Ad Valvas 2006-2007 - pagina 160

A D

PAGINA 16

AD VALVAS 9 NOVEMBER 2006

R E M

>Lentjes

>Griff

Baya Saloum

>De tafel van 260-1788 De pannen pruttelen nog op het fornuis, de tafel wordt gedekt. Ad Valvas belt wekelijks rond etenstijd aan bij een Uilenstede-bewoner, om de voorbije dag te bespreken. Deze keer deed Gerdine van der Zee (19) open. Wat schaft de pot? "Nog geen idee. Mijn vriend en ik zijn allebei druk bezig en we hebben met zo veel zin om te koken. Waarschijnlijk eten we wat restjes vandaag. Normaal koken we meestal wel. Vaak zoek ik een recept op internet." Waar is je vriend nu dan? "Die zit in onze huiskamer te computeren, een verdieping lager. Hij woonde hier al op Uilenstede, en toen heb ik een kamer erbij genomen. Zijn kamer is nu de woonkamer en mijn kamer de slaapkamer. Op die manier wonen we samen op twee verschillende verdiepingen." Hoe lang kennen jullie elkaar al? "We hebben nu anderhalfjaar een relatie. Omdat Ik uit Boxtel kom en hier studeer, woonden we eerst samen op zijn kamer. Ik had helemaal geen eigen spullen, alleen een weekendtas. Langzaamaan kwamen daar meer spullen bij." Waar leerden jullie elkaar kennen? "We doen allebei veel met acteren. Ik heb een jaar toneelschool gedaan en mijn vriend heeft in een film gespeeld. Toen hij bezig was met die film, woonde hij bij de filmmakers

in huis. Ik ging in een reclamespotje spelen van diezelfde filmmakers en had daarom een logeeradres nodig in Amsterdam. Gelukkig kon ik bij hen overnachten en daar in huis ontmoette ik dus mijn vriend. Het was liefde op het eerste gezicht. Op de eerste dag troffen we elkaar in de hal en hebben we gezoend." Waarom heb je de toneelschool niet a^emaakt? "Ik was de jongste van de hele opleiding - achttien jaar - en dat bleek erg zwaar. De andere studenten hadden meer levenservaring. Ik had net een vaste relatie en woonde

pas in Amsterdam. Er was nog te veel wat ik moest uitzoeken. Naast de toneelschool kun je bijvoorbeeld niet stappen. Je bent dagelijks van negen tot vijf op de opleiding en in de avonduren moetje repeteren of naar theatervoorstellingen. Ik kende het uitgaansleven van Amsterdam nog helemaal niet." Wat doe je op dit moment? "Ik doe nu media en entertainmentmanagement. Die studie heeft wel een link met acteren. Zo mag ik de uren waarin ik figureer, opgeven als studie-uren." TEKST EN FOTO: LILIAN ROOS

>Cordelia CoWTHAiR, (Vvi2t.

^ oU>t

ilöii

Het is niet mijn bedoeling om een zielige indruk te maken. Ja, er hebben zich in de loop van mijn bijna zesentwintigjarige bestaan verscheidene zielige momenten voorgedaan. Zo was daar het deksel van de piano van mijn oma, dat op kerstavond 1984 tot blijvende schade heeft geleid aan de nagels van mijn vierjarige rechterhandje. Natuurlijk moet ik het weglopen van mijn konijn Witje in 1987 noemen. En die tijd waarin ik als enige in mijn klas geen Eerste Heilige Communie mocht doen, omdat mijn ouders me verdorie niet hadden laten dopen (dat gezeur over eigen keuzes maken, bah). Dat was ook behoorlijk zielig. Maar de algemene tendens is dat beslist met, en daar gaat het om. En toch, als we blakende gezondheid, afwezigheid van al te ernstige financiële/relationele/ persoonlijke problemen en/of instabiele politieke situaties in het land van vestiging even buiten beschouwing laten, schuilt er wel degelijk een bepaalde tragiek in mijn leven. In mijn geval uit die tragiek zich met name in het feit dat het hoogtepunt van mijn week doorgaans plaatsheeft in het Baya Saloum Callcenter. Ik weet niet wat Baya Saloum betekent, ik weet zelfs met welke taal het is. Ik weet alleen maar dat het de naam is van de telefoonwinkel bij mij in de straat. Binnen bevinden zich zes glazen telefoonhokjes en drie computers met internettoegang. Buiten bevinden zich hele hordes op papegaaiachtige wijze uitgedoste Afrikanen die deze winkel als ontmoetingsplek gebruiken. Er hangen kartonnen uithangborden met 'Senegal € 0,17!' erop. Vanuit je telefoonhokje heb je een mooi uitzicht op de supermarktmuur, want Baya Saloum handelt ook in exotische producten. Terwijl ik met de hoorn tegen mijn hoofd geklemd luister naar de stemmen die ik kennelijk niet kan missen, heb ik de afgelopen weken ook al urenlang zitten staren naar enorme balen konanderzaad. Mezelf ondertussen afvragend waar ze dat toch in zulke grote hoeveelheden voor nodig hebben, korianderzaad. De hokjes zijn met geluidsdicht, dus ik hoor altijd vijf Afrikanen door mijn eigen gesprek heen. Het ruikt er naar wierook, schoonmaakmiddel en muffe rijstbalen. De eigenares, die beschikt over een uitgebreide garderobe van paars-groen-rood-gele gewaden met dito hoofddoeken, draait overspannen junglemuziek en krijst haar door het pand rennende kinderen bij elkaar. En in dit decor beleef ik dus ieder weekend de momenten die me de rest van de week door moeten helpen? Is dat nu zielig? Nu ja, niet echt natuurlijk. Echt zielig was ik pas geweest zónder Baya Saloum.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen