VU Magazine 1983 - pagina 356

reddeloos verloren zal zijn, als de Russen denken dat de verwoesting ervan het einde van de strijd zal bespoedigen. Om die reden werd in 1940 Rotterdam verwoest. Om een soortgelijke reden zouden in een moderne oorlog een stuk of vijf steden opgeofferd kunnen worden. Dat is veel eenvoudiger dan de verwoesting van Rotterdam in 1940 en daarom erg voor de hand liggend Voor een flexible response strategie is een Westerse overmacht nodig. Voor een snelle aanvallende verdediging moet de Sovjet-Unie een overmacht bezitten. Het tweezijdig streven naar overmacht is de motor waarmee de bewapeningswaanzin onbeperkt kan doordraaien, totdat er ten slotte een onvoorstelbare ramp uit voortkomt. Daarom wordt het dringend nodig deze waanzin desnoods met rigoreuze middelen te doorbreken

De beperkte nucleaire oorlog in militair opzicht zijn de 464 kruisvluchtwapens en de 108 Pershing II raketten niet zo belangrijk, maar zij bedreigen niet alleen de Sovjet-Unie, maar ook WestEuropa zelf. Zij maken een nucleaire oorlog in Europa tot een reële mogelijkheid, en dat houdt niet alleen de Russen, maar ook de Westeuropeanen in bedwang. En mocht er toch ooit een nucleaire oorlog losbarsten, dan zullen de Russische kernwapens WestEuropa verwoesten. De NAVO kernwapens zullen kraters slaan in het eigen grondgebied, in de DDR en andere sateilietlanden. Dat zij dat ook in Rusland zullen doen is helemaal niet zo zeker, want dat zou de Russen kunnen verleiden Amerika zelf aan te vallen. Ook dat laatste is weer niet zo zeker want in de Verenigde Staten staan ruim duizend lanceerinstallaties klaar om Titaan-H, Minuteman-ll en Minuteman-lll raketten op Rusland af te vuren. Deze kunnen samen ruim 2000 zware atoombommen op enkele honderden Russische steden afvuren. Daarnaast zijn er de 5000 atoombommen vanuit Amerikaanse onderzeeboten. Bij gebruik van deze macht blijft er van Rusland helemaal niets meer over. Van Amerika trouwens ook niet veel, want de Russen zullen terugschieten met de raketten die zij nog over hebben. Daarom is er een heel reële kans dat het zo ver niet komt en dat de oorlog beperkt blijft tot Europa. Dat is de grote betekenis van de flexible respons, gezien vanuit Amerikaans standpunt. Een atoomoorlog moet zo flexibel gevoerd worden dat de kans op verwoesting van het eigen land zo klein mogelijk blijft. Vandaar dat er in de laatste jaren steeds meer gesproken wordt over een beperkte kernoorlog, een ,,limited nuclear war". Door de plaatsing van de nieuwe raketten neemt de kans op een limited nuclear war in Europa toe. Dat is de prijs die de WestEuropese regeringen moeten betalen voor de Amerikaanse leiding en bescherming Het is dan ook opvallend dat ideeën over de limited nuclear war bijna steeds uit de Verenigde Staten komen, al of niet via versprekingen van de Amerikaanse president of andere autoriteiten. In WestEuropa wordt dit aspekt zo veel mogelijk verzwegen. Daar zegt men dat het de Russen niet veel kan schelen of zij getroffen worden door Amerikaanse raketten uit Europa, uit de onderzeeërs in de oceaan of vanaf het Amerikaanse vasteland. Zowel in Europa als in Amerika is de wens de vader van de gedachte. 302

Het realisme van de vredesbeweging Tegen de vredesbeweging wordt vaak aangevoerd dat zij niet realistisch is omdat men de kernwapens toch niet kan kwijtraken. Als argument vóór de kernbewapening is dit een uitermate onzindelijke redenering. Men doet dan net alsof er maar twee mogelijkheden zijn: óf de kernwapens afschaffen óf de kernbewapening opvoeren. Op dezelfde manier zou je kunnen zeggen: Er zal altijd wel gestolen worden en laten we daarom de mogelijkheden tot diefstal maar vergroten. Of: De mens is nu eenmaal een moordzuchtig dier en laten we hem daarom zoveel mogelijk gelegenheid bieden zijn naaste te vermoorden. Natuurlijk raken we de kernwapens niet meer kwijt. Juist daarom moet het opvoeren van de kernbewapening vervangen worden door een realistische politiek die perspectieven biedt voor de toekomst van de mensheid, Hoe kun je politici dwingen tot zo'n realistische politiek? Dat kan in ons democratische systeem alleen door middel van een publieke opinie die de kernwapens afwijst. In ons bestuurlijk systeem danken de regeerders hun macht aan hun populariteit. De macht wordt in feite verdeeld door de volksvertegenwoordigers die populair genoeg zijn om bij verkiezingen voldoende stemmen te verzamelen. Een politicus die zijn populariteit verliest, valt uit de boot omdat zijn partij stemmen verliest. Jan Terlouw heeft ons dat duidelijk gedemonstreerd. Als de bevolking zich niet interesseert voor kernwapens, omdat zij gemakshalve aanneemt dat die toch nooit gebruikt zullen worden, zijn de gekozen politici

De militaire basis bij De Peel mag volgens demonstranten niet voor de plaatsing van kernwapens worden gebruikt. Andere plaatsen ook niet (Eduard de Kam)

vu-Magazine 12 (1983) 8 september 198Ï

ÉÉ

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen