VU Magazine 1997 - pagina 392

Insekten en zo

Twee jaar geleden nam ik deel aan een symposium van de Katholieke Universiteit Brabant. Toen ik vertelde dat ik vliegen en muggen met genoegen doodsla, trokken enkele toehoorders een bedenkelijk gezicht. Zij kenden mij als de man die zo liefdevol over dieren kan schrijven en dan blijk ik opeens een gewelddadig trekje te vertonen. Een krasje op mijn imago! Wie van dieren houdt hoeft natuurlijk niet van alle dieren te houden. Ik ben dol op mijn eigen twee kleine terriërs, maar ik gruw van veel andere honden.

28

wcs

NOVEMBER/DECEMBER

1997

De naakte molrat uit zuidelijk Afrika mag er dan een interessante levenswijze op nahouden, hij is het lelijkste zoogdier ter wereld en wekt mijn afkeer. Insekten behoren evenmin tot mijn favorieten, al voel ik voor sommige soorten genegenheid. Hommels bijvoorbeeld, dat zijn schatten, een soort vliegende pandabeertjes. Maar steekvliegen brengen mij tot razernij. Als ik zo'n kreng heb doodgeslagen, word ik bevangen door een gevoel van intense tevredenheid. Seriemoordenaars kennen dat gevoel ook wel, heb ik eens gelezen. Aan de andere kant: ik heb de vleugel van een steekvlieg eens onder de microscoop bekeken en was verrast door de schoonheid. Zo'n dooraderde insektenvleugel kan de vergelijking met een kunstwerk met glans doorstaan. Dus zelfs een gehaat dier heeft vaak wel wat moois te bieden. Zou dat ook gelden voor de kakkerlak, vraag ik me nu af. Zoals sommige mensen bijkans onpasselijk worden bij de aanblik van een spin, zo heb ik een fobie voor kakkerlakken, meer in het bijzonder voor de grote Amerikaanse kakkerlak. Dat heb ik overgehouden aan vier jaar West-Afrika. Ik woonde in een keurig huis, en toch: als je 's nachts het licht aandeed, was meestal het eerste dat je zag een kakkerlak. Toen een collega en ik een kist met boeken openmaakten die een paar maanden onaangeroerd in een kamer had gestaan, stoven er honderden kakkerlakken in alle maten uit. Ik trok wit weg en mijn collega moest ter plekke overgeven. In het binnenland overnachtten we altijd in wat toen een government lesthouse werd genoemd. Daar hoorde een ritueel bij: onder het bed kijken en de matras opschudden. Tien tegen een dat er een kakkerlak onder zat. Onze kok had er een zekere behendigheid in om zijn blote voet op een kakker-

lak te zetten. Ik gruwde ervan, maar bewonderde zijn moed. In een boze droom hoor ik nog wel eens het geluid van krakende dekschilden en zie ik het roomkleurige papje dat van het geplette insekt op de vloer achterbleef. Desondanks koester ik een kakkerlak als kleinood. Dat komt zo. Tijdens de research voor een artikel over kakkerlakken kwam ik in contact met de Technische en Fysische Dienst van de Landbouwuniversiteit Wageningen. Men deed daar iets met kakkerlakken. Speciaal voor mij was men bereid een kakkerlak in de elektronenmicroscoop te fotograferen. Daartoe werd een stel dode kakkerlakken eerst in een vacuümtoestel met stofgoud bekleed. Twee exemplaren kreeg ik als aandenken in een doosje waar je anders een kostbaar sieraad in bewaart mee naar huis. Ze zijn prachtig en zouden op de borst van een charmante vrouw niet misstaan. Af en toe haal ik ze te voorschijn. Om aan iemand te tonen, of zomaar, om te kijken naar de devoot gevouwen gouden pootjes. Nu weet ik wel dat natuurbeschermers het echte levende wezen als hoogste goed beschouwen. Maar als het om kakkerlakken gaat heb ik ze toch liever m goud gevat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen