In de schaduwe des doods - pagina 121

113 zijn zulke zielverheffende, God verheerlijkende krankenhet is meer dan eens voorgekomen, dat iemand op zijn laatste ziekbed verwaardigd werd, om als een getuige en profeet des Heeren in den kring der zijnen een geestelijk werk te voleinden. Een sterfbed als van Jacob is ook onder de Christenen gezien. Maar wie waant dat dit regel is, vergist zich. Veeleer is dit hooge uitzondering. En als ge in den kring der uwen nagaat, wie vroeger geestelijk

Zeker,

legers;

er

en

met u verkeerden, en sinds heengingen, dan dat ze zijn weggenomen, zonder dat er veel

zult ge meestal bevinden, geestelijk licht

van hun

sterfbed blonk.

Nu

eens,

omdat

ze

niet verwacht hadden, dat deze krankheid tot

Dan

weer, omdat de plage, die op hen was, hun verdoofde; soms alle helderheid van bewustzijn wegnam. En ook wel, omdat, hoe raadselachtig het ook schijne, over veel van Gods kinderen kort voor hun heengaan, bittere verduistering en aanvechting komt. Of we ons dit in zulke oogenblikken te verwijten hebben, is een vraag, die elk kind van God voor zijn eigen consciëntie heeft te

den dood zou

zijn.

geest

beslissen.

Het kan ook geheel buiten onze schuld omgaan. Heere kan ons overvallen met een zoo geweldige, zoo heel ons wezen ontzettende en ons bewustzijn in angst en smart verdoovende plage, dat het geheel buiten onze ziel omgaat. En ook de verduistering en aanvechting kan, gelijk Jobs voorbeeld toont, een van God gewilde beproeving van ons geloof zijn. want de gevallen zijn lang niet Slechts slape niemand hierop in T)e

;

zeldzaam, dat de krachteloosheid van ons geloof in zulke oogenblikken de wrange vrucht is van gemis aan geloofswerking, zoo maar niet van inwilliging van zonde tegen onzen God, toen we gezond waren. Als dan de drukte van de gewone bezigheden wegvalt, en de afleiding ophoudt, en onze ziel op zichzelve wordt teruggeworpen, komt verleden zoo overweldigend machtig bij ons al het zondige uit ons op; en wee hem, die dan geen onwrikbaar en muurvast geloof in de verzoenende kracht van het bloed zijns Heilands heeft. Wie dan niet stellig weet en ziet, dat God al zijn zonde in de diepte der zee heeft geworpen, maar er zelf meê zitten blijft, lijdt dan zulk een onuitstaanbare wroeging en zulk een doodelijken angst. Want gewisselijk het oordeel komt, en voor wie sterven gaat, staat het zoo vlak voor de deiir. Dan buigt de ziel zich neder, en het is alleen goddelijke ontferming, die in zulke bange oogenblikken de ziel uit deze banden des doods en der helle kan losmaken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen