Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 126

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

niet meer volgen kon. Dit voorval heb ik nooit vergeten; het flitste later regelmatig door mijn hoofd, maar ik verdrong de herinnering meteen en liet de betekenis ervan niet tot mij doordringen. Maar dankzij deze gebeurtenis heb ik wel later mijn diagnose (overigens pas na een second opinion) vrijwel probleemloos kunnen aanvaarden.’ Na het verlaten van deze school op bijna veertienjarige leeftijd volgde Waldur een gewone mulo en de hogere technische school; uiteindelijk rondde hij zelfs de technische universiteit af.

‘eindelijk verlost van problemen’ Enkele geïnterviewden beschouwden het Paedologisch Instituut als een bevrijding. Wim verklaarde: ‘Op het pi begreep men mijn leermoeilijkheden en kreeg ik een precies op mij aangepast lesprogramma. Ik heb er dan ook een heel goede tijd gehad waaraan ik altijd met veel plezier heb teruggedacht en nog steeds terugdenk. Vooral meester Eisses heeft diepe indruk op mij gemaakt. Hij was een echte vaderfiguur en bij hem kon ik altijd terecht voor problemen. Ik herinner me nog dat ik een moeilijk woord uit de krant kon lezen en daarover zo blij was dat ik naar de meester toeging en juichend uitriep: “meester, dat moeilijke woord kan ik lezen!” Meester Eisses gaf me een compliment en een schouderklopje; hij was samen met mij oprecht blij over mijn vorderingen. Maar niet alleen voor leerproblemen, ook als ik gevallen was en daardoor mijn knie bezeerd had of zoiets, kon ik bij hem terecht. Toen meester Eisses eens ziek was ging de hele klas een lied zingen voor zijn deur in de Jekerstraat. Ik heb vaak gedacht: die man verdient een stoel in de hemel. Kortom, ik had op het pi een fijne tijd waaraan ik mijn leven lang met plezier teruggedacht heb.’ Voor Gerard was het rekenen een ramp, waardoor hij een hekel kreeg aan de school. Zijn opname op het pi was een opluchting: ‘November 1949, ik was toen al een paar maanden zeven jaar, was het zover. Ik mocht naar het pi en daarmee was ik eindelijk verlost van die leerellende op de gewone lagere school.’ Dirk die intern kwam, heeft aan de school totaal geen herinneringen meer. Hij was de enige van de geïnterviewden uit de periode 1947 tot 1961 die vooral vanwege gedragsproblemen opgenomen werd. Hij had er, naar eigen zeggen niet veel geleerd, ‘daar stond mijn hoofd toen niet naar. Pas veel later, op

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 125 2e proef

125

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen