'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 173

eredoctoraten

172

bestaan van de Vrije Universiteit, maar 28 september. En daarnaast was de plaats van handeling ook niet de luisterrijke aula, maar een ziekbed in een hospice nabij Bonn, waar Waller-Hunter haar laatste levensdagen doorbracht. Waller-Hunter was al jaren ziek en zou de Dies ook niet meer beleven. Een week voor de Dies, op 14 oktober 2005, stierf ze. Het eredoctoraat had ze met een laatste krachtsinspanning in ontvangst genomen. In een, in het licht van de omstandigheden, blijmoedige sfeer, zo weten we uit een herinnering van haar goede vriend Wouter Veening. Veening was het die de loopbaan van zijn vriendin twintig jaar tevoren in een stroomversnelling had gebracht. In 1984 kreeg hij een baan aangeboden bij de directie van Internationale Zaken van het Ministerie van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening. Moe van de bureaucratisering van het ministerie, weigerde Veening en droeg hij Waller-Hunter voor – die hij, naar zijn zeggen, ook geschikter voor de functie achtte. Waller-Hunter ontwikkelde een opmerkelijke passie voor milieuvraagstukken, zeker voor iemand met een heel andere studie (Frans) achter de rug. Waller-Hunter was haar loopbaan begonnen bij de provincie Noord-Holland, waar ze tussen 1973 en 1982 naam zou maken als bevlogen voorlichtster, die in een rode Fiat 500 de provincie doorkruiste om de provinciale inspanningen aan te prijzen. Later zou ze Noord-Holland verruilen voor de wereld, die ze samen met haar man Herman Waller bereisde. Niet alleen dat: WallerHunter werkte er soms ook. Zo in Indonesië, waar ze het Ministerie van Milieu hielp een wetgeving op te stellen. Maar zoals bij de eveneens dat jaar onderscheiden jurist Adriaan Bos, wiens activiteiten vóór zijn bemoeienis met het Internationale Strafhof niet doorslaggevend waren voor het eredoctoraat, zo waren ook de verrichtingen van Waller-Hunter tot die tijd niet de directe aanleiding haar in de academische stand te verheffen. Dat was haar werk voor de diverse internationale conferenties inzake milieu en ontwikkeling. Eerst nog in opdracht van het ministerie van vrom, enkele jaren later als chef van het Klimaatbureau van de Verenigde Naties in Bonn. Daar schreef ze vele conceptteksten voor de moeizame onderhandelingen over wereldwijde klimaatverdragen. Volgens haar erepromotor prof. dr. P. Vellinga, hoogleraar milieuwetenschappen en veranderende aardsystemen aan de Vrije Universiteit, legde Waller-Hunter zo de basis voor het huidige Klimaatverdrag en het Kyoto-protocol,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen