VU Magazine 1997 - pagina 407

Het bekende recept De wetenschap weet allang

Mark Traa

wat de beste m e t h o d e is om al te vallen, ledere dikkerd kan een uitgekiend dieet krijgen. Wetenschappers worden echter overstemd door wonderdokters. Maar beiden k u n n e n niet op tegen de grillen van de door lekkere trek getergde lijner.

Dr. Paul Demenberg had een rijk man kunnen zijn. De overgewicht-onderzoeker van de Landbouwuniversiteit Wageningen had zijn kennis van de bestrijding van vetzucht kunnen optekenen in een handzaam boekwerk vol wetenschappelijk verantwoorde afslanktips, dat geheid hoog op de bestsellerlijst zou belanden. Vanzelf zou iemand hem uitroepen tot de nieuwste dieetgoeroe, en dan was zijn kostje gekocht. Move over, Michel Montignac. Het succes van de Methode Deurenberg zou echter in sterke mate afhangen van het aantal uitroeptekens waarmee hij zijn boodschap omgeeft. Het valt niet mee de waanzinnige beloften van de fabrikanten van afslankmiddeltjes te overtreffen. Zelfs schermen met wetenschappelijk verkregen resultaten volstaat

44

Deurenberg de moed in de schoenen doen zinken. "Dertien weken lang hebben we proefpersonen op dieet gezet. Alle inzichten die wij hier in de loop der jaren over afslanken hadden verkregen, waren in het onderzoek verwerkt. De mensen kregen gedetailleerde, op maat gesneden voedingsadviezen èn kregen het voedsel mee dat ze moesten

wcs

NOVEMBER/DECEMBER

1997

niet, want daarop beroept zich inmiddels vrijwel iedere dieetfirma. Te vrezen valt bovendien dat de boodschap van de échte wetenschap, zoals Deurenberg die vertegenwoordigt, nogal teleurstellend is: gedurende de eerste maanden kunnen we u inderdaad van ettelijke kilo's verlossen, maar de praktijk leert dat u onze adviezen vervolgens in de wind slaat en weer snel op uw oude gewicht bent. Die laatste nuancering zal elke dieetpillendraaier met enig commercieel benul uiteraard zorgvuldig weglaten. "Het is niet moeilijk gewicht te verliezen", zegt Deurenberg. "Het is moeilijk verloren gewicht niet terug te krijgen." Dat is de les die de wetenschap uit talloze afslankstudies heeft getrokken. Eén zo'n studie, enkele jaren geleden in Wageningen uitgevoerd, heeft bij

^eelnemer verloor flink wat ^Sgêmiddeld dertien kilo. De effeci waren dus duidelijk zichtbaar. De af*§praak was dat we de proefpersonen zes en twaalf maanden na het experiment weer zouden terugzien. U raadt het al: na zes maanden waren de meesten alweer tien kilo aangekomen en na een jaar waren ze vrijwel allemaal op hun oude gewicht. Een deelnemer is direct na de proef op vakantie gegaan en h( alle verloren kilo's er terstond w ë ^ gegeten. Ze schaamde zich wel, ma; _, het zó erg gevonden dat ze in die dertieni weken geen ijs had mogen eten. "Persoonlijk vind ik dit onbegrijpelijk. Wekenlang heb je je van alles ontzegd, en dan gooi je zó de remmen los. Tegen mezelf heb ik toen gezegd: dit doe ik nooit meer, dit is een gebed zonder end. Deze uitkomst was voor mij reden mijn aandachtsgebied binnen het overgewichtonderzoek te verleggen. Gelukkig doet niet iedereen dat; ook als je mensen op korte tennijn helpt, rem je de algemene groei van het aantal mensen met overgewicht af." Maar het Wageningse onderzoek toonde precies hetzelfde beeld als voorgaande afslankstudies. De regel is dat nog geen vijf procent van de deelnemers aan dergelijke experimenten blijvend gewicht kwijtraakt. Dit nogal deprimerende succespercentage werd al gemeld door ^ l e r i k a a n s e onderzoekers in 1959, en i a veertig jaar later zit er nog steeds geen schot in. En dat terwijl de belang~"^^*" oorzaak van de gewichtstoename

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen