VU Magazine 1989 - pagina 285

Deze beginregels zijn ontleend aan A. den Doolaard die aldus zijn aankomst op Santorini beschrijft in zijn boek 'Grieken zijn geen goden' (1960), Santorini is het meest zuidelijk gelegen eiland van de Cycladen, de eilandengroep tussen de Peloponnesus en Kreta. Als een grillig gevormde halve maan omsluit Santorini voor meer dan de helft de oostkant van de krater, die nu een binnenzee is geworden, met een oppervlakte van 83 vierkante kilometer. Aan de andere kant van deze binnenzee, de Caldera - genoemd naar de 'Caldera de Taburiente', één van de grootste kraters ter wereld op het Canarische eiland La Palma -, ligt het veel kleinere Thirasia, terwijl het minuscule en daarom onbewoonbare, naar zijn witte kleur genoemde Aspronisi een natuurlijk baken vormt in de zuidelijke doorgang tussen Santorini en Thirasia. De drie eilanden markeren de contouren van de oude vulkaan, waarvan de naar schatting vijf- tot achttienhonderd meter hoge kegel na een gigantische eruptie van gassen en lava is ingestort. Wie de Caldera vanuit het noorden of zuiden binnenvaart, ziet links en rechts van zich de steile wanden van de krater die onder de zeespiegel een diepte van bijna 400 meter bereikt. Het elders in Griekenland zo helderblauw gekleurde water heeft daardoor hier een bijna lugubere, donkere tint. In het midden van de Caldera liggen Palaia Kameni en Nea Kameni, het oude en nieuwe 'verbrande eiland'. Ze zijn door vulkanische activiteit ontstaan en bestaan uit gestolde lava. Palaia Kameni, vroeger 'Hiera' (het heilige) genoemd, is ontstaan uit een onderzeese eruptie in 197 V. Chr. De 'afzichtelijke zwarte poliep', die Den Doolaard voor de boeg van zijn schip zag 'drijven', is Nea Kameni, het grootste van beide eilandjes. Het kwam pas in het begin van de achttiende eeuw in drie maanden tijd boven de zeespiegel en versmolt in 1925 en 1926 met het bijna anderhalve eeuw oudere Mikra Kameni.

D

e overweldigende indruk, die deze aanblik op de arriverende bootreiziger maakt, wordt nog eens versterkt bij het zien van de witgekalkte huisjes van vooral het hoofdplaatsje Phira die op de rand van de kraterwand lijken te balanceren. Tot de klassieke aankomst op Santorini behoren ook de overstap in kleine roei- en motorbootjes (de Caldera is te diep om bij Phira af te meren), en de tocht per muilezel, omhoog langs de bijna zeshonderd treden tellende, zigzaggende 'skala' naar het hoofdplaatsje. In veel reisgidsen wordt deze wijze om met het eiland kennis te maken, verheerlijkt. Maar in de loop der jaren is veel veranderd. Aan de oostkant is een vliegveld aangelegd, en ten zuiden van Phira een haven, Athinios, waar schepen wél kunnen worden aangemeerd. De reizigers die toch bij Phira zelf aan wal gaan, kunnen nu ook met de kabelbaan omhoog. Deze is bekostigd door de uit Santorini afkomstige reder Evangelos VU-MAGAZINE—JULI/AUG. 1989

Nomikos, die overigens bepaalde, dat een groot deel van de opbrengst naar de muilezeldrijvers moet gaan! Zoals iemand die voor de eerste maal naar Parijs gaat, reeds een duidelijk beeld voor ogen heeft van hetgeen hem staat te wachten, geldt dat ook voor reizigers die in Santorini aankomen. Ze kennen het eiland van de bijna surrealistische foto's op kaarten, posters en kalenders, die in heel Griekenland en inmiddels ook in Nederland te koop zijn. Wie met het beeld van

Was dit het Atlantis, waarnaar ons hotel was vernoemd? deze foto's voor ogen op Santorini landt, wacht zeker 's nachts - een bittere teleurstelling. Naar het zuiden ontwaart men nog net de donkere contouren van een heuvelrug, die vrij steil naar de zee afloopt; het is de oostelijke uitloper van de naar de profeet Elias genoemde, hoogste bergtop (566 m) van het eiland, en men weet dan meestal nog niet, dat op het laatste gedeelte hiervan, de Sellada (264 m) in de Oudheid een Dorische soldatenstad, het archaïsche Thera (in reisgidsen aangeduid als het 'Thera Antigua'), was gevestigd, waarvan nu de restanten bezichtigd kunnen worden. Naar het noorden en noordwesten is het eiland bijna even vlak als Terschelling of Ameland. Ook bij daglicht lijkt dit landschap weinig te bieden te hebben. Maar dit is schijn. Het wordt namelijk doorsneden door zogenaamde 'spoeldalen'. Daarin verbergen zich dorpjes waarvan de tegen de wanden aangebouwde huizen aldus tegen weer en wind beschermd zijn.

O

fschoon de taxichauffeur ons geruststelde, kreeg ik even het gevoel op een verkeerd eiland te zijn geland. Zelfs in het hotel, dat volgens de folder op de rand van de Caldera moest liggen, bleef dit gevoel voortbestaan. Door de windvlagen rammelde alles, wat maar enigszins los zat. Pas toen ik, tegen de waarschuwingen in, de deur naar het balkon en de luiken opende en uitkeek op de immense Caldera, waarin nog net de gitzwarte Palia en Nea Kameni herkenbaar waren, en op Thirasia aan de overkant, waar nog enkele lampjes brandden, verdween de achterdocht. Nooit eerder was ik overrompeld door de grootsheid van hetgeen onvoorstelbare natuurkrachten teweeg kunnen brengen. En toen we de volgende ochtend ontwaakten en vanaf ons balkon neerkeken op de oogverblindend witte huizen schuin voor en naast het hotel, waanden we ons in een sprook19

De foto's bij dit artikel zijn gemaakt door de auteur, Ignace Schretlen, tenzij anders vermeld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen