VU Magazine 1989 - pagina 460

KJÜJ •*g^ ^1^ f"^ =arzs^ 1;^ ^ ^ ^ 5 or> ^ ^ ^ ^ • • • ^ ^ ^ ^ ^ ^ *^^ ^•~>

een huiskamer met een goed gedekte tafel. Aan die tafel zitten 'moeder' en zeven kinderen. Alleen ongetrouwde vrouwen die duidelijk affiniteit hebben met kinderen en in staat worden geacht de zorg op zich te nemen, komen in aanmerking voor deze moederrol, In het kinderdorp zijn ook 'vaders', maar die worden niet direct bij het gezinsleven betrokken. Vaak zijn zij dorpsdokter, le''ssr, tuinman of directeur van het dorp. Dit patroon is in ieder dorp terug te vinden, In het voorlichtingsboekje van de organisatie staat dat het kind in gezinsverband per se een band met een moeder of moederlijk persoon nodig heeft. De vaderrol kan daarentegen gemakkeiijk gespeeld worden door iemand buiten het gezin. Echtparen als gezinsleiding heeft SOS-Kinderdorpen liever niet. De organisatie voert een tiental redenen aan, zoals dat een echtpaar vaak niet in staat is zich volledig op te offeren of dat echtparen veel hogere eisen stellen aan inkomen, huisvesting en dergelijke. De camera richt zich op de eettafel. Schalen met verse groenten, fruit en rijst. De kinderen zien er weldoorvoed en degelijk gekleed uit. De oudste jongen heeft zijn jongere 'broertje' op schoot, die hij helpt met eten. Na het eten wordt huiswerk gemaakt en als het donker is, gaan de kinderen - in goede bedjes - slapen. De volgende ochtend toetert het schoolbusje. Fris gewassen stappen jongens en meisjes met boeken onder de arm de bus in. Maar een ander Thailand ligt nog geen kilometer verderop. Daar graaien kinderen in vuilnisbakken op zoek naar restjes eten. Voor hen is er geen moeder, geen huisvesting of kleding. Het zijn onthutsende beelden van twee contrasten in een betrekkelijk klein gebied. Zeker een S.O.S. Kinderdorp in een land ais Ethiopië laat zich aanzien als een fata morgana in een lege, droge woestijn. De kwaliteitseisen van de SOS-Kinderdorpen zijn gesteld met het oog op op de toekomst. De organisatie kiest er bewust voor kinderen niet alleen in leven te houden, maar veel meer in ze te investeren. "Anders krijg je het beruchte beeld van dweilen met de kraan open", zegt mevrouw dr.ir. M.M.Y. Meijer, secretaris van de Nederlandse afdeling. "Kinderen alleen maar in leven houden,

Een ander Thailand ligt nog geen kilometer verderop. Daar graaien kinderen in vuilnisbakken. verandert niets aan de situatie in het land. Zorgen dat kinderen liefdevol worden opgenomen in een gezin, goed onderwijs en toekomstperspectief krijgen, daarentegen wel. Zij ervaren hoe het ook kan in hun land. Ze zullen nooit vergeten waar ze vandaan komen, ze weten dat zij de kans hebben gekregen om in de maatschappij te

staan en hun land te helpen zoals ook zij geholpen zijn."

K

inderrechter prof.mr. J.E. Doek draagt de SOS-Kinderdorpen een warm hart toe, maar stelt kritische vragen. De relatief hoge investeringen van de organisatie in de kinderdorpen zijn wat hem betreft discutabel. "Als je naar de kinderdorpen in onwikkelingslanden kijkt, krijg je onwillekeurig een beeld van een rijk dorp in een arm land. Per kind wordt behoorlijk wat geld uitgegeven om de topkwaliteit die de organisatie zich voorhoudt, te realiseren. Mijn vraag is dan ook of je met iets minder kwaliteit niet hetzelfde resultaat bereikt en daardoor meer kinderen kunt opvangen. Een betere verdeling van zorg, dus," Volgens mevrouw Meijer wordt wel degelijk gelet op de omgeving van de kinderdorpen. Ze hebben een uitstraling, ook de kinderen buiten worden erbij betrokken. "Als er geen school in de buurt is, bouwt de organisatie er een waar ook de kinderen uit de omgeving naar toe kunnen. Er is geen jaloezie, geen concurrentie of afkeer voor elkaar. De kinderen uit het kinderdorp maken gemakkelijk vriendjes daarbuiten. Dat wij bepaalde eisen stellen aan huisvesting, voeding, kleding en onderwijs, mag voor sommigen een luxe lijken, wijzelf vinden het niet overdreven. "Als wij in plaats van zestig kinderen honderd kinderen zouden opnemen in een dorp, terwijl de capaciteit op die zestig is ingesteld, boet je in op de kwaliteitseisen. Dan bewerkstellig je alleen maar dat je ze in leven houdt, maar wat voor leven? Het zijn pijnlijke afwegingen, maar we denken dat we met deze filosofie op de lange duur meer kunnen bereiken. Een kinderdorp in een ontwikkelingsland geeft al gauw het beeld van rijk contra arm, maar er wordt voor gewaakt dat het dorp in een isolement raakt en dat de omgeving er niet van kan meeprofiteren." Filmbeelden, boekjes en ander materiaal van de kinderdorpen laten zien dat de dorpen niet overal modern en luxe zijn ingericht. Een vestiging van SOS-Kinderdorpen in India kan er totaal anders uitzien dan een in een ander land. Het hoofdkwartier in Oostenrijk stelt bepaalde basisvoorwaarden, maar de landelijke organisaties, veelal gevormd door autochtonen, bepalen de uitvoering.

nvesteren in kinderen via opvang in een kinderdorp is volgens de organisatie 'investeren in de toekomst'. Maar, vraagt Doek zich af, lukt dit ook inderdaad? Of, in zijn eigen woorden: "Hoeveel kinderen uit de SOS-Kinderdorpen bereiken als zij eenmaal volwassen zijn een vooraanstaande positie in hun land en welke bijdragen kunnen zij leveren aan het verbeteren van het lot van de kinderen in hun land?" Wat betreft het antwoord op die vraag is SOS-Kinderdorpen VU-MAGAZlNE—DECEK4BER 1989

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen