VU Magazine 1988 - pagina 208

voering van enkele Turkse en Marokkaanse meisjes naar het land van herkomst om daar te worden uitgehuwelijkt, getuigde van weinig begrip voor de moeilijke positie waarin de vader zich bevond. De grote verdienste van het boek van Mariene de Vries is dat zij een beeld schetst van de alledaagse leefwereld van Turkse meisjes en laat zien met welke dilemma's deze meisjes leven. Ook wordt daardoor duidelijk met welke moeilijke situaties hun ouders te maken hebben.

Z

onder uitzondering voelen deze meisjes zich 'Turks'. Hoewel zij vaak al lange tijd in Nederland wonen, en er weinig kans is op terugkeer naar Turkije, zien zij zichzelf als onderdeel van de Turkse gemeenschap in Nederland. Dat neemt niet weg dat veel van hen moeite hebben met de beperkte vrijheid die hen is toegestaan. Zes meisjes hebben na aankomst in Nederland nooit een school bezocht. De overige meisjes gingen na de lagere school naar het Ihno, de vroegere 'huishoudschool'. Dit heeft niet alleen te maken met de vormende werking van deze school voor het toekomstige beroep van het meisje, maar ook met het simpele feit dat het Ihno in de regel niet wordt bezocht door jongens. Vanaf het moment dat een meisje gaat menstrueren wordt er door iedereen op haar gelet. Overal loert gevaar in de vorm van jongens of man18

nen die een meisje haar kostbaarste bezit, haar maagdelijkheid, kunnen ontnemen. Een meisje dat geen maagd meer is, is ongeschikt als huwelijkspartner, behalve voor oudere mannen en weduwnaars. Verliest een meisje haar maagdelijkheid, dan kan haar vader haar niet meer uithuwelijken, en zit hij dus met haar 'opgescheept'. Trouwen doet men niet alleen uit liefde, maar ook uit economische motieven. Het meisje mag niet zelf haar partner uitkiezen. De familie van de jongen, die zijn oog op haar heeft laten vallen, vraagt haar ouders om haar hand. Als de ouders dit een goede partij vinden, wordt het meisje geconsulteerd. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, heeft het meisje het recht 'nee' te zeggen. Dat neemt niet weg, dat de ouders een belangrijke stem houden. Voorts is het natuurlijk de vraag in hoeverre het meisje een weloverwogen beslissing kan nemen. Meestal is zij erg jong (gemiddeld zestien jaar) en heeft zij haar mogelijk aanstaande echtgenoot nog nooit alleen gesproken. De meisjes vertrouwen echter bijna blindelings op het oordeel van hun ouders. Yasemin zegt: "De ouders kunnen dat toch allemaal beter bekijken dan een jong meisje. Als je jong bent, ben je misschien wel verliefd, maar je weet niet hoe dat later zal zijn. Je ouders letten op andere dingen: zijn familie en of ze dezelfde ideeën hebben. Als dat zo is, dan gaat je huwelijk goed." VU-MAGAZINE—MEI 1988

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen