VU Magazine 1986 - pagina 96

— zag Cohen het antwoord op die vraag in historische feitelijkheden. Het tot op heden gevoerde drugsbeleid is een anachronisme, stelde hij, gebaseerd als het is op onder meer de gedachte uit het begin van deze eeuw, dat alcohol en drugs de armoede continueren en de maatschappelijke ontwikkeling van de lagere sociale klassen tegenhoudt. Een voor die tijd wellicht progressief streven, maar nu als doelstelling hopeloos verouderd. De fanatieke bestrijding in die tijd van met name opiaten had ook te maken met de koloniale ideologie; het verkrijgen van goede marktposities in het verre oosten zou belemmerd worden door de opiumcultuur in, bij voorbeeld, China. Daarnaast zou ook de in diezelfde periode opkomende medische macht belang hebben gehad bij een agressieve antiopiumpolitiek. Huismiddeltjes bevatten rond de eeuwwisseling veelal opiaten (vanwege hun pijnstillende werking), en de zich ontwikkelende, naar monopolie strevende medische professie begon zich meer en meer te keren tegen zelfmedicatie in het algemeen en dit soort middeltjes in het bijzonder. Dit zijn, naar de mening van drs. Cohen, de historische wortels van het drugsbeleid in de jaren tachtig. Een beleid dat, even voorbijziend aan de lichamelijke gevolgen van het drugsgebruik zelf, als consequenties heeft: marginalisering van de gebruiker, criminaliteit, prostitutie, volle cellen en dodelijke ongelukken. De vooroordelen van experts, politici en leken houden elkaar in stand. Er is sprake van een continue zelflegitimatie: de gebruiker wordt gecriminaliseerd, overtreedt daardoor de wet en gaat ondergronds; de prijs van het middel stijgt, de gebruiker maakt zich schuldig aan crimineel gedrag om aan het spul te komen, publiek en politici zeggen foei en de cirkel is rond. Een dergelijk drugsbeleid werkt kennelijk al evenzeer verslavend als de middelen die men ermee meent te bestrijden, aldus de sociaal-psycholoog Cohen.

langer als misdrijf aan te rekenen. Hef dat verbod maar op. De politie zou zich moeten terugtrekken; de junks niet langer apart gezet, maar behandeld als iedereen. Het gebruik zou bovendien in betere banen geleid moeten worden, met goede voorlichting, het gratis verstrekken van schone spuiten en met het creëren van 'gedoogplaatsen' en een 'grijze markt' voor heroïne. Met dat laatste zou een lagere prijs mogelijk zijn, maar, aldus ds. Visser: "Mondje dicht, zet 't niet in de krant, bespreek het niet in de Kamer, gewoon doen!" Het kwam de vooruitstrevende zielzorger te staan op een botsing met zijn mede-panelleden en verontwaardigde reacties van enkele toehoorders. Zo beet een moeder van een drugsverslaafde Visser toe, dat hij zelf kennelijk geen junk als kind had. "Mooi idee, die grijze markt, schone naalden en het openstellen van de Rotterdamse Pauluskerk voor zwervers en spuiters", vond zij. "Maar laat hij zijn huis eens openstellen voor junks! Dan is hij gauw genezen." En een vader van een verslaafde stelde voor, Anja van de VIP (Vrouwen in de prostitutie), de dan maar meteen een academie voor organisatie van heroïnehoeren in Amsterdam: drugsgebruikers op te richten: "Dan krijgen "heroïneprostitutie is mede het gevolg van falendwe tenminste afgestudeerde verslaafden!" drugsbeleid" Niet minder afwijzend waren de reacties vanachter de groene tafel, waar deskundiGedoogplaatsen Op basis van deze door de wetenschap aan- gen bijeenzaten die zich dagelijks beroepsmatig, èn in de praktijk, met drugs en gedragen uiteenzetting, mocht een aantal drugsverslaving onledig houden. mensen uit de praktijk de tweede dag met Zoals de Amsterdamse politiecommissaris elkaar in de slag. Sommigen deden dat met grote gretigheid, zoals (aan dominees geen K. J. H. H. Sietsma, die in de voorstellen van ds. Visser eerder een aanmoediging gebrek op dit congres) ds. H. Visser van de dan een ontmoediging van het narcoticageRotterdamse Stichting voor kerkelijke sobruik meende te zien. Sietsma wenste hoe ciale arbeid. Hij ging, getuige de reacties dan ook aan de strafbaarheid vast te houvan mede-discussianten en publiek, wel den, om de samenleving — naast de honheel erg ver met de nadere invulling van derdduizenden alcoholisten die ons land nu zijn stelling dat het beleid wat minder op de al telt — niet ook nog eens op te schepen verslaving en meer op het aspect van de met een even groot aantal drugsverslaafverloedering gericht dient te worden. den. Die verslaving helpen we toch niet uit de Of zoals de Amsterdamse wethouder van wereld, meende Visser. Maar zorg dan wel Volksgezondheid, mevrouw T. van den dat drugsgebruik uit de criminele sfeer Klinkenberg, die zich afvroeg wat je je, met wordt gehaald. het feitelijk vrijgeven van bij voorbeeld beHoe? Bij voorbeeld door drugsgebruik niet

het niet vcdt. Want wat de dealer is voor spuiters, slikkers en snuivers, zijn slijter en kroegbaas voor de alcoholist. (Zie, voor de ontnuchterende werkelijkheid van de alcohol: VU-magazine, januari 1985). Hoewel voor gebruikers het risico om aan opiaten verslaafd te raken bijna de 100 procent beloopt, staan de algemene opinie over hard drugs en die over alcohol in geen enkele verhouding tot elkaar. Een schril contrast dat nog wordt aangescherpt door de veelal uiterst negatieve publieke mening over soft drugs als, bij voorbeeld, marihuana; een stof waarvan de verslavende werking nimmer is aangetoond. De bakerpraat, als zou het gebruik daarvan het voorportaal zijn van een verslaving aan hard drugs, wordt meesttijds onderbouwd met het argument dat vrijwel alle junks hun carrière ooit met soft drugs zijn begonnen. Maar dat is in wezen eenzelfde argument als de redenering dat

het probleem van de meeste alcoholisten ooit met de moedermelk een aanvang nam. Dat er nochtans een kern van waarheid schuilt in de opvatting, dat de stap van soft naar hard drugs een kleine is, heeft echter weer alles te maken met het feit dat de 'scene', waarin de niet-verslavende, maar officieel nog altijd verboden marihuanaprodukten worden verhandeld, noodgedwongen dezelfde is, als de omgeving waar de riskantere middelen van de hand gaan. Het reële risico dat soft en hard drugs zo letterlijk en figuurlijk vermengd raken, is inderdaad erg groot. Maar dat is dan toch vooral het gevolg van verouderde wetgeving op dit punt. De samenleving moet vooral niet teveel overlast hebben van drugsverslaafden. En de burgerij wil 's morgens graag de autoradio nog in de wagen aantreffen. Maar voor het overige lijkt de publieke opinie zich weinig op te winden over de leefsituatie van de verslaafde. Een stellingname die

86

veel deskundigen ook menen te bespeuren in de motieven achter het drugsbeleid van de overheid: "Als we er maar geen Icist van hebben..." In dat licht bezien veel deskundige kritici ook de methadonverstrekking aan verslaafden, als vervanging voor heroïne. "Een zoethoudertje", aldus bij voorbeeld oud-psychiater prof. dr. W. K. van Dijk, "en een methode om de zaak nog enigszins onder controle te houden. Maar probeer niemand wijs te maken dat het spul op medische gronden wordt verstrekt, of dat iemand daarmee afkickt. Want dat is pure hypocrisie." Een farmacoloog als prof. Smelik, en ook dr. E. Ch. Wolters, neuroloog aan de VU, bevestigen die mening. Methadon is namelijk minstens zo verslavend als heroïne, weten ook zij. De verslaafde is er niet werkelijk mee geholpen. Wat dat betreft zou je junks dus net zo goed, of zelfs beter, heroïne kunnen verstrekken. Maar er zijn kennelijk politieke beweegredenen die dat in de weg staan...D

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen