VU Magazine 1985 - pagina 207

men, niet meebetalen? Een nieuwe tegenzin welt op. Toen het Jeugdjournaal als 1 aprilgrap de Kinderbelasting op zakgeld lanceerde, reageerde in het journaal een schooljongetje zeer ad rem: "dan wil ik ook kiesrecht". Men behoeft niet te pleiten voor wederinvoering van het census-kiesrecht om tegenstander te zijn van het doorknippen van élke relatie tussen meebetalen en meepraten. Kosten een miljoen In ieder geval komen de kosten van de voorgestelde uitbreiding van kiesrechten wel voor rekening van de belastingplichtige ingezetenen. Hoeveel dat gaat kosten, weet niemand. Wordt uitgegaan van een opkomst van 25 % van de pim. 600.000 Nederlanders in den vreemde (150.000 briefsternmers) dan worden de kosten geraamd op een miljoen gulden per verkiezing. Omdat de gemeenten er geen belang bij hebben, worden de kosten op het Rijk verhaald. Per jaar zal daarvoor ƒ 415.000 extra in het Gemeentefonds worden gestort. Bent u blank? Nu gaat het hier niet om enorme bedragen, maarwiezich een voorstelling vormt met welke categorieën o.a. het Nederlandse electroraat daarmee wordt uitgebreid, zal niet meteen geneigd zijn te spreken van een in alle opzichten verantwoorde uitgave. Te .denken is aan de categorie emigranten en aan met name die in Zuid-Afrika vervreemd zijn geraakt van een van de grondbeginselen van de Nederlandse rechtsorde, nl. de verwerping van discriminatie van mensen op grond van hun ras. Vrijwillig onderwierpen zij zich aan een andere rechtsorde. Het begon indertijd al bij de indiening van de aanvraag voor emigranten naar dat land. Op het formulier stond de volgende vraag: "Is u en al die betrekke persene van suiwer blanke afkoms?" Want Zuid-Arika wenst uitsluitend blanke emigranten toe te laten. Foto's moeten worden meegestuurd om na te

kunnen gaan of dein emigratie geïnteresseerde wel Europees oogt. In ZuidAfrika aangekomen werden de binnengelatenen nogmaals door "goedgetrainde immigratie-kontrole-ambtenaren" gekeurd, die de vorm van de schedel, de neus (smal of breed), het haar (lang, golvend of krullend), de kleur en de vorm van de ogen en de gestalte van de gearriveerden nog eens kritisch bekijken. In 1969 verklaarde immigratie-minister Koornhof vol trots, dat deze dienst goed werk deed. Nog nooit was hetvoorgekomen dat een binnengekomen immigrant naderhand gereklassificeerd moet worden als "nie-blanke". Tien jaar eerder was dat bijna gebeurd. Toen in 1958 de Nederlanders Indonesië uitgezet werden vanwege de Nieuw-Guinea-kwestie, bood ZuidAfrika gul aan een duizendtal Nederlanders toe te laten. Dankbaar werd het aanbod door Nederland aanvaard. Pas later drong tot de Zuid-Af rikaanse regering door dat zich onder hen nogal wat gemengde gehuwden en IndoEuropeanen bevonden. Met veel "takt en diplomatie", werd de pijnlijke situatie onder de tafel gewerkt. De bedoeling was uitsluitend ras-zuivere blanken want die had Zuid-Afrika hard nodig om een wetgeving te kunnen handhaven, die geschoolde arbeid reserveert voor blanken. Selectie In feite lieten de Nederlandse emigranten zich niet alleen selecteren naar huidskleur, maar ook naar overtuiging. Wie rassendiscriminatie principieel verwierp, was feitelijk van emigratie naar Zuid-Afrika uitgesloten. Iedereen, die naar Zuid-Afrika emigreerde was volledig bekend met de voordelen, die zij als blank geklassificeerden van de apartheidswetgeving zouden genieten. Nooit is door Zuidafrikaanse autoriteiten verdoezeld waarom het ging. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onderde Nederlandse emigranten de felste verdedigers van apartheid worden aangetroffen.

Wie naar Zuid-Afrika wenste te emigreren kreeg een formulier toegestuurd waarop een "Ariërverklaring" moest worden afgelegd

VU-Magazine14(1985)5mei1985

Met name zij profiteren van de apartheidswetgeving. Al evenmin is verwonderlijk dat het ANC al onder Luthuli zich tegen de immigratie-politiek van de Zuid-Afrikaanse regering keerde. In 1972 verklaarde John Gaetsewe, secretarisgeneraal en vertegenwoordiger in Europa van de South African Congress of Trade Unions (SACTU) namens de zwarte arbeiders in zijn land dat zij dagelijks bewezen zien dat anderearbeiders—blanken uit E u r o p a bereid zijn om te profiteren van onderdrukking. "Datzijn de immigranten die hetapartheidsregiem helpen om een industriële kleurbarrière te handhaven, door van overzee te komen om de vruchten van apartheid te plukken. Zij komen bij duizenden en bezetten de beter betaalde geschoolde banen terwijl de Afrikaanse arbeiders verbitterd toekijken met hun hongerlonen en vechtend om in leven te blijven." Ook het later verboden Chr. Instituut, waarvan dr. C. F. Beyers Naudé directeur was, riep september 1974 op tot een onmiddelijke beëindiging van de georganiseerde blanke immigratie naar de Republiek "aangezien dit van wezenlijk belang is voor onze hele samenleving." "Wij roepen buitenlandse regeringen op de speciale Zuidafrikaanse wervingsorganisaties te verbieden in hun land te opereren en hun burgers te ontraden om naar Zuid-Afrika te emige reren." Begin jaren zeventig verklaarden diverse Nederlandse kerken zich tegen emigratie naar Zuid-Afrika. Op 1 maart 1973 riep de Nederlandse Raad van Kerken daartoe op. Tegen emigratie naar Zuid-Afrika verklaarden zich de Ned. Hervormde Kerk (februari '74) de Geref. Kerken (eind maart '74) en de Evangelisch Lutherse Kerken (mei •74). De grote golf emigranten uit Nederland was toen overigens al aan het wegebben. Op 't ogenblik stelt het (voor zover bekend) niet veel meer voor. Vóór"Sharpville" Geëmigreerd naar Zuid-Afrika is er vanuit Nederland al sinds jaar en dag, maar een grote golf lieten de jaren tussen 1948 en 1960 zien. Jaarlijks vertrokken er tussen 2.000 en 4.000 emigranten naar Zuid-Afrika. In 1958 blijken zich al meer dan 25.000 Nederlanders na de oorlog in Zuid-Afrika te hebben gevestigd. Na het bloedbad bij Sharpville, thans 25 jaar geleden, zakte het cijfer plotseling. Met schrik realiseerden zich kennelijk velen dat de

165

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen