VU Magazine 1997 - pagina 400

Ik lust 'm rauw! jezelf zes weken lang aan de afslankmethode ^ a n een Franse dieetgoeroe te onderwerpen? Je hebt niets te verliezen:" of je ontmaskert de man als een oplichterj of je brengt je gewicht terug tot een aanvaardbaar niveau^

Gert J. Peelen

Ér zijE vele disputen met dochter S. (14) aan vooraf gegaan. Zij voelde zich aanvankelijk niet serieus genomen toen zij - dik volgens zichzelf, volslank 'Solgens degenen die haar na staan -lesloot zich tot de enge sekte van Michel Montignac te bekeren. 'Ik ben slank want ik eet!', heet de in het Nederlands vertaalde bijbel van deze Franse arts wiens dieetvoorschriften sinds kort vooral in de betere kringen |uiore maken. l'Kwakzalverij!", riep ik tegen dochter | . , en wees haar wat zelfzuchtig op het liindetlijke feit dat ik - als degene die in ons huisgezin verantwoordelijk is voof! de voedselvoorziening - dan in het vervolg apart voor haar zou moeten koken.

Inmiddels zijn we twee maanden verder en is dochter S. zo'n vijftien pond lichter. "Zie je wel", zegt ze gelijkhebberig. "Dat komt gewoon omdat je nu wat beter let op wat je eet", monkel ik tiT -"' een mengeling van trots vanwege hai doorzettingsvermogen en een groeiend wantrouwen jegens de aanstichter van 1 dit alles, die nu ook in mijn werkomgeving slachtoffers maakt. Als tijdens een lunchvergadering collega J., met een verontschuldigend "Montignac - moet , van m'n vrouw, zie je...", zichzelf twee haringen op een bedje van sla laat y serveren, terwijl wij in de gebruikelijke ; pdjes ham en kaas happen, is de maa| . Hoogste tijd om deze modieuze ksverlakkerij te ontmaskeren. Maar

Ik zie geen andere weg dan dat ik - volslank volgens mijzelf, dik volgens mijn directe omgeving - mij daartoe als proefkonüg opoffer. Tenminste zes weken lang B t ik mij nauwgezet houden aan de voorschriften van de Franse goeroe en als een objectieve participerend observator, mijn bevindingen in een weekboek bijhouden. Zo zal, naar ik hoop en verwacht, ik mijn gelijk uiteindelijk triomfantelijk wereldkundig kunnen maken. Als ik dochter S. van mijn beslissing op de hoogte stel is zij niet eens blij. "Je wilt eigenlijk heel graag afvallen, maar je wilt niet toegeven dat dit dieet werkt", analyseert ze koeltjes. "En daarom kom je nu met de smoes dat je het alleen maar Soet om te bewijzen dat

hart onder de riem met een opbeurend "Als je maar niet denk dat ik aan die flauwekul ga meedoen". Wind tegen dus. Maar dat is alleen maar extra stimulans. Montignac? Ik lust 'm rauw!

Week i: 12 -18 augustus Gisteravond tijdens het diner besloten om vandaag te beginnen. Prikkend in een met romige kaas gevulde en met rauwe ham omwikkelde varkenshaas overwoog ik, dat als zulke dingen van Montignac op het menu mogen (en dat mogen ze) dit eens te meer bewijst dat zijn methode onmogelijk effectief kan zijn. Tegelijkertijd voelde ik me getroost: verhongeren hoeft in elk geval niet. De weegschaalnaald trilt de eerste ochtend na op 99 kilo; dat is inderdaad wat veel voor een man van middelbare leeftijd die nog geen 1.80 m. meet. Als ik gelijk wil krijgen, zal ik over zes weken dus nog precies hetzelfde moeten wegen. Welgemoed doorbreek ik met twee volkoren boterhammen met marmite mijn vaste gewoonte om de dag ontbijtloos tegemoet te snellen. Straks, weet ik, wenkt nog een appeltje, en wellicht dat ik tegen twaalven, mèt collega J., een harinkje hap. Voor vanavond heb ik mijn plan nog niet getrokken. In werktijd - dat mag in dit geval, heb ik zojuist besloten - blader ik het uit het redactionele budget bekostigde 'Slank en snel De fast cuisine van Michel Montignac' van Ria Tummers door. Dat fast cuisine bevalt me allerminst, evenals de afbeeldingen waarin courgette en aubergine de aandacht opeisen. Collega A., die eveneens in eten zeer geïnteresseerd is maar, anders dan ik, geen last heeft van de nadelige gevolgen aan den lijve, bladert onder de koffie gezellig mee. "Zure knoflookkip", zegt ze, "dat lijkt me wel wat." Vanavond zure knoflookkip dus, ook al klinkt het voor geen meter, en ook al moet ik beloven dat ik morgen de andere kant op adem.

wcs

Na het avondmaal - een smakelijke combinatie van met knoflook, limoen en rozemarijn geparfumeerde kip uit de oven, en geblancheerde bloemkoolroosjes - verdiep ik mij in de argumentatie van Montignac. Alleen al de openingszin verjaagt in één klap alle eetlust - "Het is welhaast een gemeenplaats te stellen, dat onze beschaving er een is van tegenstellingen..." - maar, allez, even doorbijten nu. Allereerst breekt Montignac de standaardtheorie, waarbij calorieën de sleutel vormen tot dik zijn of dun worden, tot de grond toe af. Wie per dag 3000 kilocalorieën tot zich neemt en er maar 2500 nodig heeft, zet het teveel vanzelf om in vetreserves. Vrijwel alle diëten zijn gebaseerd op het principe dat het consumeren van minder kilocalorieën dan het lichaam nodig heeft, tot gewichtsverlies zou leiden. De eerste dagen gaat dat nog op, zegt Montignac. Maar het lichaam is zo slim zich aan te passen aan de gewijzigde calorieëntoevoer. Het zal steeds zuiniger met de plotseling schaars geworden energie omspringen, zodat het met nog minder toe kan dan het krijgt toegemeten,- bij een dagrantsoen van 2000 bijvoorbeeld, met maar r / o o kilocalorieën. Resultaat is dat het gewicht door een surplus van dit maal 300 kilocalorieën andermaal begint toe te nemen; het zo gevreesde jojo-effect. Op schoolmeesterachtige toon laat Montignac zijn volgelingen weten dat zijn methode - die van hem beslist geen 'dieet' mag heten ~ anders werkt. Calorieën hoeven niet langer geteld, zo luidt de boodschap. Montignacs discipelen mogen onbeperkt en smakelijk

NOVEMBER/DECEMBER

1997

39

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen