VU Magazine 1983 - pagina 267

over de betaalde baan van zijn vrouw. Wens en werkelijkheid kunnen verschillen, wanneer de vrouw in kwestie haar gedrag afstemt op de wensen van de echtgenoot of op de eigen totaalvisie op vrouwenemancipatie in het algemeen. Wanneer we deze elementen in onze analyse betrekken, dan blijkt dat binnen de groep gehuwde vrouwen met kinderen het percentage vrouwen met een betaalde baan toeneemt, naarmate zij positiever staan ten opzichte van loonarbeid én tegenover vrouwenemancipatie in het algemeen, en naarmate hun echtgenoten positiever denken over de betaalde baan van hun echtgenotes. De tabel illustreert deze conclusies.

Percentages vrouwen met een betaalde baan: gehuwde vrouwen met kinderen 26 % gehuwde vrouwen (met kinderen) die positief staan t.o.v. loonarbeid 41 % idem, en bovendien positief t.o.v. vrouwenemancipatie 49% idem en wier echtgenote bovendien positief staan t.o.v. hetverrichten van loonarbeid door hun ega's 61 %

Somber Bovenstaande cijfers zeggen lang niet alles over het onderwerp vrouwenemancipatie. Toch zijn ze interessant tegen de achtergrond van de discussie daarover, zoals die de laatste jaren gevoerd is. In die discussie is vrouwenemancipatie vaak gelijk gesteld aan het door vrouwen verrichten van loonarbeid. Pas dan zouden vrouwen zich vrij kunnen ontplooien. Aan de hand van deze cijfers moet de conclusie in dat geval luiden, dat het somber gesteld is met de toekomst van de vrouwenemancipatie. In onze huidige samenleving lijken veel vrouwen voor een keuze te staan: tussen twee ongewenste alternatieven óf moederschap of emancipatie. Emancipatie, in de zin van het verrichten van (full-time) loonarbeid én moederschap lijken in de praktijk nauwelijks samen te gaan. Kiest een vrouw

voor loonarbeid, dan blijft er weinig tijd over de de huishouding, laat staan voor het verzorgen van eventuele kinderen. Op zich zelf hoeft dit geen ramp te zijn, ware het niet dat het proces van vrouwenemancipatie tot op heden de positie van mannen in de samenleving tamelijk onberoerd heeft gelaten. Het aantal vrouwen dat loonarbeid verricht is wat gestegen, maar het aantal vrouwelijke werklozen eveneens. Mannen zijn echter niet vrijwillig minder gaan werken om bepaalde taken in het huishouden over te nemen. En op dit punt wringt de schoen. Vrouwenemancipatie, in de zin van loonarbeid voor vrouwen, betekent in de regel dat vrouwen naast hun ..traditionele baan thuis er nog een betaalde buitenshuis bij krijgen. Een dubbele belasting, zeker in het geval dat er thuis (jonge) kinderen zijn. Vandaar dat gehuwde vrouwen met een betaalde baan buitenshuis voornamelijk part-time werken, zoals de cijfers aangeven. Zelfs wanneer vrouwen hun onderwijsachterstand ten opzichte van de mannen inlopen, valt niét te verwachten dat vrouwen een aan mannen gelijkwaardige plaats in de samenleving zullen gaan innemen; ten minste, voor zover we vrouwenemancipatie gelijk stellen aan het verwerven van betaald werk. Daar komt natuurlijk bij, dat de werkloosheidscijfers zich nog steeds ongunstig ontwikkelen.

Kans Zolang vrouwenemancipatie gericht is op het streven naar loonarbeid voor vrouwen, zal deze emancipatie slechts voor een relatief kleine groep zijn weggelegd: de hoog opgeleiden, de niet-gehuwden en/of de (vrijwillig) kinderlozen). Wanneer echter vrouwenemancipatie gericht gaat worden op herverdeling van betaalde én onbetaalde arbeid, op een herverdeling van beroepsarbeid, vrijwilligersarbeid en huishoudelijke arbeid, waarbij mannen én vrouwen een gelijkwaardig aandeel krijgen in de verschillende vormen van maatschappelijk gewaardeerde arbeid.

dan zal blijken dat vrouwen de emancipatieschoen wél past en dat vrouwen de mogelijkheid hebben verworven om zich overeenkomstig eigen wensen en bekwaamheden te ontplooien. Zou zo'n situatie ook voor mannen niet aantrekkelijk zijn? Om een dergelijke situatie te verwezenlijken zou het beleid van onze regering er op gericht moeten zijn om de huidige 40-urige werkweek geleidelijk terug te brengen tot een 20- a 25-urige en zal het idee van een basis-inkomen voor elke volwassene uitgewerkt moeten worden. Gecombineerd met het inhalen van de onderwijsachterstand zou dit voor vrouwen betekenen, dat het verrichten van loonarbeid niet als iets extra's, naast het huishouden, gezien behoeft te worden. Mannen en vrouwen hebben dan in principe even veel tijd om zich in de diverse vormen van arbeid te ontplooien. In een dergelijke situatie mag verwacht worden dat één van de belangrijke belemmeringen voor vrouwen die loonarbeid willen verrichten — namelijk de afwijzende houding van de echtgenoot — dan eveneens geslecht zal zijn. De kans dat de huidige regering ten behoeve van de emancipatie zich deze taken stelt lijkt momenteel gering. Werktijdverkorting wordt vooral gezien als een middel om te bezuinigen en niét als een middel om loonarbeid te verdelen. Wanneer de wens tot herverdelen van de diverse vormen van arbeid echter maar groot genoeg is, en door velen gedragen wordt, dan zullen de (heren) politici wel moeten. Zouden niet minstens veel vrouwen en (andere) ,,werk"lozen voor dit idee zijn, dan wel ervoor gewonnen kunnen worden? Zij hebben immers een wereldte winnen....

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen