VU Magazine 1993 - pagina 180

wjLiin

T

en eerste

H I

Flansen, zegt mijn Van Dale, is (onder meer) iets haastig, zonder zorg, in elkaar zetten. Voorbeeld: "hij heeft dat boek maar in elkaar geflanst." Gedrag, kortom, dat zelden valt te billijken. Toch wordt er, is mijn stellige indruk, meer geflanst dan ooit tevoren. De boekenmarkt wordt overstroomd met boekjes en bundeltjes vol overbodig lijkend leesvoer in - dat geef ik toe - licht verteerbare, hapklare brokken. Zo legen schrijvers nu en dan het laatje 'losse aantekeningen' boven het bureau van hun uitgever, schrapen columnisten hun periodiek verschijnende stukjes eens per jaar bijeen, slaan journalisten een nietje door hun (met vooruitziende blik al bij voorbaat thematisch opgezette) verzameling reportages, en - hup! - daar heeft men weer een boekje. Soms gaat de brutaliteit van bundelaars wel erg ver. Zoals bij overschrijvers het geval is, die - zelf nog nimmer betrapt op een oorspronkelijke gedachte - kernachtige uitspraken en puntigheden van anderen jatten om ze, onder het m o m van 'encyclopedische bundeling' maar met de eigen naam in kapitalen op het kaft, op de schappen van de boekverkoper te doen belanden. Pas kreeg ik nog zo'n bundel onder ogen, waarvan de volledig aan anderen ontleende inhoud nota bene werd voorafgegaan door het volgende citaat van Gerrit Komrij: "Ik ken geen groter en luier dief dan de samensteller van een citatenboek. Vijfhonderd bladzijden en niet één regel van eigen hand. O m maar te zwijgen van de struikrovers die bloemlezingen samenstellen." Z ó ' n motto! In een bundel jatwerk! Je moet maar durven! Zoiets heet een 'gotspe' (een prachtig, plastisch Jiddisch woord dat, naar mijn Van Dale weet te melden, 'brutaliteit' betekent). A propos: een bundel gotspes; misschien tóch een ideetje dat ik eerdaags eens aan mijn uitgever ga voorleggen...

GertJ. Peelen v u MAGAZINE M 11 19 9 3

u Reuma Geef reumapatiënten een zak met geld en laat ze hun eigen hulp organiseren. Dat voorstel doet 7.7. Rasker in de oratie die hij gehouden heeft bij zijn benoeming tot hoogleraar aan de Universiteit van Twente. Het voorstel oogt ietwat asociaal, een simpele manier om een zorgplicht af te kopen. De patiënt lijkt op die manier helemaal aan zijn lot overgelaten te worden.

In zijn oratie wijst Rasker er op dat in 1960 veertig procent van de alleenstaande 65-plussers bij familie inwoonde. Anno 1993 ligt dit percentage onder de zes procent. In die tussentijd zijn bejaarden zelfstandiger geworden; ze wilden geen beslag meer leggen op de tijd en ruimte van hun kinderen die immers hun eigen leven leidden. En als ze dan toch hulpbehoevend werden en bijvoorbeeld last van reuma kregen, waren er professionele krachten om hen bij te staan. Maar dat werd allemaal een beetje duur. De kinderen moesten maar weer eens wat meer naar hun oude vader of moeder omkijken. En anders dienen vrijwilligers ingeschakeld te worden. Maar lukt dat ook? Kan zo'n trend tot individualisering omgebogen en teruggedraaid worden? De overheid dacht van wel en deed al vast een stapje terug. Rasker is daar veel sceptischer over. Hij denkt dat het vervangen van professionele zorg door

T zogeheten mantelzorg irrealistisch is. Het gevolg van die terugtredende overheid is dat chronische patiënten het kind van de rekening worden. Reumapatiënten raken afhankelijk van de liefdadigheid uit bijvoorbeeld het Nationaal Reumafonds. Met een 'patiëntgebonden budget' kan de zieke zelf voor zijn hulp zorgen. Rasker stelt dat die hulp vaak voordeliger kan, omdat de duur gekwalificeerde verpleegkundigen en andere zorgverleners nu veel werk doen dat ook door lager opgeleiden kan worden gedaan. Een asociaal voorstel? Misschien kan ook gezegd worden dat zo de eigen verantwoordelijkheid gestimuleerd wordt. De reumapatiënt ais prijs- en kwaliteitsbewuste consument. In ieder geval past het plan perfect in de veelbejubelde en veelgesmade individualisering, (KN)

Kiezen Artsen moeten leren hoe ze op een doordachte manier geneesmiddelen kunnen kiezen. Het is helemaal niet zo belangrijk dat een arts een encyclopedische kennis van alle geneesmiddelen bezit. Artsen schrijven in sommige gevallen te veel en te dure medicijnen voor, terwijl betere en goedkopere alternatieven voorhanden zijn. Aan de andere kant schrijven ze soms te weinig medicijnen voor. Er zijn tegenwoordig zoveel geneesmiddelen beschikbaar dat het goed kunnen kiezen klaarblijkelijk een probleem is geworden. De rationaliteit van de keuzes moet verbeterd worden, vindt de Groningse onderzoeker drs. T.P.G.M, de Vries. En daarvoor heeft hij een speciaal model ontwikkeld. Het model ziet er als volgt uit: een dokter gaat eerst na

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen