VU Magazine 1993 - pagina 385

demonstraties is altijd veel pers aanwezig, bij voetbalwedstrijden veel minder, en zeker niet buiten het stadion." Amerikaanse politieagenten krijgen een nummer zodat ze aanspreekbaar zijn op hun daden. Adang ziet er niets in om dat ook bij ME'ers te doen. "Vroeger werd alles bij de p o litie van boven opgelegd. Dat werkte niet, en toen kregen de mensen zelf meer verantwoordelijkheid. Als je ze door zo'n nummer kunt controleren, haal je weer een stukje verantwoordelijkheid weg. Het is een controlemiddel van buitenaf als het fout gaat, dan word je gepakt. Ik denk niet dat door die nummers een klap minder wordt uitgedeeld. Ik heb een video gezien van een rel in Amerika waarbij agenten bezig zijn met afgeplakte nummers. Wat voor relschoppers onder demonstranten geldt, geldt ook voor eventuele normvervaging bij de politie: mensen die zich daaraan schuldig willen maken, doen dat toch, maar nemen hun maatregelen."

Evalueren De politie, vindt Adang, leert te weinig van haar ervaringen. Er wordt alleen uitgebreid geëvalueerd als het een keer flink uit de hand is gelopen. Zoals na de in een kloppar-

tij ontaarde jongerendemonstratie in Den Haag? Adang was er als observator bij aanwezig, maar wil geen commentaar geven zolang het crisisonderzoeksteam nog geen verslag heeft uitgebracht. Na enige aarzeling: "Mijn reactie op 8 mei 1993 staat in mijn rapport van januari 1990." Als de Haagse politie zijn rapport al gelezen heeft (Adang: "Politiemensen lezen niet zoveel"), heeft ze er weinig van geleerd. Adang raadt het gebruik van honden om menigten in bedwang te houden met klem af: in Den Haag werden demonstranten met hondebeten in het ziekenhuis behandeld. Adang maakt herhaaldelijk melding van eigenmachtig opererende aanhoudingseenheden, iets wat in Den Haag ook door demonstranten werd gesignaleerd. Ernstiger lijkt het gebrek aan flexibiliteit dat de politie in D e n Haag tentoonspreidde. Adang constateert dat de politie vaak veel tijd steekt in de voorbereiding van een demonstratie, maar op de dag zelf verzuimt op tijd het draaiboek aan te passen aan de ontwikkelingen. Dezelfde rigiditeit blijkt uit een recent rapport over de ontruiming van het Groningse Wolters Noordhofl!" Complex in mei 1990. De politie liet zich daar volkomen verrassen door de 'uitbraak' van zo'n 90 kra-

kers die barricaden opwierpen en enkele panden kort en klein sloegen, en stond opnieuw in haar hemd door de aanwezigheid van 137 krakers in het Complex, in plaats van de 90 die waren geteld door observatieteams. Een belangrijk verschil, want hierdoor kon de politie tijdens de rechtzaak niet bewijzen dat de vandalen dezelfden waren als de C o m plexbewoners. Kan de politie zulke missers leren voorkomen? Adang, die liever spreekt in termen van 'leermomenten' dan van missers, is betrokken bij het opzetten van een 'E-team', dat grootschalige politie-optredens gaat evalueren. Dat het ooit zal lukken om massageweid helemaal uit te bannen, gelooft hij niet. "Dat is een illusie. Zolang mensen daardoor iets kunnen bereiken, zullen ze geweld gebruiken. Krakers geven zo bijvoorbeeld een signaal aan de samenleving en de politie: als jullie ons uitzetten kun j e geweld verwachten, dus je kunt ons beter laten zitten." Bovendien, zegt Adang, worden veel mensen aangetrokken door het geweld om het geweld. "Ik heb zelf niet de behoefte om met stenen te gooien, maar als je diep in jezelf kijkt, moet j e toegeven: geweld is leuk."

31 v u MAGAZINE OKTOBER 1993

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen