VU Magazine 1989 - pagina 213

ROEL HOUWINK

AFSCHEID o, dat uw jeugd zoo toomloos mij moest baten, dat gij niet meer een vriertdenwoord verstondt! Wat mocht bij dit hooghartig r»een nog baten tegen den bittren wrok van uwen mond ? Zoo heb ik u met smart alleen gelaten en losgemaakt wat ons in vriendschap bond, maar vraag niet, dat ook ik u nu zai haten, die weet: wij staan geworteld in denzelfden grond. Want, dichter, 't zelfde we!"k roept onze handen en, in den spiegel, schouw ons eender lot van smalle kaarsen, die aan weerszij branden naar 't vlammend Aanschijn van den Eénen God.

of aanzienlijk geringere kansen had gekregen. Voor een deel is dat talent inmiddels door de Nederlandse literatuur erkend of zelfs geïncorporeerd, maar meestal zónder de broedplaats die Opwaartsche Wegen daarvoor was, de rechtmatig toekomende credits te geven. Waarom weten zo weinigen - leken én literair geschoolden - bijvoorbeeld, dat dichters als Gerrit Achterberg, Theo van Baaren, Han G. Hoekstra, Willem Hessels, H.M. van Randwijk, Jan H. de Groot, Gabriel Smit, Gerrit Kamphuis, Roel Houwink, Martin Leopold, en nog zo wat anderen, grote delen van hun poëtische produktie in Opwaartsche Wegen publiceerden? Of dat de poëzie van iemand als Willem de Mérode in het merendeel der jaargangen prominent aanwezig is? En wie weet eigenlijk dat Annie M.G. Schmidt uitgerekend in dit blad debuteerde? Het is, vanuit dit door onwetendheid en arrogantie getekend perspectief, dan ook vast geen toeval dat de VU-MAGAZINE—MEI 1989

tentoonstelling in het Letterkundig Museum een defensieve, want negatief geformuleerde, titel meekreeg; Geen suikerheiligen, geen zondagsdichters. Er moet kennelijk eerst een bevooroordelend vlekje worden weggewerkt. Maar wat waren die dichters, prozaïsten en essayisten dan wél?, vraagt de doorsnee-bezoeker zich af.

De tegenstelde opvattingen over christelijke poëzie liepen uiteindelijk uit op een breuk, die leidde tot het vertrek van enkele redacteuren. In Opwaartsche Wegen verscheen in '37 dit gedicht waarmee redacteur Roel Houwink (linksboven) afscheid neemt van zijn collega K.H. Heeroma (hiernaast).

W

e zeiden het al: gevoelens van minderwaardigheid waar het de literatuur betreft, typeren de voorgeschiedenis van Opwaartsche Wegen. Ze zijn de protestants-christelijke bedrijvers van de literatuur eigenlijk door de jaren heen parten blijven spelen. Redacteur van het eerste uur Harmen van der Leek had er de term 'mancovraagstuk' voor bedacht, aan welke problematiek hij in het blad menige bloemrijke beschouwing wijdde. Dat manco zat 'm dan met name in het feit dat de orthodoxe protestanten rond de vorige eeuwwisseling

nauwelijks boodschap hadden aan de nutteloze franje die kunst en cultuur in hun ogen waren. Men had waarachtig wel wat anders aan het hoofd en kwam, qua Hteraire consumptie, dan ook niet veel verder dan de lectuur van stichtelijke rijmelarijen uit de loopse pennen van dichtende dominees. Niettemin be-

35

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen