Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 121

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

120

door was de sfeer thuis vervelend. Door wie hij uiteindelijk op het pi terecht kwam weet hij niet: ‘Hoogstwaarschijnlijk werd ik daar op advies van mijn lagere school geplaatst, maar zeker weten doe ik dat niet. Mijn ouders spraken er niet over (...). Ik herinner me wel dat ik op de lagere school veel moeite had met lezen en spellen, vooral als er moeilijke woorden in [de tekst] voorkwamen. Ik kon me gewoon niet concentreren op al die letters die, in de juiste volgorde, een geheel ander woord moesten voorstellen. Verder kon ik ook niet hoofdrekenen – de juf verwachtte te snel een antwoord –, maar als ik de som op papier mocht uitwerken en er de tijd voor kreeg lukte het me prima.’ Toen Wim veertien was ging hij van school af om bij zijn vader, die een voegersbedrijf had, te werken. Hij haalde zo snel mogelijk zijn gewoon en vrachtwagenrijbewijs: ‘voor het praktijkdeel slaagde ik altijd in één keer, maar de theorie moest ik steeds eenmaal over doen. Later heb ik ook een cursus autotechniek gedaan. Ik had toen een Opel super-6 uit 1939, een prachtexemplaar. Ik heb die auto helemaal uit elkaar gehaald, gereviseerd en in elkaar gezet, een tijdrovend maar heel plezierig werk. De theorie die ik direct in praktijk kon brengen bleek ik goed te kunnen lezen en begrijpen. Maar theorie die ik niet nodig had, kon ik er maar niet inkrijgen. Elektriciteitsleer bijvoorbeeld..., een ramp. Als ik eraan begon, dwaalden mijn gedachten automatisch af; ik kon me er niet echt op concentreren. Wat dat betreft hadden ze me op het pi niet kunnen veranderen. Daarom heb ik het diploma niet gehaald, maar niettemin heb ik toch veel opgestoken van de cursus. Hetzelfde gold later voor een cursus binnenhuisarchitect. Overigens heb ik vaak gesolliciteerd voor verschillende functies en ben ik ook vaak afgewezen. We leven nu eenmaal in een maatschappij waarin het hebben van diploma’s heel belangrijk wordt geacht, en als je die niet hebt kiezen ze een ander, hoe goed je in de praktijk ook bent.’ Wim is afgekeurd voor militaire dienst, zonder te weten waarom. Hij is getrouwd en heeft een dochter en zoon, die nu bijna veertig zijn. ‘Ik heb en had altijd een goede band met mijn vrouw en kinderen; liefde voor elkaar speelt hierin een grote rol. Ik heb ook wel vrienden, maar niet te veel, want dan wordt het te “ingewikkeld” ’. Wim heeft negentien jaar gewerkt als voeger en vervolgens enkele jaren als vrachtwagenchauffeur. Dit laatste was een fiasco, omdat hij moeilijke verkeerssituaties in zo’n kolos lastig kon hanteren. Hij probeerde zijn geluk als schilder in een bejaardentehuis, wat wel goed ging. Inmiddels is hij met pensioen en

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 120 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen