In de schaduwe des doods - pagina 132

134 vader of moeder op hoogen ouderdom de eeuwigheid ingingen, na nog op hun sterfbed voor hun kinderen gezorgd, en ze vermaand en toegesproken te hebben, en, nog eer ze den jongsten snik gaven, te hebben geroemd in de genade Gods en den vrede van hun Heiland, dan liet zulk een sterfbed een onuitwischbaren indruk achter. Zulk «en sterfbed stichtte meer dan tien predicatiën. Zoo had men vader zien heengaan, zoo heerlijk was moeder afgestorven, en sinds waakte de begeerte in de ziel op, om ook zelf eens zóó in zaligen vrede de eeuwigheid in te gaan. En nu zeggen we wel niet, dat zoo vroom en leerrijk sterfbed gansch niet meer voorkomt, maar toch, men hoort er al minder van. Dit ligt deels aan den aard der krankheid, want wie door een beroerte wordt aangegrepen of gesloopt werd door een bedwelmende ziekte, sterft meest ongemerkt weg. Deels ook ligt het daaraan, dat men onze kranken te lang in onzekerheid laat, of het wel waarlijk op sterven gaat. En, helaas, ook dan ligt er nog zooveel schuld bij de min vrome wijze van huislijken omgang; bij den zwakkeren drang om te getuigen; en het niet bezield genoeg zijn voor de eeuv/igheid. Ons hedendaagsche leven is zoo overstelpend rijk aan indrukken, dat reeds daardoor ons leven aan diepte verloor. Een sterke ontwikkeling in weelderigen groei van het blad maar in den wortel achterlijk. Zoo leeft men wel sterk, maar niet diep. Men went zich te veel aan het glijden door het leven, en zoo men dan ten slotte ook uit dit leven de ontzettende eeuwig(/lijdt ;

heid in.

Yan Jakobs

dat toonbeeld blijft voor het afsterven van eeuwen, staat drieërlei opgeteekend. Ten eerste, dat hij zijn zonen bevelen gaf. Ten andere, dat hijzelf voeten samen op het bed lei. En ten derde, dat hij den geest zijn gaf en verzameld werd tot zijne vaderen. Sta nu voor ditmaal een oogenblik alleen bij dat eerste stil Jakob, de oude patriarch, gaf, eer hij van zijn kinderen scheidde, aan zijn sterfbed,

Gods vromen door

aller

:

zullen bevelen.

Wat

goddelijke ruste en heilige vrede moet er in den ouden grijsgeweest zijn, dat hij in die laatste ure zoo bijna niet met zichzelf bezig was, maar bijna uitsluitend met zijn kinderen. Hoe diep zag hij in het onderscheiden karakter van elk van zijn kinderen in, en wat rijke profetie kon hij, onder hooger ingeving, zelfs over de toekomst van hun geslacht profeteeren. En toch is er, eer we daaraan toekomen, nog iets anders, en doet ge wel met eerst uitsluitend te letten op dat: Hij gaf bevelen.

aard

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen