VU Magazine 1994 - pagina 419

te danken is gew^eest aan het feit dat Schenk eerst met de romp teveel omhoog zat en later een veel betere aërodynamische houding aannam, "Een enkele keer gaat een wetenschappelijk inzicht tegen de intuïtie m. De schaatser kent een heel unieke wijze van de bocht nemen. Je bent geneigd te veronderstellen dat, zoals bij het hardlopen, een verhoging van het bewegingsritme, tot een verhoging van de snelheid leidt. Bij het schaatsen pakt dat omgekeerd uit. Als je goed een bocht wik nemen, moetje lange slagen maken." Met deze klapschaats is het mogelijk langere slag te maken.

de enkels te buigen en een

Schenau, sluiten aan bij het gezond verstand. "De dingen die je ontdekt, weten sporters en hun coaches vaak intuïtief aL Je kunt aangeven dat het voor een schaatser belangrijk is om diep in de knieën te zitten en de romp h o rizontaal te houden. Dat zijn zaken die al wel bekend zijn. Men weet echter niet precies hoeveel dat cijfermatig oplevert; dat als de schaatser die horizontale houding met tien procent vermindert, hij tien procent meer vermogen nodig heeft om dezelfde snelheid te halen, bijvoorbeeld. Het blijkt dat zoiets een zeer belangrijk gegeven is. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of de progressie van Ard Schenk in vergelijking met Kees Verkerk niet volledig

^^^•^^^H

Marathon

De grootste bijdrage die overheid en universiteit in principe zouden kunnen leveren aan de topsport, ligt in een selectie op jeugdige leeftijd. De jeugd heeft de sportieve toekomst. Sommige kinderen hebben een lichaamsbouw die hen uitnemend geschikt maakt voor het lopen van een marathon, de ander heeft een potentie als topschaatser. Maar velen komen er nooit toe die talenten te exploiteren, ze beseffen niet eens dat ze over die talenten beschikken. Het geheim van het sportsucces van de voormalige DDR lag voor een groot deel in die vroege selectie. O p die manier ging maar weinig talent verloren. Van Ingen Schenau is bepaald niet enthousiast over een dergelijke vorm van selectie van staatswege: "De vraag is:

grenzen verruimen n moreel opzicht is doping drassig terrein. Er is soms nauwelijks duidelijk wat wel en wat niet toelaatbaar is en wat überhaupt doping te noemen is. De wetenschap speelt op het gebied van doping een dubbelrol. Aan de ene kant zitten onderzoekers in laboratoria buisjes met urine te testen op verboden stoffen. Zij bewaken de grenzen. Aon de andere kont zijn er onderzoekers die de fysieke conditie van een atleet waar mogelijk trachten te versterken. Zij verruimen de grenzen. Onder doping worden over het algemeen farmacologische middelen gerekend die de prestatie kunnen verbeteren. In enkele gevallen staan ook natuurlijke middelen, zoals cafeïne die in excessieve hoeveelheden genuttigd wordt, op de verboden lijst. De stof is verboden omdat zoiets de.concurrentie vervalst en een slechte invloed op de gezondheid heeft. Sceptici merken daarentegen op dat sport per definitie oneerlijk is en altijd al bestaan heeft uit concurrentievervalsing; en hoever de sporter wil gaan met het in de waagschaal stellen van de eigen gezondheid, is een kwestie van diens eigen verantwoordelijkheid. Maar zoveel is zeker: als je alles toelaat, is het einde zoek. In sommige gevallen is de kwalijkheid van bepaalde middelen, zoals anabole steroïden, redelijk evident. Er is echter een groot schemergebied. Neem nu het nieuwste van het nieuwste: creatine. Dat is een voedingssupplement dot sprinters doet knallen, zegt men. Het is een vleesextract dat tot krachtige spiercontracties bijdraagt. Mede door creatine zou de Britse atleet Linfora Christie, die toch al ruim in de dertig was tijdens de Oympische Spelen in Barcelona, op de honderd meter sprint de gouden medaille gewonnen hebben.

Er is onderzoek gedaan naar creatine door beroemde wetenschappers en er is over gepubliceerd in respectabele wetenschappelijke tijdschriften. Het schijnt daadwerkelijk effect te hebben. Creatine is een natuurlijk produkt. En de neiging bestaat nu eenmaal om natuurprodukten minder snel bij de categorie doping in te delen. Waarom zou je je als atleet niet zo goed mogelijk mogen voeden? ledere atleet zoekt, ondersteund door voedingswetenschappers, naar diëten en voedingsmiddelen die hem zo sterk mogelijk maken. Maar een middel als creatine geeft de gebruikers wel een heel grote voorsprong op de nietgebruikers. De concurrentievervalsing is onmiskenbaar. En wat creatine met de gezondheid doet is allerminst duidelijk. Er zijn meer twijfelachtigheden. Mag een sportarts via een infuus voedingspreparaten inbrengen bij wielrenners? Dat gebeurt in de Tour de France wel eens, omdat de renners op een dag meer calorieën verliezen dan ze via de normale weg kunnen aanzuiveren. Of mag een arts bij een wielrenner het verboden testosteron inbrengen, niet om een supermens te kweken maar simpelweg om een verloren gegaan evenwicht bij een verzwakte renner te herstellen? Zeker is echter dot er iets mis is met een sport, waarin een arts zijn toevlucht meent te moeten nemen tot dergelijke middelen. Sommige sportevenementen vergen meer van de sportbeoefenaar dan goed is voor een atleet. Niet zozeer in het dopinggebruik als vyel in het sportevenement zelf zijn dan de grenzen ruimschoots overschreden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen