Bijzondere chemie?! - pagina 131

DE V E R K O R T I N G ,

V E R S C H O O LS I N G E N

VERNIEUWING

Veringa, Van Veen, De Brauw en de hoofdcommissaris van politie te Amsterdam. Men hield van ons. Bij tentamens kregen we een voorkeursbehandeling want men begreep wel dat de strijd voor het goede niet meeviel. Het moet bij de klasgenootjes kwaad bloed hebben gezet. Maar dat onttrok zich aan onze waarneming want we zaten nooit meer in de klas. Later viel het niet mee ons van de universiteit te krijgen. We studeerden wel weinig maar wel lang. Als we tien maanden onze strijd voor het goede hadden gevoerd vanuit het laboratorium van één of andere vakgroep - "ons hoofdvak deden"

moesten we zes maanden reizen in Turkije, een tweede

bijvak doen van de orde socio-epistemologie van de wetenschap aan een verre universiteit, ons geld verdienen met de door onszelf of anderen gecreëerde assistentschappen of ons voorbereiden op het leren van een vak, nu we van de scheikunde niet veel meer dreigden op te steken dan wat standaardkennis waar niemand in het land op zat te wachten. Behalve misschien onze eigen studiebegeleiders aan de Vrije Universiteit. Het toeval wilde dat velen van hen onverwacht van lector tot professor werden gepromoveerd en behoefte kregen aan goed geschoolde medewerkers. Het was wel duidelijk dat we met onze strijd voor het goede niet het goede bereikt hadden, maar wel een nieuwe universitaire omgangsvorm, afhankelijk van de optiek te karakteriseren als bureaucratie, democratie of papierwinkel. Het was duidelijk dat wij daar goed in zouden passen. Kortom, men hield nog steeds van ons. Als we wilden, konden we blijven. We hadden niet voor niets gestudeerd, ook al duurde het lang. Acht a negen jaar, dat lijkt een tamelijk waarheidsgetrouwe schatting van onze gemiddelde studieduur. Vele jaren later hebben we nog wel eens een reünie gehad. Een tiental doctorandussen en een doctor. Nee, aan de Vrije Universiteit zat niemand meer. We waren wel blij dat we daar weg waren. Wat wat anders is dan dat we blij waren met waar we zaten. Een aantal van ons was leraar geworden. De doctor zat bij een groot bedrijf in het zuiden des lands. Eentje was fotograaf geworden. Een ander socioloog. Iemand bestudeerde de geschiedenis van de wetenschap aan een katholieke universiteit. Eentje had een eigen handeltje in computergestuurde elektroden. Er was ook een ontwikkelingswerker. Iemand gaf les in Amerika. Ook was er een redacteur. En een journalist. We waren passanten. Het scheikundebedrijf aan de Vrije Universiteit heeft niet veel aan ons gehad. En omgekeerd. Wonderlijk. We hebben nogal wat met elkaar te stellen gehad. 5

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen