VU Magazine 1996 - pagina 345

neuroloog Jackson. Hij zei: 'The biain doesn't know anything about muscles, it only knows movements.' Het gaat namelijk niet om spieren, maar om bepaalde acties, en vooral om de context waarin die acties worden uitgevoerd. Als de therapeut de context verandert kan het zijn dat een patiënt plots, met dezelfde middelen, iets wel kan wat daarvoor onmogelijk scheen." Het lijkt allemaal zo simpel: het oppakken van een kopje, het door een deuropening lopen zonder ons te stoten - we staan er niet bij stil hoe ingewikkeld het eigenlijk is. We zien het kopje, het oortje zit rechts, en in een paar honderdste van een seconde wordt die visuele informatie van de hersenen naar de hand gestuurd zodat die m de goede stand komt te

staan. Bovendien weten we ook nog dat er iets m dat kopje zit dat drinkbaar is. Onze kennis van de werkelijkheid, de visuele informatie en het motorische programma worden voortdurend moeiteloos aan elkaar gekoppeld. Behalve wanneer er iets kapot gaat, bijvoorbeeld door een hersenbloeding. Mulder: "Als je mensen na zo'n bloeding of infarct observeert, zie je dat alles een opgave is geworden. Niets gaat meer vanzelf. Dat valt vooral te zien bij patiënten die een beroerte hebben gehad en bij wie de cognitieve functies, zeg maar het kennissysteem in de hersenen, is aangetast." Bij patiënten met hersenletsel, maar ook met orthopedische en andere aandoeningen (beenprothese, kunstheup).

zullen, ook wanneer geen therapeutische hulp wordt geboden, na verloop van tijd veranderingen in gedrag en motoriek optreden. Dit komt door het zelforganiserende vermogen van de hersenen. Er is een soort dynamiek in de hersenen waardoor de simpele wijsheid 'eens beschadigd blijft beschadigd' niet altijd opgaat. Preciezer gezegd: er blijft weliswaar een zekere vorm van beschadiging bestaan, maar door het reorganisatievermogen van de hersenen vinden er voortdurend aanpassingen aan de opgelopen schade plaats. De mens, zou je kunnen zeggen, is een biologische probleemoplosser die in een permanente interactie met zijn omgeving verkeert. Deze kijk op neurologische aandoeningen en het herstel ervan heeft consequenties voor het revalidatieonderzoek. Wetenschappelijk onderzoek op dit terrein is bij uitstek interdisciplinair van aard; wetenschappers op vakgebieden als de revalidatiegeneeskunde, de neurologie, de neuropsychologie, bewegingswetenschappen en de biomechanica werken nauw samen. Doel van het onderzoek is meer zicht te krijgen op dit zelforganiserende en aanpassende vermogen en daaraan richtlijnen voor therapie te ontlenen. Er blijken legio middelen te zijn die een mens ter beschikking staan om, ondanks letsel, zijn doelen te bereiken - dat wil zeggen: redelijk normaal te functioneren. Behandelaars dienen het juiste en meest effectieve middel op te sporen. Uitgangspunt daarbij is het gegeven dat de 'menselijke machine' altijd zal proberen een maximaal resultaat uit zijn handelingen te halen.

Automatisme Hoe gaat zoiets, een maximaal resultaat behalen? Het valt te vergelijken met het steentje in je schoen dat je er wegens tijdgebrek niet uit kunt halen. Het is dan bijna een automatische reactie om niet

WCS JULI - AUGUSTUS I996

61

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen