In de schaduwe des doods - pagina 182

174 Fijngevoeligheid van hart was derhalve het uitgangspunt bij Jezus. Hij voelde zoo diep en zoo teeder. Daarom heeft uw Heiland alle de dagen zijns levens geleden, want alle zien van menschelijke zonde en menschelijke ellende deed Hem inwendig pijn. En kwam nu, gelijk in het verraad, die zonde bijzonder sterk uit,

of vertoonde die ellende zich als

Lazarus' graf in bijzonder schrille dan werd Hij innerlijk geheel ontroerd, zoodat de ontroering aan heel zijn wezen zich meedeelde. kleuren,

Eu

dan schokte

zoo

nu gaat

dit

Jezus,

bij

en

het ook den geloovige.

Niet zoo zuiver; niet met den één meer, bij den ander minder. Maar toch ook de ziel, die gelooven mag, voelt soms pijn. Pijn over de zonde en pijn bij den aanblik van ellende, droefenisse en dood. Dan vlijmt er iets vanbinnen; niet met een gemaakte, maar met een vanzelf opkomende bitterheid. Ge voelt, dat er een wonde is, ea dat het u aan die wonde bij elke aandoening schrijnt. Dat gaat de ééne maal over eigen zonde; dan weer over de verwoesting door de zonde in uw huis, of in uw levenskring, of in Gods Sion aangericht; of ook het is een menschelijke ellende, die u óf zelf treft, óf treft omdat anderen lijden. Nood en dood waren nog zoo ontzettend rond. Er wordt zoo naamdat evenwicht.

Bij

veel geleden, dat het vreugdegejoel der wereld nooit de klacht over onze ellende verdooven zal. Op den diepsten bodem van veler ziel ligt zulk een namelooze weedom des harten gezonken. En nu moge de pessimist zich aan dien weedom vergasten, en de genotzuchtige er overheen lachen, wie een kind van God is, en dies iets verstaat van het goddelijk mededoogen, kent het ontroerd zijn met innerlijke ontferming, en eert iets heiligs, iets dat niet onderdrukt mag worden, in eigen en in anderer smart.

loos

En

juist

In

het werk der

aan dat heilige hangt

het.

zenuwen ontbreekt dit ontzien, maar moet ge

heilige,

en daarom moogt

ge de zenuwen niet er medisch en bestraffend tegen ingaan. Maar zoo is het bij wie innerlijk bewogen wordt niet. Dan schrijnt er een bang heimwee vanbinnen, opkomend uit een heilige herinnering, of een heiligen band, die verbroken werd, en nu

nog trekt. Onder veel arbeid en afleiding gaat dat dan tijdelijk over. Maar de wonde blijft. En zóó keert de ruste niet weder en waakt de her-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen