VU Magazine 1988 - pagina 139

Forum en de UNRW A die al sinds 1948 zich het lot van de Palestijnse vluchtelingen aantrekt, zijn we kriskras door de Westbank gereden: Ramallah, Nabloes, Jericho. De Gaza-strook - dat is niet zo moeilijk - zijn we helemaal doorgereden. En tenslotte hebben we Israël zelf doorkruist, en dan met name de nederzettingen bezocht van de Israëlische Arabieren: Palestijnen dus, die in Israël zijn blijven wonen. Formeel hebben deze Arabieren dezelfde rechten als de Israëli's, de facto vormen hun nederzettingen de onderontwikkelde gebieden van het land; puur Derde Wereld watje daar ziet!" Wat is uw belangrijkste indruk? "Vakmatig en uit interesse houd ik me al heel wat jaren met deze zaak bezig. En het gekke is dat - nu ik er voor het eerst was, en nog wel onder déze omstandigheden - ik er optimistischer vandaan kwam dan ik er heen ging!" Opmerkelijk. "Nogal, ja. Waar 'm dat precies in zit zal ik proberen te verklaren. Misschien komt het wel omdat ik gewoon niet goed geïnformeerd ben geweest. Of omdat je hier onbewust tóch slachtoffer wordt van bepaalde heersende opvattingen."

'E

én van die opvattingen, die ook in het vorige arti'kel werd gehuldigd, betreft bijvoorbeeld het Palestinian National Charter, bij ons, minder juist, het PLO-Handvest genoemd. Essentieel aan dat handvest zou zijn dat de staat Israël daarin elk bestaansrecht wordt ontzegd en de zee moet worden ingedreven. Alle Palestijnen die we gesproken hebben en VU-MAGAZINE—APRIL 1S

die zich met deze materie bezighouden - artsen, studenten, juristen, vertegenwoordigsters van vrouwenorganisaties - beklemtoonden dat ze op dat punt aanzienlijk realistischer zijn dan wij denken. 'Israël bestaat', zeiden zij, 'Wij eisen ons zelfbeschikkingsrecht op, maar dan alléén in de overgebleven mandaatgebieden: Westbank en Gazastrook. Het Israël van vóór '67 is voor ons geen probleem meer!' Bovendien wijzen ze erop dat dit charter geschreven is in de context van 1968; na de Zesdaagse Oorlog dus. Nadien is het in het Palestijnse Nationaal Congres herhaaldelijk bijgesteld, zij het niet in expliciete tekstwijzigingen, wél in de instructies aan het Palestijnse volk. Een goed verstaander had dat allang kunnen opmerken. Maar misschien wil men het, om andere redenen, helemaal niet verstaan. Wat mij verder opviel is, dat de Palestijnen hoe dan ook gekant zijn tegen iedere oplossing, waarbij Arabische landen, en dan met name Jordanië, worden betrokken. Men wil absoluut niets met Jordanië te maken hebben. Men is eerder, en zelfs

in positieve zin, geneigd om - zodra een Palestijnse staat een feit is - een samenwerkingsverband met Israël aan te gaan. Dat heeft de Palestijnse voorkeur, boven allerlei andere opties. Voor mij zijn dat omstandigheden die een politieke oplossing aanzienlijk dichterbij zouden moeten kunnen brengen. In Israël vernamen we echter dat diezelfde omstandigheden de zaak daar nou juist aanzienlijk bemoeilijken. De Israëli's zien nu eenmaal veel meer in een Jordaanse optie: de Westbank terug in Jordaanse handen. En dan zouden de Palestijnen met hun verzoek om zelfbeschikking maar bij koning Hoessein moeten aankloppen."

Prof. De Waart: 'Wat je hier in de kranten leest, is beslist niet overdreven.' Foto Bram de Hollander Foto's ANP

Spijtig voor de Palestijnen. Maar het betekent wèl dat Israël langzamerhand dus óók van de bezette gebieden af wil. "Dat hoor je nu veel vaker, ja. Je leest het ook in toonaangevende dagbladen als de Jerusalem Post. Volgens ingewijden was dat al veel langer de opvatting van zo'n twintig procent van de Israëli's, en geldt dat nu in verhevigde mate. Maar voor

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen