VU Magazine 1986 - pagina 357

Frank R. Boddendijk

Vakantie Heeft u ook zo de pest aan regen tijdens uw vakantie? Wie niet! Ik heb gelukkig een zeer zonnige vakantie gehad, en omdat wij kamperen, betekent dat dat we het merendeel van onze vakantie in de buitenlucht doorbrengen, en een aantal uurtjes slechts door een katoenen doek gescheiden van die lucht. Op bewolkte dagen gaan wij, zoals zovelen, meestal boodschappen doen of bezienswaardigheden bekijken. En dan heb je meteen een aantal nadelen in één klap. Afgezien van het feit dat boodschappen doen in het buitenland altijd meer kost dan je denkt, levert het fotograferen van de bezochte bezienswaardigheden vaak donkere foto's op, terwijl je aan lezen niet toe komt. En dat vind ik zelf nu één van de prettigste dingen van de vakantie. Gedurende werktijd lees ik weliswaar relatief veel, eigenlijk té veel —scripties, nota's, vergaderstukken, documenten, etc. — maar dat is inderdaad beroepshalve. Een collega van mij heeft indertijd in zijn Openbare Les het probleem van de "overload of information" behandeld. Afgezien van het feit dat ook deze rede weer werd gedrukt had hij uiteraard gelijk. Zelfs thuis word je overspoeld met ongevraagd drukwerk. Advertentieblaadjes, het lijkt wel of daar goud mee te verdienen valt. En dan al het ongevraagde drukwerk; "Op uw persoonlijk nummer is een prijs gevallen, mijnheer Boddendijk. U zoudt wel gek zijn als u die aan uw neus voorbij liet gaan. Vraag uw prijs vandaag nog op." Uiteraard moet je wel iets uit de één of andere catalogus bestellen, of anders wat extra postzegels insturen. En dan al die uitgeverijen die maar folders toesturen over hun nieuwste uitgaven. Ze hoeven maar een studiegids te

VU-MAGAZINE — SEPTEMBER 1986

kopen, en ze hebben zo de adressen van honderden potentiële kopers. Als ik de folders van het afgelopen jaar bewaard had, dan had ik daar denk ik zeker een meter van mijn toch al overvolle boekenkast mee kunnen vullen. Maar goed, ook dat is een voordeel van vakantie, van die drukwerken, giro-enveloppen en ander besognes, inclusief de televisie, ben je tijdens een kampeervakantie verlost. Voor mijzelf had ik zo'n zestienhonderd bladzijden leesvoer meegenomen. Op de eerste echte vakantiestranddag koos ik willekeurig een boek uit, hoewel willekeurig? 't Was in ieder geval één van de dikste, 'Het Opritsnik-orkest' van Vladimir Volkoff. Na twee zonnige stranddagen in de ban van dit orkest doorgebracht te hebben in plaats van te zwemmen, was ik er door, In twee dagen had ik een kwart van mijn vakantielectuur gelezen. Dat beloofde weinig goeds voor de resterende 19 dagen. Als ik zo door ging zou ik de laatste twee weken geen leesvoer meer hebben, afgezien van een Michelin-gids en een paar toeristische folders. Gelukkig deed ik met mijn volgende boek, Zjores Medvedev's 'Tien jaar na Ivan Denisovitsj', drie dagen. Mede omdat het een dag bewolkt was en wij dus gingen stadten, maar ook omdat dit boek een documentaire was over tien jaar een beetje wel en vooral veel wee van Solzjenitsyn sinds de officiële publicatie van zijn eerste werk 'Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj''m 1962. Na eerst officieel bejubeld te zijn, werd hij na volgende publicaties al snel zwart gemaakt. In beslag genomen persoonlijke documenten werden onder meer via de agent Victor Louis, die ook heden ten dage nog

steeds bepaalde nieuwtjes uit het Oosten als eerste in het Westen weet te verkopen, in het Westen gepubliceerd, waardoor Solzjenitsyn beschuldigd kon worden van het heulen met de kapitalistische vijand. Merkwaardig genoeg sloot dit thema nauw aan bij het plot van Volkoffs boek. Zo zie je maar weer, Wahrheit und Verdichtung zijn soms moeilijk te scheiden. Nog binnen een week begon ik aan mijn derde boek, essays van JevgenjiZamjatin, een Russische schrijver uit de jaren twintig — onder meer van de toekomstroman 'Wij', verbannen geweest vanwege zijn communistische sympathieën onder het regiem van de oude Tsaar, en onder het regiem van de nieuwe Tsaar Stalin opnieuw verbannen vanwege anti-communistische sympathieën. En dat laatste met name omdat hij als wetenschapsmens en schrijver geen genoegen nam met beantwoorde vragen als „de socialistische revolutie is de laatste revolutie en is het hoogtepunt van menselijke ontwikkeling", maar zich bezig hield met onbeantwoorde vragen, zoals "wat voor revolutie zal op de socialistische volgen". Immers, zoals er geen einde komt aan getallen, er is niet een grootste getal, zo zal er ook niet een laatste revolutie zijn. Zamjatin dus exit, en dank zij zijn vriendschap met Gorki was dit exit niet één van de kampen naar het Westen. Merkwaardig genoeg had ook dit boek weer veel te maken met de vorige die ik gelezen had. Ook Zamjatins werk werd illegaal in het Westen uitgegeven, zonder zijn medeweten, ook hij werd uit de schrijversbond gestoten, zij het dat hij daartoe zelf het initiatief nam, wetende dat alles verloren was voor hem vanwege het opge-

legde publicatieverbod. Vanwege de kleine lettertjes en de vele voetnoten en details kon ik het vijf dagen met dit boek uithouden. Met nog meer dan de helft van de vakantie voor de boeg begon ik aan mijn laatste boek, Tsjectious 'De reis naar Sachalin'. In dit reisverslag beschreef Tsjechov zijn ervaringen, opgedaan op het eiland Sachalin, waar voornamelijk veroordeelden en hun familieleden woonden. Een saai boek, vanwege de verhaaltrant, vanwege het bestaan dat die mensen leidden in een klimaat dat hun soms geen enkele zomerse dag per jaar gunde. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het boek niet helemaal heb uitgelezen. In die dagen dat ik het meezeulde naar het strand heb ik ook vaker dan andere dagen gezwommen. En soms, als mijn vrouw zwom, pakte ik stiekum haar boek, een detective van Topoi en Neznansky over de speurtocht van een Moskouse politieman naar een verdwenen journalist. Hoewel ik dat boek al lang gelezen had, gaf het me toch de nodige ontspanning. Aan het einde van de vakantie kwam ik tot de conclusie dat er een duidelijke rode draad te vinden was in mijn vakantielectuur, en ik vroeg mij af hoe het ' kwam dat ik ondanks alle ellende die ik weer eens gelezen had, toch zo'n prettige, ontspannen vakantie gehad had. Misschien ook dat ik daarom niet verwonderd was toen, na een stop op de terugweg, bleek dat de auto hermetisch was afgesloten, terwijl de sleutels nog ini^et contact zaten. Een beetje leed had ik wel verdiend. Maar dat de Wegenwacht er ruim anderhalf uur over zou doen om de auto — uiteindelijk via een zijruit — open te breken, waarna bleektdat beide deursloten intussen grondig vernield waren, had ik na het vijfentwintigjarig jubileum van deze dienst van de Algemene Nederlandse Wielrijders Bond niet verwacht.

315

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen