VU Magazine 1993 - pagina 224

T

en eerste

Van Harmen Siezen als Journaal-lezer gaat - hoe hoog de nood, en hoe desastreus de catastrofe ook - iets geruststellends uit: de toestand is hopeloos maar niet ernstig. En morgen is er weer een dag. Ex-radiopiraat Siezen heeft zich geheel aan zijn illegale Veronica-verleden ontworsteld. Voor velen is hij het toonbeeld van objectiviteit, betrouwbaarheid en journalistieke integriteit. En daardoor is men geneigd aUes wat hij te berde brengt voor zoete koek te slikken. Dat blijkt, zonder tussenkomst althans van een onafhankelijk journalist, niet steeds te kunnen. Niet vies van een leuke schnabbel, leent Siezen zijn pen en persoonlijkheid, ook aan het glossy PR-blad ' U T Mediair' dat de ondernemende Twentse universiteit maandelijks verspreidt onder haar afgestudeerden en commerciële relaties. O m de nieuwe studierichting Toegepaste Communicatiewetenschap in het zonnetje te zetten, legt Siezen in het aprilnummer uit wat het verschil is tussen een journalist en een voorlichter. (In beide vakgebieden, ziet u, kan men zich binnenkort in het oosten des lands bekwamen; komt dus aUen naar Twente!) Een wereld van verschil, signaleert Siezen. Inderdaad. Maar daarna wordt het mistig. Journalisten brengen eigen waarnemingen over, schrijft hij, en voorlichters de boodschap van een ministerie of firma. En meestal is het bedrag op de loonstrook van de tweede categorie hoger. H o e waar dat laatste ook mag zijn, het is niet de essentie van het onderscheid. Voorlichten, beste Harmen, doe je altijd ter meerdere eer en glorie, want uitsluitend in opdracht van je broodheer. Journalistiek bedrijfje in opdracht van je lezers, kijkers, luisteraars; eerlijk en betrouwbaar, en desnoods tegen de belangen van je eigen broodheer (de uitgever of zendgemachtigde) in. Meer dan de portemonnee is dat het verschil tussen een voorlichter en een journalist (... en - voeg ik, zij het tussen haken, daaraan toe - tussen U T Mediair en VU-Magazine.)

2

Gert J. Peelen

u Afasie Op verscliillende manieren l<an bij afasiepatiënten iets mis gaan. Er zijn mensen die liet woord l<at wel kunnen nazeggen en ook kunnen zeggen dat het een woord is, terwijl ze geen idee hebben wat het betekent. Anderen begrijpen het woord wel, maar kunnen het niet nazeggen, ondanks dat ze verder wel gewoon kunnen praten. Afasie is een taalstoornis ten gevolge van hersenletsel, na bijvoorbeeld een beroerte of een verkeersongeval. In Nederland ligt het aantal afasiepatiënten tussen de 30.000 en 40.000. De neerlandica Y.R.M. Bastiaanse heeft een onderzoek gedaan, waarop zij aan de Rijks Universiteit Groningen gepromoveerd is, naar de symptomen van afasie en kwam daarbij tot de conclusie dat de symptomen niet altijd iets zeggen over de onderliggende stoornis. Bastiaanse onderzocht enkele patiënten. De een heeft last van een stoornis in de mogelijkheden tot zinsbouw. "Zinnetjes vlot zeg ik", zegt zo iemand. Er zijn patiënten die niet kunnen omgaan met dierennamen en het bij de aanblik van een zebra over een koe hebben; niet-levende dingen vormen daarentegen geen enkel probleem. Hier is waarschijnlijk sprake van een defect op een specifieke plaats in de hersenen. Of er is iemand die wel een plaatje kan benoemen, maar geen zinnetjes bij plaatjes kan maken. Ook kan het voorkomen dat het innerlijk

T G gehoor van een patiënt niet meer werkt, waardoor hij zichzelf niet meer kan horen spreken en zijn woorden niet meer kan controleren. Hij verlengt dan bijvoorbeeld bepaalde klanken aan het einde van een woord, en zegt: 'stuurmannn'. Ook kan hij geen onzinwoorden nazeggen, zoals bijvoorbeeld 'pruf'. De patiënt, concludeert Bastiaanse, moet zeer uitgebreid onderzocht worden voordat aan te geven valt wat er aan de hand is. Men moet zich niet door de symptomen laten bedriegen. Als een patiënt bijvoorbeeld problemen heeft om het juiste woord te vinden, betekent zoiets niet dat direct een logopedist aan het werk gezet moet worden om dit probleem te verhelpen. Er kan een belangrijk onderliggend probleem in de hersenen aanwezig zijn. In het vaststellen van de therapie, vindt Bastiaanse, moet daar goed rekening mee gehouden worden, (KN)

Hulp

^

Kinderen moeten meer voor hun ouders gaan zorgen wanneer ze hulpbehoevend worden, is de gedachte achter het bejaardenbeleid. Het gaat niet aan om de oudjes weg te stoppen in bejaardenof verpleeghuizen. Men moet niet denken de lasten op zo'n gemakkelijke manier te kunnen afwentelen. Wat dat betreft, vinden sommige critici, is de verzorgingsstaat te ver doorgeschoten. Een bescheiden terugkeer naar vroeger, naar de waarden die destijds heel gewoon waren, is geenszins overbodig. Maar was het vroeger wel zo dat de kinderen ruimhartig de (financiële) zorg voor dementerende, invalide of anderszins hulpbehoevende ouders op zich namen? Volgens Ellis Bulder niet. Zij deed on-

v u MAGAZINE JUNI 19 9 3

^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen