VU Magazine 1997 - pagina 321

We zijn de slaapkamer nog niet uit of Jo is

aan de eerste traptree zullen lopen en daar tot

epilepsie te maken heeft. Wanneer we Jo weer in

alweer veranderd in een bang, verdrietig jongetje

tien zullen tellen voordat we terugkomen, ook

bed leggen, gooit hij zich een paar keer van links

dat ten einde raad is omdat hij niet weet wat

al gilt Jo nog zo hard van angst. Met de vingers in

naar rechts, waarna hij een uur lang begint te

hem overkomt. Dus gaan we terug naar onze

de oren nemen we de volgende dagen de tweede

kreunen: 'Euuuuu'. Daar liggen we dan naar te

vaste plaats in de stoel t o t zijn ogen dichtvallen.

tree. Zo gaat het door tot we na een paar maan-

luisteren tot hij uiteindelijk in slaap valt.

Dat hebben we een paar weken volgehouden.

den onderaan de trap beland zijn. Ik denk dat we

W e gaan steeds weg en zodra Jo begint te huilen,

die avond wel twintig keer de trap op en af zijn

'Gestrand op een eiland van eenzaamheid', door

gaat een van ons in de stoel zitten. We besluiten

gelopen voordat hij in slaap is gevallen,

Marcel Daens en Irene van Elzakker, is in België

steeds een beetje langer weg te blijven. De eerste

's Nachts moeten we er meestal een paar keer

keren lopen we alleen maar zijn slaapkamer uit

uit. Vaak treffen we Jo dan staand in zijn kamer

om onmiddellijk weer terug te keren zodra hij

of zittend in bed aan met een verdwaasde, wazige

WCS-lezers betalen voor dit boek een

begint te gillen. De volgende stap is dat we tot

blik, waarvan we ons afvragen of dat iets met zijn

gereduceerde prijs. Zie de bon op pagina 4.

verschenen bij Uitgeverij Icarus en wordt in Nederland verspreid door Unieboek.

"Zo'n diagnose op latere leeftijd heeft nog wel degelijk zin omdat deze je kan helpen om toch mee te doen met de samenleving. Door bijvoorbeeld te gaan werken in een aangepaste omgeving", vindt Vermeulen. "Dat is allesbehalve makkelijk. De broer en de ouders van die ambtenaar hebben hem zijn hele leven behandeld als iemand die lui en koppig is en plots moeten ze op een andere manier met hem omgaan. Dat zijn ze niet gewend. Het valt evenmin mee om aangepast werk voor zo iemand te vinden. De eilandjes van interesse van een autist kunnen worden benut voor een succesvolle carrière, maar dat is slechts voor een select groepje weggelegd. Niet iedereen heeft zo veel geluk als Temple Grandin of Kees Momma, een Nederlandse autist die zijn leven in boekvorm goot. Degenen die ik zie zijn depressief en belanden uiteindelijk in de psychiatrie. "De jobs waar de meeste autisten sterk in zijn, zoals klasseren en banen waarin strakke regeltjes en een strak ritme heersen, zijn aan het verdwijnen omdat ze door de computer worden overgenomen. Tegenwoordig worden voor de meeste functies vaardigheden gevraagd die autisten juist niet hebben: je moet goed kunnen communiceren, flexibel zijn, vlot contacten kunnen leggen. Daarom vallen ze tegenwoordig uit de boot. Einstein hoefde niet flexibel te zijn." Literatuur: U t r a Frith: 'Autisme: sleutel t o t het raadsel'; Hadewijch, 1996. Oliver Sacks: 'Een antropoloog op Mars'; Meulenhoff, 1995. Eric Schopler en Gary Mesibov (red.): 'High-functioning individuals w i t h autism'; Plenum Press, 1992. Peter Vermeulen: ' D i t is de t i t e l . Over autistisch denken'; Vlaamse Vereniging Autisme, 1996.

wcs

SEPTEMBER/OKTOBER

1997

25

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen