VU Magazine 1995 - pagina 545

De scheepswerf van Muynak: schepen, mestend in een desolaat landschap.

1

weekeinden gingen we vaalc naar een meertje bij een riviermond in een steppeachtig kustgebied. Ik viste in het bruinige water en probeerde te luisteren naar de verhalen die de trekvogels vertelden aan de standvogels rond het meertje. Later heb ik in Frankrijk landbouwkunde gestudeerd en vervolgens heb ik tien jaar gewerkt op het terrein van milieuvraagstukken en ontwikkelingsproblematiek. Het is dus wel logisch dat ik me in mijn werk met wetlands bezighoud." Roggeri is een voorstander van vogelbescherming in de wetlands. Maar, zonder overigens speciaal op Weesie te doelen, tekent hij daarbij aan dat hij niets ziet in reservaten met muren eromheen: "Ik zie het als mijn taaie om de belangen van de natuur èn die van de mensen te beschermen. Of nee, om aan te tonen dat die twee elkaar niet bijten. De mens is een onderdeel van het milieu, of niet soms?" TOERISTEN

Roggeri slaat zijn boek open bij een bijdrage over het Nationale Park van de Djoudj in Senegal van de hand van de Nederlander A.J. Beintema, medewerker van een onderzoeksinstituut van

het Ministerie van Landbouw. Eerst, schrijft Beintema, werd de rivier de Senegal ten koste van veel geld en moeite getemd en daarna werd, alweer ten koste van een hoop geld en moeite, een nationaal park ingericht waarin de rivier weer over het land mocht stromen. Paradoxaal noemt Beintema dat, en Roggeri spreekt van het zoveelste bewijs voor de stelling dat grootschalige projecten die de lokale bevolking uitsluiten niet werken, niet voor mensen, maar ook niet voor vogels. In Djoudj kreeg de bevolking geen stem in de opzet van het park. De omwonenden waren er dan ook niet blij mee, wat funest was voor de ontwikkeling van het park. Maar nu de lokale bevolking er bootjes met toeristen mag rondvaren en het park hulp biedt aan boeren bij het uitoefenen van hun bedrijf, is de tegenstelling tussen natuur en mens aan het vervagen. Zo bestaat de kans dat het Nationale Park van de Djoudj zijn belangrijke functie voor trekvogels uit het noorden kan blijven vervullen. Het is een van de eerste grote waterrijke gebieden die ze ten zuiden van de Sahara aantreffen. "We moeten weer leren de natuur te vertrouwen", zegt Roggeri. "Dat besef dringt door. Kijk maar naar de pro-

WETENSCHAP,

CULTUUR

e) SAMENLEVING

II

- DECEMBER

jecten die weer ruimte geven aan de natuurlijke dynamiek op plaatsen waar het water tot voor kort getemd werd." Hij palet een knipsel uit de Provinciale Zeeuwse Courant. De kop zegt genoeg: "Hollands Diep en Haringvliet vol met gif; rijkdom getijdegebieden onderschat - Deltaplan was funest voor milieu". In Nederland, in de Sabel en op allerlei andere plaatsen zijn dus fouten gemaalct in het beheer van de waardevolle wetlands. En de tijd van dergelijke rampen is niet voorbij. Aan de wand van de werkkamer van Roggeri hangt een ecologische kaart van Oezbekistan. "Zeg maar van de ecologische achteruitgang van dat land", zegt Roggeri. "In het noorden ligt het Aralmeer. De rode stippellijnen geven aan hoe het meer krimpt, vooral doordat het water wordt gebruikt voor irrigatie ten behoeve van de monocultuur van katoen. Waar eens een grote watervlalcte lag, zie je nu een woestijnachtig landschap. De monding van de Amu Darya, één van de rivieren die naar het meer stroomt, is in feite verdwenen. Dat wil zeggen dat de rivier het grootste deel van de tijd niet in het meer uitmondt, maar een kilometer of vijftig daarvoor in de droogte blijft steken." 199^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen