VU Magazine 1994 - pagina 357

E Z o duidelijkheid niet al te zeer worden kwalijk genomen. De onderzoeker staat voor niet te onderschatten meetproblemen. Zo kan niet nauwkeurig worden onderzocht vanaf welke afstand de hoogspanningslijnen enig gevaar voor de gezondheid opleveren. Hooguit op een afstand tot honderd meter worden er enige effecten gevonden. Helaas voor de onderzoekers wonen maar weinig mensen binnen honderd meter van een hoogspan-

ningslijn, zodat nauwelijks verantwoorde conclusies te trekken zijn. Vermoedelijk kan een woonverblijf op enkele tientallen meters van een hoogspanningslijn enige schade opleveren. De auteur van de brochure ir. G.P. van den Berg schat dat voor de Nederlandse situatie zich misschien eens in de tien jaar een extra sterfgeval zal voordoen bij een jongere die vlakbij woont. Zoals dat gaat met onderzoeken die elkaar tegenspreken: iedereen kan er iets van zijn gading uitpikken en een eigen conclusie trekken, De eictriciteitsbedrijven nemen geen kostbare maatregelen zolang het overtuigend bewijs van schadelijkheid niet geleverd is. Bewoners denken er heel anders over: er zijn aanwijzingen dat de lijnen schadelijk zijn en zolang geen overtuigend bewijs is geleverd dat ze onschadelijk zijn, moeten de hoogspanningslijnen verderop. De wetenschap laat zich in dit geval moeiteloos voor beide karretjes spannen, (KN)

I Adoptie Niet alleen in het geval van hoogspanningslijnen maar ook bij adoptiekinderen staat de wetenschap met de mond vol tanden. Gezinnen met adoptiekinderen én eigen kroost komen vaker met hulpverlening in aanraking dan gezinnen met alleen adoptiekinderen. Dat zou je een opvallend verschijnsel kunnen noemen. De voor de hand liggende vraag luidt: hoe komt dat? Voorlopig is alleen een antwoord in het negatieve mogelijk. Het komt niet door een slechtere hechting van de adoptiebaby's. Dat blijkt uit een onderzoek waarop drs. Lizette Rosenboom aan de Universiteit Utrecht gepromoveerd is. Waar de problemen dan wel vandaan komen, is niet duidelijk. Kinderen die opgroeien in gemengde gezinnen blijken niet minder veilig 'gehecht' te zijn dan kinderen uit gezinnen met uitsluitend adoptiekinderen. Lizette Rosenboom vond wel enige verschillen. De adoptiekinderen uit een gemengd gezin zijn met twaalf maanden wat minder vaardig bij het onderzoeken van een nieuw stuk speelgoed. Ze draaien het nog niet rond in hun handen, maar sabbelen er alleen op. Ook hebben ze minder

snel door wat de gevolgen zijn van hun handelingen. De samenhang tussen het aanraken van een knopje en een daarop volgende beweging van speelgoedbeesten, hebben zij minder snel door. Na achttien maanden zijn

C H T adoptiekinderen in gemengde gezinnen wat minder taakgericht: ze worden sneller van hun stuk gebracht als ze ergens mee bezig zijn. Deze verschillen, constateert Rosenboom, hebben niets te maken met het feit dat het gezin gemengd is, maar met het 'simpele' gegeven dat de adoptiekinderen tweede of volgende kinderen in het gezin zijn. Aan de vroegste jeugd ligt het dus niet dat soms problemen ontstaan bij adoptiekinderen. Mogelijk dat in een latere fase van het leven de kiem van de problemen wordt gelegd. Kortom: er moet nog veel wetenschappelijk onderzoek plaatsvinden. En dat gaat ook gebeuren. Lizette Rosenboom gaat de adoptiekinderen uit haar onderzoek op verschillende momenten in hun leven opnieuw onderzoeken, (KN)

Lawaai stel u hebt een benedenbuurman die z'n housemuziek soms wel eens wat hard zet. Geen nood. Om uw ergernis te onderdrukken tikt u met uw voet gewoon wat mee op de maat van die herrie. Uw buurvrouw boven leert voor gediplomeerd sopraan en beklimt ter oefening dagelijks een uitputtende rij toonladders. Maar ais fervent opera-liefhebber laat u ook deze geluidsbron ongemoeid. Het pand naast het uwe is niet bewoond. Daar is een drukkerij gevestigd. Ruimdenkend als u bent kunt u ook met dat gegeven leven. De baas is een nette man die voldoet aan alle voorwaarden die aan zijn hinderwetvergunning zijn verbonden, en die doorgaans keurig klokke vijf de zaak sluit. Ook de beunhaas die in het belendende perceel aan de andere kant een garagebedrijf beheert heeft u nooit veel overlast bezorgd. Op een dag komt u thuis en bemerkt echter tot uw schrik

dat de liouse van beneden zich vermengt met de toonladders van boven,waar doorheen het gestamp van een overuren draaiende drukpers en het geloei van een automotor nog duidelijk te horen zijn. U belt de politie. Die komt en constateert dat er met de wet in de hand absoluut niets tegen dit tergend ongerief valt uit te richten. Zolang uw buren niet na middernacht hun muzikale aspiraties bevredigen is juridisch van geluidsoverlast geen sprake. En ook de bedrijven naast uw woning houden zich keurig aan de voorwaarden die aan de hen verstrekte vergunningen zijn verbonden. Plotseling komt de aap uit de mouw. De bestaande wetten en regelingen schieten tekort waar een plotselinge opeenstapeling van afzonderlijk nog wel te verdragen geluidshinder, een normaal woongenot onmogelijk maakt. En die situatie is be-

paald niet fictief, zoals blijkt uit een onderzoeksrapport dat in opdracht van de Wetenschapswinkel Rechten van de Universiteit Utrecht werd opgesteld. Hoog tijd dus voor de nieuwe minister van VROM om ook het cumulatieve aspect van geluidhinder in de wetgeving te verdisconteren, menen de Utrechtse juristen niet ten onrechte. (GJP)

ILLUSTRATIES AAD MEIJER v u MAGAZINE OKTOBER 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen