VU Magazine 1993 - pagina 312

u=il»

T

en eerste

H I

Een boze lezer liet ons onlangs weten, weinig gecharmeerd te zijn van de gezamenlijke advertenties die Bovag en Rai de afgelopen maanden in ons blad deden plaatsen. Hij beziet ze met een verbazing en ergernis die hem ("Juist omdat ik uw blad zo gaarne heb") tot het schrijven van deze brief bewogen. Samenvattend luidt zijn klacht, dat deze advertenties van de auto-lobby uitingen zijn van de "milieu-prostitutie, die op verschillende industriële gebieden wordt bedreven door de zuidelijke heer Titulaer." Het rooskleurige beeld van energie-zuinige, recyclebare auto's van de toekomst die het zelfs zonder een brokkenmakende bestuurder kunnen stellen, neemt niet weg dat het autoverkeer ook na 2000 een intolerabele aanslag op milieu, energie en grondstoffen zal blijven doen, aldus deze briefschrijver. D e integriteit van "de zuidelijke heer Titulaer" buiten beschouwing latend, ben ik persoonlijk op voorhand geneigd deze briefschrijver gelijk te geven. Bij alles waar Bovag en Rai ook op uit mogen zijn, zeker niet op de zo noodzakelijke beperking van het autogebruik. En dat is op zich reden genoeg de v^enkbrauwen te fronsen bij deze blij-dat-ik-rij-propaganda. Maar betekent dit dat wij zo'n advertentie dus moet weigeren? Ik meen van niet. Vroeg of laat zou dan elke advertentie sneuvelen, die voor drank, tabak en verre reizen als eerste; een ontoelaatbare bevoogding van de lezer, dunkt me, die op termijn een blad als VM voor diezelfde lezer bovendien onbetaalbaar zou maken (wat weer betekent dat de tegengeluiden die deze briefschrijver terecht in VM meent te beluisteren, dan ook m e teen zouden verstommen!). Zwaarder nog dan dit argument weegt echter de overtuiging dat wie anderen al bij voorbaat het zwijgen oplegt, zichzelf de kans ontneemt om de eigen opvattingen aan die van eventuele tegenstanders te scherpen. Juist tot dat laatste acht ik de lezers van VM uitstekend in staat.

2 VU MAGAZINE SEPTEMBER 1993

GertJ. Peelen

u Zoet "Suiker en melk?" "Een wolkje melk graag." "Geen suiker?" "Nee, dank u. Ik heb tegenwoordig altijd m'n splenda bij me." "Uw wat?!" "M'n splenda; trichloro-galacto-sucrose. Maar dat is meteen zo'n mond vol. Daarom noemen ze het splenda. Ik laat het speciaal uit Canada overkomen, want alleen daar is het te koop. Dat spul is zeshonderdenvijftig keer zoeter dan suiker. Ziet u, wel? Eén enkel korreltje is al voldoende. Voor honderd liter zoete koffie heb je aan twee klontjes genoeg, je gebit blijft er gaaf bij en het is absoluut niet slecht voor de lijn. Splenda is namelijk geen voedingsstof; het verlaat het lichaam in exact dezelfde vorm als waarin het binnenkwam. Ideaal!"

T G smaakt naar niks, maar je wordt er evenzogoed wèl dik van, terwijl het nog slecht voor je tanden is ook. Dat heeft met de ruimtelijke structuur van de suikermoleculen te maken. Bij suiker missen de moleculen een chlooratoom." "Gelukkig maar! Stel je voor, zeg: chloor in je koffie!" "Alleen maar een chlooratoom, hoor! Dat kan hélemaal geen kwaad!" Chlooratomen zitten in weet ik wat al niet. Die chlooratomen zorgen er juist voor dat de oorspronkelijk n/et-zoete moleculen van zoetstoffen óók zoet gaan smaken. Omdat suikermoleculen niet over zo'n chlooratoom beschikken, en andere zoetmakers wel, zijn die andere zoetstoffen dus veel efficiënter, snapt u?" "Zo'n beetje. Maar nou hebt u wel uw koffie koud laten worden." "Geeft niet. Ik hou niet zo van zoete koffie." (GJP)

Thuis

"Hoe is 't mogelijk!" "Dat zal ik u uitleggen. Pas geleden is in Utrecht een scheikundige, R.W.W. Hooft genaamd, gepromoveerd op een onderzoek naar de vraag hoe zoet suiker is, en waarom andere stoffen veel zoeter zijn. Hij ging met computers en modellen van moleculen in de weer en vond, dat het gebruik van suiker eigenlijk maar verspilling is. Als je drie scheppen van die materie in je kopje gooit, dan is maar een heel klein deel daarvan verantwoordelijk voor de zoetsensatie. De rest

Een schokkend bericht uit Eindhoven. Aan de Technische Universiteit aldaar hield prof.dr. R.J. de Meijer onlangs zijn inaugurele oratie (die ze, blijkbaar nog niet helemaal gewend aan de statusverhoging van hogeschool naar universiteit, heel gewoontjes 'intreerede' zijn blijven noemen). Het is thuis niet pluis, zo luidt, kort samengevat, de boodschap van deze deeltijd-hoogleraar wiens specialisatie ligt in de radioactiviteit in woonomgeving en -milieu. De hedendaagse gerenoveerde of nieuwbouwwoning blijkt vergeven van het radioactieve edelgas radon, dat de bewoner vanuit de bodem en de bouwmaterialen belaagt. Radon is de meest schadelijke stof in huis, aldus De Meijer, die op termijn aan zo'n duizend tot vijtienhonderd mensen per jaar het leven zal gaan kosten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen