GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1985 - pagina 233

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1985 - pagina 233

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

sisteit gesloten. Je wist nooit voor hoelang, zodat je niets kon plannen op theatergebied. Soms ging de universiteit na drie maanden weer open, maar dan moesten de studenten zoveel inhalen, dat er te weinig tijd was voor toneelrepetities. Zo is het eigenlijk steeds gegaan sinds 1980, behalve het afgelopen jaar, maar nu is er dus datgeldprobleem. In alle budgetten wordt gesnoeid, maar het Travelling Theatre is het eerste slachtoffer. De bêta-wetenschappen, landbouw en techniek krijgen wel steeds meer aandacht. Theater geniet beslistgeen prioriteit hier.' — In welk land zou dat wel het geval zijn? Hoe zit het met controversiële thema 's? 'Geen enkel controversieel onderwerp wordt getolereerd en voor elke opvoering is toestemming vereist. Daarmee begint ook de zelfcensuur. Het is ongelukkig, dat kunst en cultuur beoordeeld worden op basis van mogelijke kritiek op de regering. Immers, in een familie heb je ook kritiek op elkaar, maar dat betekent nog niet dat je elkaar wilt vernietigen. Er wordt nu gezegd dat kunst positief moet zijn, maar dat is een vervalsing van de werkelijkheid. Goed en slecht gaan hand in hand en het goede alleen is uit dramatisch oogpunt niet erg effectief. Het resultaat is slecht melodrama. Als je dan terugkijkt op het Kamirithu experiment... Dat krijgen we nooit meer terug, ten minste de eerste jaren niet. Artistiek gezien was het een van de meest grandioze gebeurtenissen op theatergebied in Kenya sinds de onafhankelijkheid. Het is jammer dat initiatieven van gewone mensen gewantrouwd worden. De machthebbers keurden die af en wij willen liever geen confrontatie. Sindsdien is het hooggekwalificeerde volkstheater nergens meer. Het elitetheater gaat gewoon door met importvoorstellingen in de buitenlandse culturele centra. Ik ben een tijdlang televisiemaker geweest. Daar is de controle nog stricter. Het meeste geld gaat naar buitenlandse programma's, vooral Amerikaanse series, als Dallas, Dynasty, The ATeam, die vaak door grote bedrijven worden gesubsidieerd.' — Vanuit het criterium van de controverse zijn zulke programma's natuurlijk onschuldig, maar brengen ze niet het risico mee dat het westerse consumptiepatroon en daarmee een uniforme cultuur wordt opgedrongen via de media? Kenya is ten slotte niet het enige land waar dit lijkt te gebeuren... 'Daar ben ik van overtuigd. In LatijnsAmerika noemen ze deze ontwikkeling

vu-Magazine 14(1985) 5 mei 1985

De schrijver van het verboden stuk Ngugi luistert temidden van publiek en auteurs naar de verklaring van de commissaris De Commissaris bezichtigt het door de bevolking gebouwde theater, vlak voordat het door de politie werd vernield ^

Scène uit "Moeder zing voor mij". Een vrouw wiegt haar dode kind, terwijl ze wiegeliederen zingt in verschillende Afrikaanse talen: Moeder Kenya rouwt over haar kinderen, die verraden zijn Y

de coca-colanisatie van de cultuur. Ik heb veel gereisd en in de nachtclubs in Hongkong of Korea dans je bij dezelfde Amerikaanse muziek als hier. Amerika is zo machtig dat het de media overal in de wereld controleert. Het heeft de middelen om te progageren wat het maar wil, al is dat artistiek of cultureel nog zo goedkoop. Het is uitermate ontmoedigend. Ons Travelling Theatre en het Kamirithu-experiment, dat waren cultuurevenementen door en voor onze eigen mensen. Het was zó relevant. Als we op die weg hadden kunnen doorgaan, zouden alle Dallassen en Dynasties hier een natuurlijke dood zijn gestorven. Nu is er een cultureel vacuiJm ontstaan. Er is niets dat die leegte opvult en dus gaan we terug naar de bar en de televisie, al is dat niet wat we echt nodig hebben en heeft het met onze eigen cultuurnietstemaken.' D

191

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's

VU Magazine 1985 - pagina 233

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 1 januari 1985

VU-Magazine | 530 Pagina's