VU Magazine 1986 - pagina 304

der dan de dominees het voorstellen — waarin ze van tafel geveegd worden, zoals, bij voorbeeld, mevrouw Ubels. Politiek is bij tijden een vieze zaak, bij tijden goddank ook niet, maar je moet het bedrijven en, als je het doet, ook goed bedrijven." Geen leuke wereld, waar u de christenen instuurt. "De wereld is ook niet leuk. En iedereen die op zo'n linkschristelijke manier bezig is — zo van: nog even volhouden en dan wordt het leuk, dan beleven we het Koninkrijk Gods op aarde —die heeft het mis. Het gemartel en de gemene streken zullen altijd doorgaan. Het enige ideaal dat je als christen in de politiek kunt hebben is, dat het door jouw toedoen misschien minder wordt, dat je de scherpste kantjes er vanaf kunt halen. Maar ook dat zal je zonder vuile handen nooit lukken." olitiek is een nietsontziende strijd om de macht, zegt u. Maar machtsstrijd, inclusief onderlinge verkettering, is ook binnen de kerk niet helemaal ongebruikelijk. Daar wordt de strijd alleen niet openlijk, en dus minder controleerbaar gestreden. "Nee, daar weet ik uit eigen ervaring alles van. U zult mij niet horen zeggen dat kerkmensen heilige boontjes zijn. Ook daar wordt om de macht gestreden, zij het dat die macht veel minder begeerlijk is. Binnen de kerk kun je elkaar echter wel aanspreken op directieven uit de bijbel, zoals Paulus' uitspraak: 'Een ieder achte de ander uitnemender dan zichzelf.' Of het gebeurt is vers twee. Maar in de politiek hoef je met die aanspraken zelfs niet aan te komen. In de eerste plaats ontbreekt daar die gemeenschappelijke basis. In de tweede plaats kom je in de politiek niet ver wanneer je de ander uitnemender acht dan jezelf."

P

266

Kuitert kijkt me indringend maar welwillend aan wanneer ik hem ten slotte vraag of hij en zijn huidige 'tegenstanders' niet tot een vergelijk kunnen komen. Niemand wil immers de middeleeuwse kerk terug die mensen dwingend voorschrijft hoe, politiek of anderszins, te handelen. Maar er zijn tegelijkertijd talloze gelovigen die niets zien in een kerk die, ver van de bewoonde wereld, verwordt tot een 'verticalistisch bastion'. Kan geen compromis gevonden worden in een kerk die zich minder concreet uitspreekt in politieke zaken, maar die de gelovigen in hun maatschappelijk gedrag nog weldegelijk inspireert? Ik heb het gevoel dat u dicht in de buurt van een dergelijk compromis zit. (Aarzelend): "Voor een deel. Misschien. Maar ik denk allereerst dat de inhaalmanoeuvre die de kerk nu moet uitvoeren is, dat ze zich deksels goed rekenschap geeft van de uiteindelijke, mystieke verworteling van het totaal van onze cultuur. De draadjes diè we daarvoor hebben zaten toch meestal binnen de kerken. Als we die kwijtraken raakt de kerk tegelijk haar diepste wortels kwijt. Maar dat betekent niet dat je als kerk moet ophouden inspiratie te leveren voor maatschappelijk gedrag. Hoe meer hoe liever. Maar je zult zien dat men al snel geneigd is dat niet langer als inspiratie te zien, zodra het niet meer in het eigen politieke straatje past. Begrijp me goed: ik weet dat de kerken zich, ook in het verleden, altijd met maatschappij en politiek hebben bemoeid, alleen dan in conservatieve richting. Ik vind het daarom heel normaal dat men zich daartegen ging verweren en het vertikte om nog langer in dat conservatieve keurslijf rond te lopen. Daar hebben we ons nu een hele poos tegen verzet; ik net zo goed. Maar ik wil niet van de regen in de drup raken en als vervolg daarop in een links politiek keurslijf lopen. En ik wil zeker niet dat de kerk daarin gevangen wordt." D

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen