VU Magazine 1986 - pagina 213

betekende dat zij voornamelijk vrouwen en kinderen als patiënten hadden. Voor zover mij bekend is er nog weinig onderzoek gedaan naar de vraag hoe vrouwen zelf deze situatie ondergingen. Ten slotte hadden zij hard moeten werken om een studie af te maken. Wisten ze toen zij de studie begonnen dat ze zich daarmee voor de huwelijksmarkt declassificeerden en kon hen dat iets schelen? Gaf het een gevoel van ontevredenheid om moeilijker aan het werk te komen dan hun mannelijke studiegenoten, minder betaald te krijgen en te stoppen met werken als er kinderen geboren werden? Naar de antwoorden kan men gedeeltelijk gissen. Voor een deel zijn die bekend uit vraaggesprekken met individuele vrouwen. Maar juist de stem van degenen die geen werk vonden of hun baan opgaven voor huwelijk en gezin is nog niet goed vertegenwoordigd in de geschiedenisboeken. Daar is dus nog werk te doen en als er geïnterviewd moet worden dan is enige haast geboden.

Aan de VU zijn in 1982 negen medewerksters vrouwenstudies aangesteld Staand rechts: Marta Kirejczyk

raalbul deden dat om te trouwen, maar een deel stopte ook omdat zij inmiddels werk had gevonden.

V

oor vrouwen bleef het moeilijk wetenschappelijke arbeid te combineren met huwelijk en gezin. Hoewel de toegang tot de universiteiten geopend was, waren de beroepsperspectieven van vrouwen in de jaren twintig en dertig van deze eeuw slecht. De werkloosheid onder vrouwelijke artsen en apothekers was in 1935 ongeveer

helft getrouwd en daarvan werkte ongeveer de helft weer. Dat is een zeer hoog cijfer vergeleken bij de andere exacte vakken waar slechts vijfendertig procent getrouwd was en onder hen slechts negen procent werk had. De vrouwelijke artsen hadden echter binnen hun beroep specifieke functies toebedeeld gekregen. Ze waren huisarts, soms gynaecoloog en schoolarts. Dit

Het is verleidelijk de lijn van de verhalen over deze eerste vijftig jaar dat vrouwen aan de universiteiten waren door te trekken naar het heden. De regering en sommige onderwijsinstellingen volgen een beleid waarin vrouwen aangemoedigd worden om te gaan studeren. Reclametechnisch een van de mooiste voorbeelden hiervan is een serie posters die een aantal jaren geleden werd gemaakt om meisjes er op attent te maken dat studeren ook iets voor hen was. Op grote zwart-witfoto's keken moderne jonge meisjes je aan. Daarnaast waren teksten afgedrukt als 'Ingenieur Noortje de Vries, ivat is daar zo vreemd aan?", 'VrouLuen zijn er voor om kinderen te krijgen? Die krijgen dan een ujeledelgeleerde moeder' en 'Mijn vriend vindt HAVO mooi genoeg. Maar ik ben mijn vriend niet'. Het zijn prachtige posters en ze geven je toch nog een bedroefd gevoel; honderd jaar vrouwen aan de universiteiten en het is nog steeds niet vanzelfsprekend. D

dertig procent. Voor de andere exacte vakken schommelde het werkloosheidscijfer voor vrouwen rond de zestig procent. Van de vrouwelijke artsen was ongeveer de

VU-MAGAZINE — MEI 19

195

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen