VU Magazine 1993 - pagina 128

I »-^r^'A

I» t

omdat de jongeren zich richten op een toekomst in Nederland en ter wille van die toekomst bereid zijn negatieve zaken als racisme en discriminatie op de koop toe te nemen. Maar daarmee steken ze hun kop in het zand. Want de consequentie van deze bereidheid is, dat ze later een benadeling op bijvoorbeeld de arbeidsmarkt óók zullen accepteren.

Huurhuis

38

Maar wat is er eigenlijk op tegen om de houding van deze jongeren als een vrij realistische te beschouwen. De zorgelijke houding van de onderzoeker komt vooral voort uit een te gemakkelijk in de mond nemen van het woord 'discriminatie'. Discriminatie wil zeggen: achterstelling van mensen of groepen op grond van irrelevante kenmerken. Dat is een omschrijving die Saharso zelf ook in haar boek geeft. De definitie veronderstelt een machtsverhouding: de ene persoon heeft de mogelijkheid de ander te benadelen, of in zijn mogelijkheden te beperken. Het uitschelden van of tonen van minachting voor een ander zou ik geen discriminatie willen noemen. Zoiets

kan heel krenkend zijn, maar is van een andere orde dan iemand de toegang tot een discotheek ontzeggen. De meeste mensen die zich kwaadaardig over allochtonen uitlaten hebben helemaal geen macht. Vaak zijn het kansarme, slecht opgeleide blanke Nederlanders die hun frustratie, angst of onwetendheid moeten afreageren. Maar ook minderheidsgroepen kunnen elkaar haten, zoals hindostanen versus creolen, en daar op niet al te subtiele wijze ruchtbaarheid aan geven. Zulk gebrek aan fatsoen is irritant, maar er valt tot op zekere hoogte mee te leven. Het woord discriminatie kan beter gereserveerd worden voor situaties waarin van een daadwerkelijke achterstelling sprake is: geen huurhuis kunnen krijgen, een taxi die weigert te stoppen, afgewezen worden voor een baan op grond van zoiets irrelevants als huidskleur. Er zijn genoeg aanwijzingen dat zulke vormen van achterstelling plaatsvinden, al is het iets moeilijker om daarvoor harde bewijzen te leveren. Krijgt de bankemployé de baan niet omdat de directeur bang is dat iemand met een donkere huidskleur de klanten zal afschrikken? Of was er simpelweg

een andere kandidaat die betere papieren had? Maar ook een andere tendens dan die van achterstelling valt te signaleren. Veel mensen die de macht hebben om te kunnen discrimineren, zijn de hoger opgeleiden: de onderwijzer, de hoogleraar, de politiecommissaris. Juist onder die groepen is vaak een zeker schuldbesef waarneembaar; een ongemakkelijk gevoel vanwege een geschiedenis van kolonialisme en slavernij, van het hierheen halen van gastarbeiders om ze de klusjes te laten opknappen waar 'wij' geen zin meer in hadden. Er moet iets goed gemaakt worden. H o e terecht of onterecht dat schaamtegevoel ook is, er bestaat een bereidheid om allochtone jongeren een kans te geven. Het is moeiHjk vol te houden dat barse blanke cipiers de poorten naar de samenleving voor allochtone jongeren hermetisch afgegrendeld hebben.

Voetbalwedstrijden Niettemin is de realiteit dat het met de carrières van de migrantenjongeren niet erg wil vlotten. H o e hun positie te verbeteren? Het is opval-

VU MAGAZINE W A A R T 1993

mmÊ

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen