VU Magazine 1985 - pagina 427

mm (dwarsvan een j donker \ gedeelte I aar ooil I Ie palen \ aan c van on-1 (ing, het I inheem- [ droegen I

KA85 WP21

De Romeinse tijd zou niet de enige periode blijven waarin de Kempen een dergelijk staatsvormingsproces doormaakten. Slofstra: "Na de ineenstorting van het Romeinse rijk en de duistere periode van de vijfde eeuw treden de Kempen in de loop van de zesde en zevende eeuw weer in het licht der geschiedenis. Ze worden dan opgenomen in het Frankische rijk. Er is dan opnieuw sprake van een integratie- of staatsvormingsproces. De historische en archeologische bronnen wekken de indruk dat het verloop van dit proces, dat we als frankiseringsproces kunnen aanduiden, in sterke mate vergelijkbaar is met het eerdere romaniseringsproces. " De bestudering van deze periode vindt plaats door de opgravingen die archeologen van de Universiteit van Amsterdam in de Kempen, onder andere bij Dommelen, hebben uitgevoerd. En dan is er nog een derde golf waarin de Kempen worden opgestoten in de vaart der volkeren. Die tekent zich af in de periode tussen 1000 en 1350, als de streek wordt opgenomen in het 'staatsterritorium' van het hertogdom Brabant. Ook dit proces van 'brabandisering' voltrekt zich op een vergelijkbare manier. Het is de gelijktijdige archeologische bestudering van deze drie staatsvormingsprocessen in de Kempen die in het kader van dit samenwerkingsproject een unieke mogelijkheid tot vergelijken en generaliseren biedt, aldus Jan Slofstra.

A

ndsten -\ ^lassch0\ ifragmef ies aarii irdi Z0!t\ egistreeiii oe ze zij»

ls gezegd had ook het Romeinse imperium niet het eeuwige leven. Deels ten gevolge van interne troebelen, deels als gevolg van in hevigheid toenemende aanvallen van buitenaf waren de Romeinen al halverwege de derde eeuw genoodzaakt belangrijke delen van met name het Noordgallische grondgebied prijs te geven. De veelvuldige Germaanse invallen uit het Noorden, noopten de Romeinen zich terug te trekken tot Midden-België. De Hoogeloonse nederzetting en omliggende geromaniseerde gemeenschappen komen daardoor in niemandsland te liggen, met alle gevolgen van dien. Nu blijkt hun gegroeide afhankelijkheid ten opzichte van de Romeinen hen de das om te doen, niet in de laatste plaats omdat hun belangrijkste bestaanszekerheid — de handel met de Romeinen — is weggevallen. Lang houden de geromaniseerde Hoogeloners het dan ook niet uit. Rond het jaar 250 verlaten zij Hoogeloon en vertrekken met de Noorderzon; niemand heeft ooit meer wat van hen vernomen. Wat achter blijft zijn de boerderijen en de villa die — de eerste wat eerder dan de laatste —- tot bouwval vergaan, overwoekerd door wilde vegetatie. De natuur neemt langzam maar zeker weer bezit van deze ooit zo geciviliseerde plek. De terugtrekking van de Romeinen had nog een ander gevolg, zoals het geschiedenisboek leert. Omdat het christendom in de zuidelijke Nederlanden pas voet aan de grond kreeg tegen het einde van de Romeinse tijd, werd ook deze aarzelend begonnen kerstening door hun vertrek grotendeels weer ongedaan gemaakt. Aan het eind van de vierde eeuw schijnt te Tongeren — de districtshoofdstad, waaronder ook de Hoogeloonse nederzetting ressorteerde — nog even een bisschop gezeteld te hebben. Toen de invallende Germanen ook die streek begonnen te bestoken, hield hij het voor gezien en vluchtte naar het nog onbedreigde Maastricht, het volk in bekommerd heidendom achterlatend. Van enigerlei vorm van christendom is in die streek eeuwenlang daarna niets meer vernomen. Het is de bisschop in kwestie nimmer aangerekend, gezien het feit dat men, veel later, een kerk naar hem vernoemde en hem heilig verklaarde; Servaas was zijn naam...

347

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen