VU Magazine 1993 - pagina 321

Ad de MeiJ: "Thuis kan ik mijn ei

kwijt"

week daarvoor een zware klap te verwerken heeft gekregen. Vijfjaar lang heeft hij thuis iedere dag via buikspoeling gedialyseerd, wat hem prima beviel: "Ik zorgde voor de kinderen en deed vrijwilligerswerk. Ik was vrij in mijn doen en laten. Niemand merkte iets aan me." Door herhaaldelijke buikvliesontstekingen, een complicatie van buikspoeling die nogal eens voorkomt, is deze manier van dialyseren voor hem niet meer mogelijk. Hij heeft al twee keer een nieuwe nier gehad, maar dat ging beide keren mis. Zijn verdere leven moet hij drie keer per week naar een ziekenhuis voor hemodialyse. Dat vindt hij verschrikkelijk. "Ik heb het nog totaal niet geaccepteerd. Ik zie er ontzettend tegenop. Ik kan het niet bolwerken." Bitter en teleurgesteld praat De Meij over de artsen en verpleegkundigen. "E« passant zeggen ze even dat ik geen buikspoeling meer kan doen, terwijl dat voor mijn leven van doorslaggevend belang is... Ik krijg in het zieken-

huis totaal geen steun, van niemand. De enige met wie ik goed kan praten is Frank Snoek en die is op vakantie. Toen de beslissing over de buikspoeling was gevallen, heb ik geen arts meer gezien. Daar heb ik zo'n klap van gekregen. Ook bijna geen verpleegkundige die eens een praatje kwam maken, ik heb niemand meer gezien. Dat patiënten ook geesteHjk hulp nodig hebben, daar hebben ze totaal geen kaas van gegeten." Een paar keer vertelt De Meij hetzelfde verhaal - dit heeft hem duidelijk diep gekwetst - over die ene arts die bij hem kwam en zei dat hij na een week treuren en huilen daarmee moest ophouden, zich in moest stellen op zijn nieuvv'e leven met hemodialyse, en ook eens aan zijn vrouw en kinderen moest denken. "Dat kan ik niet. Ik kan niet binnen een week de knop omdraaien. Zo ben ik niet." Veel steun en troost vindt Ad de Meij bij zijn vrouw en dochters. "Thuis kan

ik mijn ei kwijt. Ik heb een uitstekende vrouw die me heel goed aanvoelt en altijd voor me klaar staat. De kinderen weten niet anders dan dat hun vader veel rust nodig heeft. Ze zien aan mijn gezicht wanneer ik het moeilijk heb en passen zich dan automatisch aan. Ze weten dat het bij ons anders toegaat dan in andere gezinnen." De Meij vindt het jammer dat zo weinig mensen met hem praten over zijn ziekte. Dat verwijt hij niet alleen het ziekenhuispersoneel, maar ook sommige familieleden en kennissen. "Ze doen alsof het niet bestaat, vragen alleen aan mijn vrouw hoe het met mij gaat. Zijn we ergens op bezoek en ga ik naar het toilet, dan valt er een stilte als ik terugkom. Later hoor ik dan van mijn vrouw dat ze, terwijl ik op het toilet was, gauw even aan haar vroegen 'hoe is het met hem?' Vreselijk vmd ik dat."

11 VU MAGAZINE SEPTEMBER 1993

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen