VU Magazine 1985 - pagina 266

Baarmoeder Een ander, wel heel erg rigoureus anticonceptiemiddel is de baarmoederverwijdering. Bij de minste of geringste aandoening aan de baarmoeder — iets dat zeker bij vrouwen in de overgang nogal eens voorkomt — wordt door veel artsen 'geadviseerd' deze weg te laten halen, want: ,,Na de laatste geplande zwangerschap wordt de baarmoeder een nutteloos, bloedend, symptoom producerend en potentieel kankerdragend orgaan, en moet daarom worden weggehaald", aldus een gyneacoloog. De mythe dat vrouwen het verschil toch niet zouden merken, is inmiddels overtuigend doorgeprikt. Bij jongere vrouwen betekende het verlies van de baarmoeder een vervroegd inzetten van de overgang. De waanzin van deze voor een groot deel volstrekt overbodige operaties heeft vooral in de Verenigde Staten het toppunt bereikt. Als de ontwikkeling daar zich zo doorzet, zal de helft wan alle vrouwen op haar vijfenzestigste geen baarmoeder meer hebben. Het hoeft eigenlijk geen betoog meer dat vooral zwarte vrouwen, arme vrouwen en gehandicapte vrouwen de meeste kans lopen hun baarmoeder kwijt te raken. In 'Test-tube women' vertelt een vrouwelijke arts dat het wegnemen van de eierstokken bij een baarmoederverwijdering van vrouwen boven de 45 een routinehandeling was geworden. Of vrouwen beneden de 45 óók hun eierstokken kwijtraakten, hing af, zo vertelt ze, van de specialist in onvruchtbaarheid. Het was niet nodig om ze er speciaal voor hem uit te halen, maar als ze het toch deden, mocht hij ze dan hebben? Deze specialist werkte aan een in vitro fertilisatieprogramma dat op dat moment geheim was. Hij gebruikte de eierstokken voor experimenten, uiteraard zonder dat de vrouw in kwestie hiervan weet had.

Radio Een beslissing omtrent het laten weg halen van de baarmoeder wordt vaak van vrouwen gevraagd op een moment waarop eigenlijk niet over een zo ingrijpende verandering besloten kan worden. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor sterilisaties. Een sterilisatie wordt geacht definitieve onvruchtbaarheid tot gevolg te hebben. Toch zijn er nog heel veel vrouwen (en mannen) die een eerder verrichte sterilisatie ongedaan willen laten maken. Veel van dergelijke beslissingen worden genomen op een moment dat een vrouw net een abortus heeft ondergaan of na een bevalling met veel complicaties. De gedachte 'dat nooit meer' krijgt dan begrijpelijkerwijs de overhand. Al vijfenzeventig miljoen vrouwen over de hele wereld zijn gesteriliseerd. Hun gemiddelde leeftijd was (in 1973) achtentwintig jaar. Er worden meer vrouwen dan mannen gesteriliseerd. De ingreep bij mannen is eenvoudiger. "De keus voor sterilisatie is vaak gedwongen omdat er zo weinig alternatieven zijn", schrijft Germaine Greer. Een duidelijke vorm van gedwongen sterilisatie vindt plaats in India, waar mensen zich kunnen laten steriliseren in ruil voor eten, of voor gebruiksgoederen zoals een radio. In een land waar dergelijke artikelen in geringe mate en niet voor iedereen beschikbaarzijn, kan men moeilijk nog van 'vrije keuze' spreken. Een andere methode om mensen tot sterilisatie te dwingen is de volgende. Greer: "In Bihar moesten alle employees van het departement van gezondheid 220

AiC

en family planning een bepaald aantal kandidaten voor sterilisatie motiveren, op straffe van berisping, inhouding van loon of als zij minder dan de helft van het verplichte aantal hadden, ontslag." In enkele landen zijn zelfs gegevens bekend over mensen die met lichamelijk geweld werden gedwongen een sterilisatie te ondergaan. In 1977 werden vrouwen die in een fabriek in WestVirginia werkten voor de 'keuze' gesteld: ze konden zich laten steriliseren, óf ze werden overgeplaatst naar veel lager betaalde banen. Sterilisatie kan ook een minder vrijwillig karakter krijgen als blijkt dat de betrokkenen vooraf niet goed op de hoogte waren van het permanente karakter van de operatie.

'Vaders' Het aantal sterilisaties — al dan niet vrijwillig — stijgt, maar ook de onvrijwillige onvruchtbaarheid neemt steeds grotere vormen aan. Onvruchtbaarheid kan soms aangeboren zijn, maar ontstaat meestal onder invloed van buitenaf. De oorzaken zijn legio: kinderen van moeders die tijdens de zwangerschap het hormoon DES hebben geslikt (de helft van hen is onvruchtbaar), atoomexplosies in Hirosjima en Nagasaki, andere soorten straling, ziekte, ondervoeding, verslaving, complicaties bij bevallingen, abortus en door het spiraaltje. De laatste en tevens belangrijkste oorzaak betreft geslachtsziekten. In 1964 rapporteerde de Wereldgezondheidsorganisatie al dat er jaarlijks 65 miljoen nieuwe gevallen bijkwamen. In 1974 was de verwachting voor de VS dat binnen korte tijd tien procent van de bevolking in de leeftijdsgroep van vijftien tot dertig jaar zou zijn geïnfecteerd. Het grote probleem bij geslachtsziekten is dat ze zich zo ontzettend snel verspreiden en dat er nauwelijks duidelijke symptomen zichtbaar zijn. Als mensen niet door hun partner wordt verteld dat ze mogelijk besmet zijn, dan kan de ziekte de voortplantingsorganen al hebben verwoest vóór zij er erg in hebben. Bij de bestrijding van de onvruchtbaarheid was in het rijke westen altijd een dankbare taak weggelegd voor artsen. Germaine Greer, die bepaald geen hoge dunk meer heeft van artsen na haar onderzoek over bevolkingspolitiek, schrijft hierover: "De reden dat chirurgen veel tijd en energie besteden aan het bestrijden van onvruchtbaarheid is niet alleen maar een verlangen naar geld en roem; ervoor zorgen dat onvruchtbare vrouwen zwanger worden geeft een veel grotere voldoening dan geld en roem ooit kunnen schenken. Het verleidelijke eraan is de uitbreiding van het vermogen vader te worden en dit is op zichzelf helemaal vu-Magazine 14(1984)6 juni 1985

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen