VU Magazine 1997 - pagina 404

Montignac daar alle begrip voor heeft, hang ik een paar ochtenden per week de cateiaar uit. Vóór mij op het aanrecht staan evenzovele plastic bakjes als er huisgenoten zijn, die ik achtereenvolgens vul met ijsbergsla, snippers radijs, ringetjes bosui, plakjes tomaat, hardgekookt ei, beetje tonijn uit blik, beetje dito zalm, het geheel overgoten met wat olijfolie en bestrooid met peper en met zout. Ziezo, dekseltje erop, zal het zo gaan tussen de middag? En vergeten we niet het bakje tot de lunch in de koelkast te bewaren? Mooi, dan kan vader nu, gewapend met z'n eigen bakje, naar z'n werk.

Montignacs boeken heeft en gelukkig ook niets anders uitgeeft, heeft het zelf vertaald en toont aldus op onbeschaamde wijze dat hij noch de Franse taal beheerst, noch de meest basale beginselen van het koken kent. Zo maakt hij - om maar een kleine greep uit een overdaad aan onzin te doen - van een pieterman een gerookte schelvis, weet hij niet dat estragon bij ons gewoon dragon heet, laat hij ons een konijn "volgens de ledematen" snijden, en schaft hij voor een vermogen aan scampi's aan om daarvan alleen het staartje te gebruiken. Er zijn mensen voor minder opgehangen. Van de Kamp!

Nordholtjes en de Advocaatjes. De methode blijkt zelfs de vermaarde Amsterdamse garagist J.B. bezig te houden. Tijdens een uitgeversmanifestatie loop ik de sympathieke, zichzelf als 'kookgek' afficherende restaurateur tegen het lijf. "Ben jij afgevallen?", monstert hij fronsend mijn geslonken embonpoint. "Montignac", antwoord ik bondig en geheel naar waarheid. "Doe ik ook, jongen, doe ik ook", zegt hij met halfvolle mond, en neemt nog een hap van een Indisch pasteitje met heel verkeerde koolhydraten. "Héérlijk!", roept hij, "neem er ook een! Je moet gewoon niet al te fanatiek zijn in die dingen." Ik fanatiek? Het begint er warempel op te lijken als ook vriendin C , tijdens het etentje dat we traditiegetrouw eens per jaar samen hebben, me toevertrouwt 'in Montignac' te zijn - "maar dan m fase 65" - om vervolgens ferm de lepel te steken in de gepofte aardappel met zure room die ik zojuist terzijde heb geschoven. Montignac, besef ik tot mijn schrik, is mijn leven danig gaan beheersen.

Of het allemaal wat uithaalt zien we wel op weegdag. Zoals vandaag, dinsdag 9 september, en precies vier weken na de start van al dit malle kuren. Met een score van 95 kilo en een streepje, bedraagt het gemiddelde gewichtsverlies nu circa een kilo per week. Intussen groeit het wantrouwen jegens de Franse goeroe. Afgelopen zaterdag ben ik doelbewust de reformwinkel binnengestapt om Montignacs eigen eetwarenlijn-in-ontwikkeling te inspecteren. Voor de uitstalling met uiteenlopende producten die zijn naam dragen en die zonder uitzondering buitensporig duur blijken, is het dringen geblazen. Onze ellebogen gebruikend weten wij toch nog wat Montignac-producten te bemachtigen, waaronder een kookboek ('Recepten en menu's volgens de methode Montignac', ƒ 59,-) dat haast te slecht voor woorden is. Ii. Hairie van de Kamp, eigenaar van uitgeverij Artulen te Valkenswaard, die het alleenrecht op

42

WCS NOVEMBER/DECEMBER I997

De overige Montignac-producten zijn evenmin een lang leven beschoren. Nog vóór het weekend goed en wel voorbij is, hebben wij als gezinnetje een potje cerise griotte-jam (ƒ 8,60) en een potje marmelade (ƒ 6,95) leeggelepeld, en een doos volkoren matzes (ƒ 4,50) en twee 2so-grams zakjes tagliatelle (ƒ 4,60 elk), vergezeld van een potje provencaalse en een potje basilicumsaus (ƒ 5,95 per stuk) klein mannetje gemaakt. En zo lokt Michel Montignac ons in een fuik die in elk geval de portemonnee een stuk lichter maakt. Dochter S. - loyaal als ze is aan haar vermeende weldoener ontsteekt echter in grote woede als ik deze verdachtmaking aan mijn lippen laat ontsnappen: het helpt dus ik moet niet zeuren! Week 6: 16 - 22 september Er is geen lol meer aan,- werkelijk iedereen montignact inmiddels, van de Pageltjes en de Oudkerkjes tot de

Hamvraag is uiteraard of de teleurstellende vijf kilo die ik in precies zes weken kwijtraakte, zoals onder notarieel toezicht vastgesteld op 23 september 's morgens te 7.45 uur, daar tegen opwegen. En vooral ook of ik met deze methode doorga nu het voor dit verslag niet langer hoeft. De smaak van het afvallen heb ik inmiddels wel te pakken. Ik denk dat het goed is door te gaan - zij het vanaf nu met een echt dieet - al was het maar vanwege de ego-strelende blikken van collega's, vrienden en bekenden die zonder uitzondering beweren 'dat ze het aan me beginnen te zien'. Dat het zo ver gekomen is, mag dan voor mijn part Montignacs verdienste heten. Na anderhalve maand is me meer dan duidelijk wat die man nu eigenlijk verkoopt: ijdelheid, niets dan ijdelheid! fotografie: Lenny Oosterwijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen