VU Magazine 1983 - pagina 104

Een zorgeloze dag? Een grauwe zaterdagmorgen in januari. Het VU-complex oogt vreemd en stil en lijkt in niets op de bijenkorfdie het in doordeweekse dagen is. Door het verlaten Buitenveldert rijdt een bus, die stopt voor het gebouw van de medische faculteit. Een handvol mensen stapt uit en rept zich naar de ingang, het hoofd diep weggedoken in de kraag tegen de snijdend-gure wind. Het is tien uur. Binnen koestert men zich aan hete koffie, maakt een praatje en drentelt langs het kraampje waar boeken liggen uitgestald en exemplaren van VU-magazine. (,,Wat een boeiend blad; is dat alleen voor gereformeerden, meneer?" ,,Nee mevrouw, voor iedereen met interesse in wetenschap en samenleving!") Voor dag en dauw is men vertrokken uit Den Haag, Ede en Hoogeveen om de afsluitende werkdag mee te maken van de VUSA-cursus „Zorg om de medische zorg?" De opkomst is groot: de meesten die deelnamen aan de vijf cursusavonden in de drie plaatsen, hebben reis en vrije tijd over voor deze afsluiting. De conclusie lijkt daarmee gerechtvaardigd dat de bezorgdheid over de ontwikkelingen in de gezondheidszorg groot is. De vraag is of deze slotsom aan het eind van de dag nog langerhoudbaarzalzijn... De problemen die eerder in de cursus ter sprake kwamen klinken zorgwekkend genoeg. „Steeds meer mensen stellen bezorgde vragen over ontwikkelingen in de gezondheidszorg", zo opent de wervende VUSA-folder. ,,Raken de menselijke verhoudingen zoek door de technologische ontwikkelingen en het gebruik van technische middelen? Is er reden tot bezorgdheid over de geboden hulp bij ziekte?" De voordelen die de techniek kan bieden niet te na gesproken, wil men met de cursus de gevaren ervan ter discussie stellen, aldus de aankondiging, om uiteindelijk antwoord te krijgen op de vraag: „Is onze bezorgdheid terecht?, zo ja, wat doen we daar dan aan?" Vertoning van de film „Opname" van het Werkteater diende op de eerste cursusavond, om de vragen op dit punt los te maken. Op de volgende avonden brachten inleiders vanuit de medische professie onderwerpen over het voetlicht, zoals de tegenstelling tussen techniek en medemenselijkheid, de relatie techniek en verpleging, de onuitgesproken vooronderstellingen achter de geneeskunde en de techniek in de medische praktijk. Kortom, hier werden actuele thema's aangesneden. Want wordt niet allerwegen gedacht, gesproken en geschreven over „medicalisering", over de welhaast absolute macht van de medische stand en over de bijna autonome ontwikkeling van de techniek in de medische zorg? En verliet niet zeer recentelijk H. J. van Aalderen het geneeskundige kamp door als VUhoogleraar in de huisartsgeneeskunde er de brui aan te geven, onder het uiten van zware kritiek op zijn mede-medici? Voor Van Aalderen behoefde het VUSA-thema ,,Zorg om de medische zorg" niet van een vraagteken te worden voorzien: zijn bezorgdheid was sinds enige tijd veranderd in „toenemende nood", in het besef dat hij met al zijn kennis en kunde niet de

94

„Schiet 't wat op met het ontwikkelen van kunsthersenen?"; Prof. dr. Den Otter beantwoordt een vraag uit de zaal (foto Peter Brasink)

zieke mens maar de medische macht verder hielp. (Zie VU-magazine, november 1982.)

Kunsthersenen Tegen die achtergrond beloofde het een spannende afsluiting te worden van deze VUSA-cursus, ook al door het prikkelende thema dat men voor deze ochtend had gekozen — ,,hoe lang gaan we door met de behandeling?"— ingeleid door drie medici vanuit hun specifieke terrein en deskundigheid. Met die hooggespannen verwachtingen in het achterhoofd, werd 't al met al een wat matte morgen, waarin een drietal uiterst zelfverzekerde heren hun zegje deed — één hand in t vest — over de criteria door hun aangelegd bij de beoordeling of een behandeling gecontinueerd dan wel gestopt moet worden. Wellicht was men onder de indruk van 't verbaal vermogen waarmee de heren hun geruststellend bedoelde betoog brachten en speelde de entourage van medische faculteit en amfitheater een rol. Zeker is, dat op een uitzondering na de vragen uit de zaal eerder welwillend-informatief dan kritisch-bezorgd waren, terwijl de inleidingen van chirurg Den Otter, internist Thijs en oncoloog Stoter ook tot die laatste soort alle aanleiding hadden kunnen geven. Maar prof. Den Otter kreeg als meest kritische reactie de vraag te verwerken van een cursist die onlangs aan het sterfbed van zijn 100-jarige vader had geze-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen