VU Magazine 1994 - pagina 147

Een specialist omcirl<elt op de huid de reacties op een allergietest.

onderzoek zijn deze eilandbewoners vergeleken met hun neven en nichten die naar Nieuw Zeeland zijn vertrokken. Bij de immigranten kwamen astma, hooikoorts en eczeem veel vaker voor dan bij de achterblijvers op het eiland. Portoricanen in N e w York zijn ook veel vaker allergisch dan hun familieleden op Portorico zelf." Een andere oorzaak is de betere isolatie en toenemende vochtigheid van huizen, waardoor de huisstofmijt een steeds betere leefomgeving vindt. En de milieuvervuiling? D e Monchy: "Dat zou kunnen. Uitlaatgassen van diesel bijvoorbeeld, kunnen het immuunsysteem beschadigen. Men wordt dan allergisch; niet voor diesel maar voor andere stoffen. In Japan hebben ze dat uitgezocht. Z e gingen op zoek naar plaatsen waar mensen wonen, die allergisch zijn voor stoffen die voorkomen in cederbomen. Die plaatsen lagen niet midden in de bossen, maar vooral aan de rand daarvan, waar de snelwegen te vin-

^^MÏjJSSS^^^'iïAV

den zijn en waar de concentratie van diesel-uitlaatgassen het hoogst is." D e toename van het aantal allergiegevallen, valt voor een deel bovendien toe te schrijven aan erfelijke factoren, zegt De Monchy. "Mensen die vroeger op jeugdige leeftijd zouden zijn overleden aan astma, overleven nu en krijgen kinderen. De kans dat die weer astma hebben is aanzienlijk. O o k hier is nog veel zinvol onderzoek te doen."

Het is niet altijd even gemakkelijk om aan geld voor dat onderzoek te komen. D e nieuwe hoogleraar moet een aanzienlijk deel van zijn tijd steken in een speurtocht naar sponsors. Maar inmiddels is de belangstelling van de zijde van de farmaceutische industrie gewekt. Daar weet men de groeimarkt van de allergieën kennelijk al wel naar waarde te schatten.

Televisie ERIC-JAN TUININGA

I I

Bij wijze van uitdaging deed ik afgelopen zomer mee aan een screentest bij de televisie. Van het een kwam het ander - nu presenteer ik zomaar het programma Arena. Eigenlijk is het niet veel meer dan een discussie leiden met een paar camera's erbij. De onderwerpen liggen me wel. Het programma probeert menselijke keuze-processen te verhelderen. Dat doe ik ook in mijn colleges voor de bèta-facultëiten aan de Vrije Universiteit. En bij de KRO willen ze vooral onderwerpen aan de orde stellen met een levensbeschouwelijk tintje. Op het eerste gezicht een kolfje naar mijn hand, maar... televisie is iets anders dan een forum leiden in een zaal. Het gaat veel minder om inhoud en veel meer om de vorm en de sfeer. Liefst veel spanning en weinig ingewikkelde argumenten. Stapje voor stapje moet ik mijn eigen zaalgewoontes afleren. Niet te hard praten, razendsnel samenvatten en uiteenlopende mensen aan het woord laten. En bij voorkeur veel onverwachte momenten creëren. Dat maakt het uitdagend, want je moet steeds improviseren.

Voor ik het weet is alles achter de rug en heb ik nog drie argumenten niet gehoord. Of ik heb een kans gemist om een interessante spreker nogmaals het woord te geven. Na afloop ben ik doodop en denk vooral aan die gemiste kansen. Allerlei mensen stormen op me af om te vertellen welk 'uitstekend punt' ze nog hadden willen inbrengen. Anderen zeggen teleurgesteld te zijn dat hun thema niet is opgepakt. Na zo'n opname ben ik echt groggy, het liefst zou ik nergens meer over willen praten, zeker niet over het onderwerp van de opname. En dan, soms de volgende dag, ga ik meekijken in de montagekamer. Verrassend veel argumenten die ik dacht te hebben gemist, zitten er toch in. Mijn eigen, wat langdradige samenvattingen worden uiterst deskundig tot korte interrupties 'teruggesneden'. Zo lijkt het nog heel wat en meestal kan ik de zondagavond redelijk tevreden het eindresultaat op de buis bekijken. Twee dagen later op naar het volgende programma. Eerst een korte evaluatie: hoe zijn de kijkcijfers, keken er niet te-

veel naar Italiaans voetbal op het andere net, hoe hoog is de waardering ? En dan meteen discussie over een geheel nieuw onderwerp - opname over elf dagen. Weer nadenken over thema's, een provocatieve stelling bedenken en hoofdgasten erbij kiezen. Zo duik ik elke twee weken enkele dagen onder in een actueel onderwerp: ethiek van werkgevers, dialoog tussen godsdiensten, een bataljon soldaten naar Bosnië, kinderen en echtscheiding, verrechtsing in de politiek. Ineens realiseer ik mij hoezeer wetenschap verschilt van journalistiek. Je hebt bijna nooit tijd je echt ergens in te verdiepen. Na een artikel of bijdrage ingeleverd te hebben dient het volgende onderwerp zich meteen aan. Bijna iedere keer concludeer ik met spijt dat ik weer een fascinerend onderwerp niet kan uitdiepen. Maar toch... ik voel me een beetje een dompteur die elke twee weken in een arena vol discussianten staat. Een aardig tegenwicht voor de serene rust van de Alma Mater, dat wel.

13 v u MAGAZINE APRIL 1 9 9 4

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen