VU Magazine 1988 - pagina 346

,

Eén van de belangrijkste taken van de muziekwetenschap is het 1 voorbereiden van wetenschappelijk betrouwbare uitgaven van werken van klassieke componisten. Prof.dr. M. Flothuis, naast musicoloog ook componist, vindt dat componistenervaring uitstekend van pas komt bij dergelijk wetenschappelijk werk.

iviai ö >

Q. cö

^

OJ

O ^

o ^

^ ^ Ik speel al heel lang ^ ^ piano, maar niet op X het niveau van een concertpianist. Componeren deed ik ook al vroeg, maar ik was er niet zeker van ofdaar toekomst in zat. Ook mijn toenmalige leraar, Hans Brandts Buys, zag er in eerste instantie niet zoveel in. Na de niet voltooide studie muziekwetenschap ging ik werken bij het Concertgebouw als assistent van de artistieke leiding. Ik behoor waarschijnlijk tot de weinigen die zowel aan het vijftig- als het honderdjarig bestaan van het Concertgebouw actief hebben meegewerkt. De combinatie van componist en wetenschapper is tamelijk uniek. Dat merk ik bijvoorbeeld bij het voorbereiden van betrouwbare uitgaven van werken van klassieke componisten - een zeer belangrijke activiteit. Het oplossen van problemen door iemand die zelf componeert wordt anders benaderd dan door iemand die alleen maar wetenschapper is. Die is meer geneigd om zich aan de letter van het overgeleverde te houden, terwijl de componist als een soort detective zoekt naar wat er achter kan zitten. Soms is er een bepaalde reden om aan te 24

l l U UI Ulö nemen dat iets ontbreekt. of dat een bepaalde passage fout is genoteerd. Dan gaatje compositorische ader meewerken: waarom is dit zo genoteerd, of wat kan er vergeten zijn? En daar komt een wetenschapper niet zo makkelijk uit. Het wordt hoe langer hoe meer gebruikelijk dat musicologen ook zelf muzikaal actief zijn. Veel van mijn jongere collega's spelen piano, zijn dirigent of zingen in een koor. Dat lijkt misschien vrij logisch. maar die opvatting werd vijftig jaar geleden zeker niet algemeen aanvaard. De muziekwetenschap kan iets extra's aan de muziek toevoegen, dat de onvoorbereide luisteraar overigens niet in alle gevallen zal merken. De beoefening van de muziekwetenschap leeft weinig zin als die niet rechtstreeks contact heeft met de praktijk; en de praktijk is niet volledig als die niet profiteert van wat

muziekwetenschappers hebben ontdekt. Een extreem geval is de benadering van de muziek uit de tijd vóór Haydn en Mozart, de Barok en de Renaissance-muziek. Bij uitvoeringen van deze muziek worden nu veelvuldig oude instrumenten gebruikt, barokviolen bij-

voorbeeld, of blijkt een andere benadering van de articulatie. De luisteraar merkt dat niet altijd. Bij een bekend werk als de Matthaus Passion, onder leiding van Nikolaus Harnoncourt, wèl. Dan ziet men plotseling op het podium niet honderdveertig zangers staan, maar

/

é'

^'ÊL,,

/

^

^^/

V W.

^^^^K

^^^^E

^^

" J^

^^

f^m'f ••

*^'"

'*-m^^

^^"^^fc».

.

^

'

-'mmf^mnrü^i^

'^mÊm^^' ''^^•^^ 9 ^f^^ 1 ^ ^ ^ ^

"''^^m

^I^^^^^^^^^^^HBH

\

\

iirf WfÊ^m^'

•

•ii.nMiaM'il^ '

'

I^^^^E

.

-••-^ 1

.

MB^K^

V ' -

'

/ ^,

j

'""^^OT ^.—-—-^'F

^

WfÊÊi' ^

j0i<^^^^ ^ ' 1

1

1 1

éé^^

1

i LL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen