VU Magazine 1991 - pagina 13

"Dat moet natuurlijk niet. Maar ik ben daar toch niet zo bang voor. Ik ben ervan overtuigd dat echt eminente economen vanzelf in het groot denken. Als wetenschapsman in hart en nieren wil je toch altijd overzicht hebben over het geheel. Of je nu in de natuurwetenschap of in de economie doende bent, je zoekt voortdurend naar algemene verbanden, de grote samenhang der dingen. Je kunt geen blijvende bijdrage aan de wetenschap leveren, als je niet probeert de positie van je eigen werk te begrijpen in vergelijking tot het grote geheel." D Prof.dr. Jan Tinbergen (1903), doceerde van '33 tot '75 economie aan de Economische Hogeschool (nu Erasmusuniversiteit) te Rotterdam. In 1969 ontving hij de Nobelprijs voor economie. Dit interviewfragment is ontleend aan de bundel 'Kennen & liunnen; ontwikkelingen in het economische denken en doen (1948-1988)', (Samsom, Alphen aan den Rijn), die Gert J. Peelen in 1988 schreef ter gelegenheid van het achtste lustrum van de economische faculteit van de Vrije Universiteit.

We lopen nog steeds het risico dat de tijd ons mores zal leren, verbale zorgen voor morgen ten spijt.

«WtSsflB'S

HANS OPSCHOOR VU-MAGAZINE—JANUARI 1991

Het milieu als tijdbom Tijd en milieu: bij beide kun je je afvragen waar ze blijven. Ze dreigen óns te ontglippen. Bij het verstrijken van de tijd is dat een wellicht onherroepelijk proces, zeker vanuit het perspectief van elk van ons afzonderlijk. Bij de degradatie van het milieu is dat niet noodzakelijkerwijs een onherroepelijke zaak; de maatschappij draagt daar zelf de oorzaken voor aan. Zo langzamerhand hoeft in dit blad niet meer te worden uitgelegd wat daarvan de risico's zijn; risico's overigens, die voor veel meer dan alleen voor ons als individuen van belang zijn. In Nederland - en lang niet daar alleen maakt men zich 'zorgen voor morgen', om de titel van een belangrijk document dat ons huidige milieubeleid heeft geïnspireerd, aan te halen.

T

ien jaar geleden, toen ik in FotoAVC/vu VU-Magazine columns

schreef, waren er heel wat meer soorten van planten en dieren in leven dan nu het geval is. Ook in Nederland. Ondertussen is hier bijvoorbeeld de otter verdwenen, onder andere door de door de mens veroorzaakte verontreiniging van diens milieu. En ondanks inmiddels al weer bijna twintig jaren van miheubeleid (inderdaad: dat is ongeveer even lang als VU-Magazine bestaat) is het einde van dat proces van uitsterven of verdwijnen van soorten nog geen halt toegeroepen. Toen werd door het merendeel van de mensen het milieuprobleem nog vooral gezien als een luxeprobleem: hinder door stank of lawaai, minder landschapsschoon. Nu wordt het ook voor onze situatie in het geïn11

f^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen