Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 117

het paedologisch instituut op eigen benen

116

voor dagbehandeling kwamen en onderwijs ontvingen op De Pionier. Deze semi-residentiële hulp was bestemd voor kinderen die te ernstig waren voor ambulante begeleiding en te ‘goed’ voor de residentiële. Bovendien wilde men als het enigszins mogelijk was tegemoet komen aan de wens van ouders hun kind ‘niet af te nemen’. 52 In toenemende mate waren de behandelde kinderen afkomstig uit Amsterdam en de directe omgeving, omdat elders in het land inmiddels door specialisatie en professionalisering in de hulpverlening dergelijke instellingen voorhanden waren. Bovendien vond men nu meer dan voorheen dat hulp aan kinderen zo dicht mogelijk moest gebeuren bij het ouderlijk huis. Opname hing nu niet meer af van de afstand naar het ouderlijk huis, maar van de problemen van het kind en het gezin van herkomst. Deze gespecialiseerde vorm van hulpverlening werd voor de meeste kinderen bekostigd door gemeentelijke sociale diensten en het Rijk waar het om regeringspupillen ging en voogdijverenigingen. Na de inwerkingtreding van de Algemene Bijstandswet (1963) nam deze voor mensen met een smalle beurs vaak de bekostiging op zich. Meer en meer concentreerde het pi zich als een instelling voor jeugdpsychiatrie, waartoe het banden onderhield met de medische faculteit van de vu. Een kroon op dit werk vormde de erkenning van het pi als kinderpsychiatrisch ziekenhuis bij het vijftigjarig bestaan in 1981, waardoor het in aanmerking kwam voor bekostiging uit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. 53 De voorafgaande vijftien jaar was daaraan de nodige correspondentie met Den Haag voorafgegaan. Een ingrijpende gebeurtenis was de verhuizing naar Duivendrecht in 1989. Daarmee nam men afscheid van een hopeloos verouderd en uitgewoond gebouw waar kinderen weinig privacy hadden en het sanitair onvoldoende was. Zo moesten de vier leefgroepen op de derde verdieping, De Hanebalken, De Middenmoot, De Duiventil en Het Achteronder het stellen met elk twee douches en toiletten en één gemeenschappelijk bad. In Duivendrecht kreeg elke leefgroep een eigen paviljoen. In 1992 zijn vervolgens de leefgroepen gereorganiseerd. Voortaan waren er drie ‘Units’ op basis van de problematiek van kinderen: gedragsstoornissen, emotionele problemen en stoornissen in het autistisch spectrum. Elke unit bestond uit twee residentiële groepen en een daggroep. Om de overgang te markeren kregen de leefgroepen andere namen. De gedragstherapeutische benadering ontwikkeld in het Ambula-

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 116 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen