VU Magazine 1994 - pagina 262

DEUITSPRAAK naatubeb * ^, geen die daa\ Maar\ betekent zoiets ^^^_ ^ \ r H e t nest van scïioï^ ^^ ^^^"^ S ZeVcome^^i;^j;^egvan ïiet nvetïietopeti moer op ep^I^^ v/as ik «^.^^^JLr oortje Penvriendin^O^^'^.en3tip ^ ^ ^ ^ t a l d ' ^ f tosca. ze kreeg ^^rkennen. ^^ ^^^^^. rnaararv'a I komenen Si '°^^^ ^ S n o p V a t . J . ^ f ^ S e t stip- t^a •Xe vies OOK. I betaalt, n^i voerverv/'J een smeer»! keer in dei xe daar d^ Maar ga maar e v e ] bebben t" om.l^i)^-, je ze noi-J genlijVil maar dal Genji oij beetje r1 ., avonds laat, P « f J . f i u s t i g n^aar dus, ze f met ja j «^^^^•Ser nüiemen-ZuidweU^^ ^^^,,^ Het IS hierin ^^ ^ater, z^^ verderop. OM

"^^rS'^l

'r#';;

-%ta

^:X. '/"

^<^-J^&-^-

Hond

40 v u MAGAZINE JUNI 1994

Onlangs ergens gelezen: in Nederland wordt per jaar 1,8 miljard gulden uitgegeven aan huisdieren, tegen 8 miljoen aan de opvang van vluchtelingen. En maar klagen over al die buitenlanders die ons land zouden overstromen, onze woonruimten annexeren en ons de oren van het hoofd eten. Over die huisdieren hoor je niemand, terwijl daar toch stuitende soorten bij zijn, die ongestrafd mogen doen wat de xenofoben onder ons de vreedzame vreemdeling ver^vijten. Want neem nu de hond. Een weerzinwekkender schepsel is nauwelijks denkbaar. Maar de moderne massamens, die in dit kille technologische tijdperk toch ergens z'n onberedeneerde affectie kwijt moet, kiest daarvoor uitgerekend dit beest dat slaafs gehoorzamend dan wel volstrekt onberekenbaar, maar altijd smerig en stinkend - in geen enkel opzicht deugt. Of het dier nu groot is of klein, het blaft, k^vijlt en verhaart, het poept en piest op straat, snuffelt aan kruizen en bijt in postbodes, joggers en andere onschuldi-

Door D. Prinsen ge voorbijgangers. En baasje maar roepen: "Hij doet niks hoor!" Dagblad Het Parool heeft al geruime tijd een rubriek op de twee die ' H o n d / m e n s ' heet en waarin hondebezitters tv/ee kolommen lang mogen beuzelen over hun hondje. Trots vertellen ze over de meest kwaadaardige kanten m het karakter van hun huisdier. Bijvoorbeeld over het feit dat ze het monster absoluut niet onder controle hebben ("Op gehoorzaamheidsles is de trainer wel een uur met Genji bezig geweest!"), of de absolute onbetrouwbaarheid ervan ("Soms kan Tosca een beetje gestoord raken. Krijgt ze spinnen in d'r hoofd, zeg ik dan. Gaat ze naar m'n broekspijpen happen, erin hangen.") En al wat deze hondeliefhebster in het intermenselijk verkeer blijkbaar ontbeert - sjans bijvoorbeeld, en seksuele aantrekkingskracht - wordt op die ellendige misbaksels geprojecteerd (Over de teef "Ze heeft het vooral op oude mannetjes gemunt. Dan laat ze, zal ik maar zeggen, zien wat ze allemaal in

huis heeft. Ligt ze zo'n reu op te jutten." En over de reu: "Hij kan echt stoer doen, een beetje macho.") Het mens zal op de achterruit van haar auto wel zo'n stickertje hebben met een rood hartje en de tekst: "I love my Yorkshire terriër". Bah! Nu kan deze vorm van projectie nog gezien worden als een perverse maar voor het overige vrij onschuldige afwijking. Anders wordt het wanneer de mens, zonder het zelf te weten, een hond heeft aangeschaft uit gevoelens van maatschappelijke mislukking en machteloosheid. Dan is het dubbel oppassen geblazen. Dan hebben we het over de iele mannetjes met hun kolossale honden, die het beest hebben geleerd om dat te doen wat ze zelf, thuis en op het werk, niet durven: van zich afbijten. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat erger is: een persoonlijk door gouwleider Gaus gedrilde hond of juist zo'n ongecontroleerde kuitebijter. Maar wat ik zeker weet is dat een hond altijd fout is. Hitler had een hond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen