VU Magazine 1989 - pagina 287

Santorini in kaart gebracht. De kaart stamt uit 1528. Kerkje in Oia: weinig overeind.

werden blootgelegd. Men trof hierin een afwateringssysteem, sanitaire voorzieningen zoals een toilet, meubilair - er kon zelfs een houten bed gereconstrueerd worden - e n grote hoeveelheden voorraadpotten aan. Maar het meest tot de verbeelding spraken wel de kleur- en fantasierijke muurschilderingen, die hun frisheid hadden behouden en getuigden van een hoogstaande beschaving in de late Bronstijd. Reeds in 1950 had Marinatos geopperd dat het mythische, door Plato bekend geworden land Atlantis, dat in de zee zou zijn verzonken, wel eens het Santorini van voor de vulkaanuitbarsting zou kunnen zijn. In Akrotiri meende hij hiervoor nu de bewijzen te hebben gevonden. Zijn opgravingen werden wereldnieuws en in 1969 verschenen hierover bestsellers als 'The End of Atlantis' (J. Luce), 'Atlantis, the Thruth behind the Legend' {A. Galanopoulos en E. Bacon) en 'Voyage to Atlantis' [J. Mavor). En wie de bekende en vele malen herdrukte reisgids 'Scholte's Griekenland' leest, proeft hierin nog steeds het aanstekelijke enthousiasme van één van de vurigste Nederlandse pleitbezorgers voor de Atlantis-Theorie van Marinatos, hoe achterhaald deze inmiddels ook is,

je. Was dit het Atlantis, waarnaar ons hotel was vernoemd? Eén van de beroemdste gasten van dit hotel was de Griekse hoogleraar in de archeologie, Spyridon Marinatos, wiens naam onverbrekelijk met Santorini is verbonden. In het voetspoor van de beroemde Sir Arthur Evans (1851 -1941), die Knossos - het legendarische paleis en labyrint van koning Minos - heeft opgegraven, leidde Marinatos in 1932 opgravingen in Amnissos. Deze circa zeven kilometer oostwaarts van de huidige Kretenzische hoofdstad Herakieion gelegen plaats was ooit de havenstad van het naar koning Minos genoemde Minoïsche rijk. Marinatos deed hierbij belangrijke vondsten, zoals een villa met fraaie fresco's. Maar zijn aandacht werd vooral getrokken door de aanwezigheid van puimsteen. In twee jaar tijd werkte hij de reeds door Evans gesuggereerde theorie uit, dat dit puimsteen afkomstig was van een vulkaanuitbarsting in het 118 kilometer boven Kreta gelegen Santorini en dat deze natuurramp verantwoordelijk zou zijn geweest voor het snelle verval van het Minoïsche rijk.

Op 1 oktober 1974 overleed de toen 73-jarige Spyridon Marinatos na een val van een steiger, in het onder zijn leiding opgegraven gebied bij Akrotiri; hier bevindt zich ook zijn permanent met bloemen bedekte graf. Met zijn dood kwam eveneens een abrupt einde aan de sensationele reeks ontdekkingen. Ook toen in 1976, onder leiding

N

ader onderzoek was noodzakelijk om deze theorie te bewijzen. Dat bleef, als gevolg _ van onder meer de Tweede Wereldoorlog en de Griekse Burgeroorlog, echter uit tot 1967. Toen begon men in Akrotiri, aan de zuidkant van Santorini, met opgravingen. Men koos die plek, omdat daar de laag vulkanisch as en gesteente - elders op het eiland wel dertig tot zestig meter dik - door onder meer erosie beperkt bleek tot een dikte van enkele meters. De opgravingen, waarbij Spyridon Marinatos gebruik maakte van technieken uit de mijnbouw, verliepen uiterst succesvol. Zijn zeven deeltjes tellende, fascinerende verslag van dit project is een opeenvolging van verbazingwekkende ontdekkingen en bevindingen. Onder de oppervlakte bleek zich een stad te bevinden, waarvan een tiental woningen, met soms drie verdiepingen. 20

;iiiiliiliiiMil 21

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen