VU Magazine 1983 - pagina 147

zich niet op praktisch of principiële gronden tegen zelfdoding of hulp daarbij verzetten het ,,een beklemmend moreel en praktisch dilemma" is of de overheid wel of niet zou moeten meewerken aan het op grote schaal ter beschikking stellen van euthanatica voor geval een oorlog met gebruik van kernwapens mocht uitbreken. Het getuigt van moed, dat de werkgroep, in het besef van deze verscheidenheid aan reacties, het niettemin zinvol heeft geacht om de gedachtenvorming te bevorderen over een vraagstuk dat zij zelf als „/'n diepste zin ondoordenkbaar" aanduiden.

Leken Bij een atoomtreffen, aldus de werkgroep, bestaat er geen vorm van hulpverlening die alle slachtoffers adequaat kan opvangen.,, Tussen het gebied van massale vernietiging aan de ene zijde en het gebied waar mogelijk nog hoop op overleving bestaat aan de andere zijde bevindt zich een territorium waarin de kans op overleving, ontbreekt.(..) Het gaat erom thans, in de fase van dreiging van atoomrisico, te beslissen dat men aan de mensen in deze hopeloze gebieden uitzicht wil bieden op een verkorting van het lijden. Een beslissing hierover in de aangewezen lichamen. Tweede en Eerste Kamer, zal naar het zich laat aanzien, niet binnen afzienbare tijd mogelijk blijken. Dat ontheft lagere overheden echter niet van de noodzaak om ook over de materie te denken. Ook beroepsbeoefenaren, zoals apothekers, artsen, tandartsen, veterinairen en verpleegkundigen zouden zich over het probleem kunnen uitspreken. Het is ook denkbaar dat een organisatie van leken zich bezighoudt met de problematiek en zou besluiten tot een individuele aanpak te komen."

van de bevolking ,,om mee te denken over het uitsterst medisch handelen", aldus de werkgroep. Het voorlopige rapport besluit met de volgende aanbevelingen: ,,--op gang brengen van een brede discussie over euthanasie na een nucleaire ramp, waarbij ook het handelen ten aanzien van geestelijk/lichamelijk gehandicapten, kinderen en wellicht huisdieren moet worden betrokken — toegankelijk maken en verspreiden van kennis met betrekking tot de laatste hulp bij een atoomramp. Deze kennis heeft zowel betrekking op fysische, medische, psychosociale als op organisatorische aspekten — publiceren van richtlijnen voor het gebruik van euthanatica doorleken."

Bangmakerij In een begeleidend artikel in de NVMPnieuwsbrief, maakt de redactie melding van tegenstrijdige gevoelens die over dit onderwerp ook binnen de vereniging leven. Sommigen beschouwen de discussies erover als ongewenst: denken over de mogelijkheid van euthanasie bij een kernoorlog zou betekenen dat men de moed op het voorkómen ervan heeft opgegeven. Anderzijds werd in die tegenstrijdigheid van gevoelens duidelijk ,,in wat voor een afschuwelijke impasse wij zijn geraakt". De kernvraag van de discussie, waartoe de NVMP binnen VU-muren dan

toch besloot, wordt in de nieuwsbrief aldus geformuleerd: ,,Kan van de overheid die in geval van' nood de bevolking voorziet van levensmiddelen ook worden verwacht dat zij voorziet in een behoefte aan stervensmiddelen? Wie dat uitspreekt en aldus een overheid die de verantwoordelijkheid draagt vooreen toenemende kernbewapening ook verantwoordelijk stelt voor de beschikbaarheid van stervensmiddelen, die moet tot de conclusie komen dat er ófwel gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel óf tekort aan inzicht in de realiteit bestaat bij de overheden van alle kernbewapende landen die blijkbaar deze consequentie niet trekken.' Moeten we deze overwegingen toch niet afdoen ais doemdenken, demagogie en bangmakerij? Nee, vindt de NVMP: ,,Zolang burgers in groten getale menen dat hun veiligheid moet worden gekocht met kernwapens, en zolang overheden daarop hun veiligheidsbeleid baseren, zolang zal de vraag om euthanatica ons blijven achtervolgen." (GJP) (De NVMP-nieuwsbrief is een uitgave van de Nederlandse Vereniging voor Medische Polemologie. Informatie: Bijleveldsingel 70, 6524 AE Nijmegen)

Richtlijnen Behalve met de keuze van de middelen heeft de werkgroep zich ook beziggehouden met de vraag hoe en waar dergelijke euthanatica moeten opgeslagen. Uitsluitend bij medici en apotheken of tevens in politiebureaus, gemeentehuizen en andere openbare instellingen. Men ziet aan beide mogelijkheden ernstige bezwaren kleven en poneert als derde mogelijkheid het inschakelen van leken of verenigingen daarvan. Niet alleen'omdat niet voor iedereen acceptabel is dat de arts de centrale figuur wordt in de besluitvorming, maar ook omdat dit de bereidheid bevordert van grotere groepen vu-Magazine 12(1983) 4 april 1983

Van de r^daktie

rtó tedak»': hsü « ' ' °

g„ besloot on

Sir.*"'-"*" • ,„, VERDER A » N < ; ' ^ > ; ' " , r « 7 " < «

£

:

moeit» S««" "<";; Stmcm Uden-

mftadcring op 5 mwri „.Muvoonull"EVENEENS JN » " ^."^„„düie. » " " „ „ d. Noodwti cm'" „ l a n i i t W«-

blijkitenin- . , . ^ ^ ,„ ieder geval voor ie boek ws»!»*"-

133

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen