VU Magazine 1983 - pagina 229

Frank R. Boddendijk

Arbeid

Vroeger, toen ik nog in literatuur geïnteresseerd was en gedichten schreef op briefpapier van het „ House of Lords" bij het licht van een waskaars, gezeten achtereen Woodstock-schrijfmachine met een glas rode wijn binnen handbereik en in mijn oren de zwevende klanken van Albert Schweizer's interpretatie van Bach's prelude„A/u/i komm, der Heiden i-iei/and", vroeger dus, wilde ik de wereld verbeteren. En ik dacht ook dat dat mogelijk was, als je maar vol bleef houden. Intussen is het al weer talloze malen lente geworden, en zomer, herfst en winter terwijl de ellende op onze wereld alleen maar groter lijkt te worden. Ik schrijf dan ook al jaren geen gedichten meer, voel me vaak depressief als ik na gedane arbeid huiswaardskerend iedere dag via de radionieuwsdienst verneem dat er weer enige bedrijven gaan sluiten, studierichtingen opgeheven worden en ambtenaren moeten afvloeien. Om maar te zwijgen over de ellende buiten onze landsgrenzen. En dan vraag ik mij mét Hans Lodeizen af: ,,Jim ik zou willen weten wat maakt het de moeite waard datje door blijft schrijven brieven, opstellen en gedichten waarin je de wereld aanprijst en deskundig schat als een koopman. Hoe komt het datje niet moe wordten de ogen dicht doet en denkt ik wou dat ze allemaal naar de hel gingen met hun kletspraatjes en door blijft schrijven brieven, opstellen en

vu-Magazine 12(1983) 5 mei 1983

gedichten waaruit ik je herken en waardoor ik je tegenkom lachend en mij moed insprekend want ik ben heel moe en terwijl ik spreek glijdt hoop uit mij vandaan. Jim wat maakt het de moeite waard datje door blijft schrijven brieven, opstellen en gedichten... etc." In één van die sombere buien kwam het mij belachelijk voor dat ook dit jaar op1 mei weer,, de dag \/an de arbe/d" gevierd wordt en ik dacht als de huidige ontwikkelingen op hetarbeidsfront doorzetten werkt over een tijdje iedereen misschien nog maar één dag. per jaar, op 1 mei, en voor de rest van het jaar is iedereen vrij. Maar toen realiseerde ik mij dat als de leiders van de arbeidsbeweging in de vorige eeuw hun hoop op een betere wereld als zand tussen hun vingers hadden laten glippen en hun eis — de 8-urige werkdag — niet kracht hadden bijgezet door 1 mei uitte roepen tot ,,de dag van de arbeid" miljoenen mensen ' in de geïndustrialiseerde wereld misschien tot op heden onder uiterst slechte arbeidsomstandigheden hadden moeten arbeiden, dan wel werkloos zijn. Ondanks de ellende die deze leiders om zich heen zagen en de door velen als irreëel bestempelde eis van een 8urige werkdag — twaalf tot zestien uur was gebruikelijk — zijn ze niet bij de pakken gaan neerzitten en zijn ze indertijd doorgegaan, zoals ook Jim. En de arbeidsomstandigheden zijn in de loop der jaren beter geworden, de arbeidstijden korter.

ik denk dat uit de houding en strijd van deze mensen ook voor vandaag wat te leren valt. Laat 1 mei de dag van de arbeid blijven, maar dan wel van eerlijk verdeelde arbeid. Enige jaren geleden heeft de toenmalige Emancipatiekommissie in \^aar,. Advies Arbeid "een lans gebroken voor de 25urige werkweek. Wanneer de huidige 40-urige werkweek geleidelijk omgezet zou worden in een 25-urige dan zou het mogelijk zijn elke daarvoor qua leeftijd en gezondheid in aanmerking komende Nederlander betaalde beroepsarbeid te laten verrichten. Dus ook de vele tienduizende vrouwen, schoolverlaters en 55-plussers die momenteel helemaal geen kans maken, ledere werker zou dan een basisinkomen hebben en daarmee financieel onafhankelijk zijn van derden. Hoewel de 25-urige werkdag vooral,,bedacht" is om de emancipatie van vrouwen te bevorderen zou uitvoering ervan ook het algemene probleem van de werkloosheid oplossen en daarmee de emancipatie van de werklozen bewerkstelligen. Tegen de 25-urige werkweek zijn intussen reeds heel wat bezwaren geformuleerd, vooral door financiële experts (wie zal dat betalen?), vakbonden (wij willen werk voor onze (mannelijke) leden) en journalisten (waarom 25 uur, en niet 20 of 30?). Allemaal natuurlijk heel serieus, maar ik denk dat dergelijke bezwaren indertijd ook geformuleerd zijn tegen de 8-urige

werkdag, en wel door mensen die totaal geen hoop meer hadden in een betere toekomst of meenden geen belang te hebben bij een verandering in de arbeidsomstandigheden, ik denk dat het de moeite waard is om brieven, artikelen, boeken, gedichten te schrijven waarin de 25-urige werkweek aangeprezen wordt en deskundig wordt onderbouwd. Arbeidstijdverkorting voor de mensen die nu betaalde beroepsarbeid verrichten kan leiden tot arbeidstijdvermeerdering voor degenen die nu buiten de deur staan van het arbeidsproces. Maar ook betekent dit dat mannen evenveel mogelijkheden krijgen om huishoudelijke arbeid te verrichten als vrouwen, dat mannen en vrouwen, jongeren en ouderen gelijksoortige beroepskwalificaties krijgen en daarmee ook mogelijkheden om diverse vormen van vrijwilligersarbeid te verrichten. Op een nadere uitwerking van de 25-urige vyerkweek kom ik misschien nog wel eens terug. Maar laten we eerst 1 mei uitroepen tot de dag van de eerlijke verdeling van arbeid, betaald én onbetaald, binnenshuis én buitenshuis.

199

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen