VU Magazine 1983 - pagina 470

Frank R. Boddendijk

Spionnetje

Een paar weken geleden ben ik met onze oudste zoon een dagje wezen stappen in Amsterdam. De avond vóór onze tocht had hij de slaap niet kunnen vatten omdat hij er niet uit kwam hoe je als student dagelijks aan een gevulde maag en een dak boven je hoofd kwam. Dat je een kamer kon huren, ergens in de stad, dat wist hij wel; en dat hij dan van ons geld zou krijgen sprak voor hem vanzelf. Maar als dat geld nu eens op zou raken, wat dan? En of mij dat wel eens was overkomen? Op dat punt kon ik hem gerust stellen; het was mij wel eens een maand niet overkomen. En ik vertelde hem vervolgens dat er diverse manieren waren om zo'n situatie het hoofd te bieden. In de eerste plaats kon je je aanwennen om de lege flessen pas aan het einde van de maand te retourneren, althans, voorzover er nog statiegeld bestaat. In de tweede plaats kon je langer op bed blijven liggen omdat je in een verticale houding gemakkelijk de broekriem kunt aanhalen. Een derde mogelijkheid was om tegen etenstijd toevallig bij een kennis aan te bellen, en ten slotte was daar ook nog altijd de mogelijkheid om een tijdelijk baantje te zoeken. Gegeven de huidige werkloosheidscijfers ben ik op deze variant maar niet al te diep ingegaan. Toen ik hem, enigszins gerustgesteld, weer naar bed bracht, beloofde ik hem de volgende dag ,,mijn" Amsterdam te laten zien. We begonnen in de Woest-

396

duinstraat, waar ik in mijn eerste studiejaar een klein zolderkamertje bewoond had. In verband meX Zuidema's filosofiecolleges een ideale locatie; voor de overige colleges in de regel één brug te ver. In mijn tijd kwam je namelijk óf op tijd op colleges en dan stond je bovendien op wanneer de docent met in achtneming van het gebruikelijke professorale kwartier op de collegezaal binnenschreed, óf je kwam niet. En daar de brug in de Zuilstraat precies om 9 en 2 uur elk doorgaand verkeer, afgezien van de scheepvaart, belemmerde heb ik menig middag in de Victoriabioscoop doorgebracht. En hoewel het mij soms lukte op tijd aanwezig te zijn in de collegezaal, vraag ik mij achteraf wel eens af of ik niet meer heb geleerd van films als,, Wilde aardbeien", „Les enfants du paradis" en ,,A night at Casablanca" dan van de op dicteersnelheid uitgesproken wijsheden die in de regel de ene collegebank in, de andere uit gingen. Overigens ademde de Woestduinstraat nog steeds die eng burgerlijke sfeer van spionnetjes en bloemkool. Daar de panden in OudZuid, waar ik vroeger college liep, hem reeds bekend waren omdat ik daar nog steeds mag werken, togen wij vervolgens naar de Keizersgracht. Ik had grote moeite om het oude VUpand te herkennen, waarin ik vele vrijdagen onderwijs genoten heb in de christelijke economie terwijl mijn blik het water van de gracht peilde. De kapsalon waar ik eens door de corpskapper

kaal geschoren was, was intussen verbouwd tot Shoarma-zaal<. Gelukkig smaakte de koffie in het cafeetje op de hoek nog steeds prima. Hoe vaak hadden we hier niet gewacht op de uitslag van een examen, en hoe vaak hadden we na zo'n uitslag hier niet gezongen dat ons dispuut het beste der stad was, zelfs wanneer de kandidaat drie maanden gekregen had? Lunchtijd naderde. We slenterden via de Koperen Hoorn naar de mensa in de Damstraat, waar je indertijd voor een prikkie een bord volgekwakt kreeg met gaarkeuken-eten; en met datzelfde bord kon je zo vaak je wilde een nieuwe schep halen. Voor mensen die niet al te vies uitgevallen waren bood dit systeem mogelijkheden tot overleven. In de koffiebar zat nog steeds diezelfde trieste jongen van twintig jaar geleden, gebogen boven een schaakprobleem. Andere stamgasten uit mijn tijd zag ik niet meer. Verdwenen was het mensazwijn dat eens per dag drie volle borden naar binnen werkte, royaal voorzien van zout en peper, en wiens penetrante lichaamsgeur hem altijd een lege tafel bezorgde, al was dat dan in de regel pas na enige minuten. Verdwenen was ook de klopgeest met zijn té korte broek, die om de tien minuten opstond om de dichtstbijzijnde pilaar met zijn knokkels te bewerken. Verdwenen was ook het meisje dat alvorens te gaan eten altijd de Damstraat een paar keer op en neer fietste onder het roepen van kreten

als ,,Alle mannen zijn verkrachters, vuile staatssouteneurs". Na de lunch togen wij naar de Pijp, een buurt waar ik jaren gewoond heb en die momenteel misschien nog meer vervallen is dan vroeger, maar ook kleurrijker is geworden; in ieder geval kun je daar nu „ijscrosso" kopen. Helaas leek het oude stamcafé in andere handen te zijn overgegaan, de stamgasten waarschijnlijk ook. Daarom vertrokken wij snel richting Sarphatipark, waar we ten slotte de gebeeldhouwde hoofdfiguren uit Nescio 's „ Titaantjes'' bewonderden. Even, eventjes maar, werd ik bevangen door een vleug van weemoed. Hadden wij indertijd niet de wereld naar onze hand willen zetten, al was het maar voor een ogenblik, de wereld willen verbazen door een groot dichtertje of wetenschappertje te worden? Later, toen wij bijna thuis waren, zag ik in de achteruitkijkspiegel van de auto dat onze plaatselijke bioscoop ,,Look back in anger" vertoonde. Aan tafel vertelden wij van onze belevenissen, en onze oudste voegde er aan toe dat hij misschien wel in Delft zou gaan studeren. En dat bracht mij op de vraag waarom je in nieuwbouwwijken geen spionnetjes ziet. ,,0h", zei de jongste, ,,daar hebben ze toch kabelteevee?"

vu-Magazine 12 (1983) 10 november 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen