VU Magazine 1993 - pagina 218

DEUITSPRAAk ^Ciw Ux . m a l i n g Vv

^rmans? Dat is hoogst onwaar schijnlijk. Voor Wester geldt kennelijk nog AA steeds: 'His balls are where his brains should be.' Ditzelfde geldt voor de hoofdredactie die de foto n met bijschrift op de voorpagina zet en het artikel plaatst. Amsterdam THEA DERKS ir-

40

De zaak is duidelijk: journalist wordt beschuldigd van seksistische praktijken, de redactie van het accepteren van die praktijken. Een pittige aanklacht. De redactie zou zich normaal gesproken uitvoerig moeten verdedigen. Maar Vrij Nederland laat dat aUes achterwege en beperkt zich tot het constateren van een enkel feit: Rudi Wester is een vrouw. Het doet denken aan de commotie rond disejockey Jeroen van Inkel met zijn oordeel over Bob Dylan: een handige Jiddische ophchter. O p schudding alom. Antisemitisme, dat leed geen twijfel. O o k hier beperkte het pleidooi van de voorlichter van Veronica zich tot het vermelden van een feit. "Ach, Jeroen heeft zelf een joodse achtergrond." Het noemen van feiten fungeert als vervanging voor het leveren van commentaar. Sterker nog, de aanklagers worden zo effectiever dan door een uitvoerige reactie in hun hemd gezet. Kende je het geslacht van Rudi Wester of de achtergrond van Jeroen van Inkel niet? Stom. De suggestie die van het vermelden van zo'n feit uitgaat is, dat daarmee alles in een ander daglicht komt te staan. Een vrouwelijke journalist mag rustig schrijven dat Donna Tartt de erotische uitstraling van een deurknop heeft. Vrouwen kunnen moeihjk seksisten zijn. De joodse disejockey raag rustig de oude bard laatdunkend bejegenen. Een jood kan geen antisemiet zijn; hooguit heeft hij wat last vanjüdische Selbsthass. Maar in die suggestie zit iets raars.

:en P.S.: Ik ben géén feministe! te u- NASCHRIFT REDACTIE: ''•'^^^^f^

Door D. Prinsen Als een mannelijke journalist het artikel had geschreven over de erotische uitstrahng van Donna Tartt, was er dan wel sprake van seksisme geweest? Heel oneerlijk zou dat zijn. Een artikel kan kennelijk seksistisch of niet-seksistisch zijn al naar gelang het geslacht van de auteur. Dat Hjkt een klassiek voorbeeld van een dubbele standaard, van selectieve verontwaardiging. Sommige p o gingen het mannelijk geslacht in het beklaagdenbankje te zetten, ogen wel erg goedkoop. Het is uitkijken met beschuldigingen van seksisme en antisemitisme, is de les die j e zou kunnen trekken. Maar toch: helemaal onwaar is de gedachte dat de betekenis van een uitlating afhangt van degene die de uitlating doet, volgens mij niet. In het dagelijks leven is het niet anders; de een mag mij uitschelden, de ander heeft zich beleefd te gedragen.

Wat ik van de een niet pik, mag de ander ongestoord doen. Mijn verontwaardiging is vaak selectief. Als Frits Bolkestein zegt dat moslims zich aan de regels van de rechtsstaat hebben te houden en zo snel mogelijk dienen te integreren in de N e derlandse samenleving, ben ik het zonder meer met hem eens. En toch wantrouw ik hem. Als een moslim het gezegd had, zou ik zonder reserve juichen. Maar Bolkestein? Die man hamert altijd zo op het behoud van identiteit en cultuurgoed van Nederland. Als hij iets over de moslims zegt, krijgen zijn woorden snel een chauvinistische klankkleur. Als Bolkestein zijn niet geheel onverstandige uitspraken doet, denk ik onwillekeurig: man, houd toch je mond. Natuurlijk mag een westerse liberaal zich kritisch uitlaten over moslims. Evenmin is het altijd verderfelijk als een man schrijft over de erotische uitstraling van een vrouwelijke schrijver. Maar het maakt wel uit wie wat zegt. Sommige mensen kunnen gewoon irritant zijn.

v u MAGAZINE ME! 1993

t

^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen