VU Magazine 1996 - pagina 455

Echt bevredigend klinkt dit niet. Het zijn verklaringen die net iets teveel doen denken aan de 'en-zo-is-het-gekoraen' verhalen. Misschien is het brein van de man sowieso beter toegerust op het maken van kunst. Dat er verschillen zijn tussen het vrouwelijk en mannelijk brein is een inmiddels geaccepteerd gegeven. En het is een feit dat er relatief weinig vrouwelijk componisten zijn; het componeren van muziek vereist een manier van strategisch denken waar vrouwen wellicht van nature minder goed in zijn. En datgene waarin je niet zo bedreven bent, doe je nu eenmaal rainder graag. Nog weer een ander mogelijkheid is, dat de relatie tussen muziek en seks door de evolutie van de cultuur dermate op de achtergrond is geraakt, of zo impliciet is geworden, dat die in wezen geen rol meer speelt. Dan spreekt de componist volledig de waarheid als hij zegt te componeren vanuit de behoefte aan zelfexpressie, want zo ervaart hij het in ieder geval zelf.

plezierig vinden. Als dit het geval is - praten om het praten - dan is het zeker niet onwaarschijnlijk dat we tevens steeds meer plezier kregen in het zingen als zodanig; zingen om het zingen. Zomaar, voor de lol. Zonder te weten waarom we dat nu zo plezierig vonden en nog vinden. Wellicht vraagt het brein er als het ware zelf om, gewoon omdat het door middel van complexe prikkels bezig gehouden wil worden, zoals recentelijk neurobiologisch onderzoek heeft aangetoond. Het spelen met muzikale patronen is een manier om dat te doen. En daarmee zijn we in wezen weer terug bij het anticiperen; het oefenen en flexibel houden van de neuronale 'spieren'. Dit alles wil overigens niet zeggen dat de relatie tussen muziek en seks er niet ooit is geweest. Maar doordat een en ander tevens leidde tot vergroting van

het brein, ging dat brein op den duur zijn eigen eisen stellen: "Laat me van muziek genieten, want dat is goed voor me," Veel mensen vinden dergelijke theorieën, zeker als het om kunst gaat, ontluisterend. Er vindt, menen zij, een soort kaalslag plaats van wat als transcendent en diep-menselijk wordt ervaren. Maar er is een troost: ook als de relatie tussen muziek en seks er weldegelijk is, dan is ook dat een diepmenselijke gegeven. Daarenboven: de muziek zelf wordt er niet minder mooi of ontroerend van. In het volgende n u m m e r van wcs aandacht voor de therapeutische functies en mogelijkheden van muziek,

fotografie: Lenny Oosterwijk m e t dank aan: Ike, Soenita, W e n d e l a en Rob

Die ervaring kan het gevolg zijn van een proces van verinnerlijking. Iets dergelijks zien we in de ethiek: ooit voortgekomen uit louter functionele regels om groepen mensen beter met elkaar te laten samenwerken, is de mens de ethiek gaandeweg gaan verinnerlijken; iets wordt op dat moment daadwerkelijk als 'goed' of 'kwaad' ervaren. Hetzelfde kan zijn gebeurd met het maken van muziek ter hofmakerij. Door de culturele evolutie raakte het hofmakerijaspect steeds meer op de achtergrond, en werd het vervaardigen van creatieve producten omwille van de creativiteit als zodanig steeds meer verinnerlijkt en daarmee verzelfstandigd. Het is zelfs niet onmogelijk dat we ons zelf het aspect van zelfexpressie hebben aangepraat. Waarna we die zelfexpressie als een gewoonte zijn gaan ondervinden. Ook dienen we er rekening mee te houden dat we helemaal géén specifieke reden hebben om muziek te maken! Op dezelfde manier als we soms praten zonder precies te weten waarom we praten, We praten immers maar al te vaak omdat we er plezier in hebben. Zonder te weten waarom we het zo

WCS OKTOBER

I996

43

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen